Draumur

Í fögrum dal hjá fjalla bláum straumi
eg fríða meyju leit í sætum draumi.
Það blöktu lausir lokkar um ljósan meyjarháls;
með blíðubros á munni hún byrjun tók svo máls:
„Sæludal sólargeislar hlúa,
sæludal sælt er í að búa,
>sæludal.“

Því hér er allt sem auga dauðlegt kætir,
allt sem manni sorg og trega bætir,
og gnótt er hér af gulli,
það gljár um þennan tind
og víni betri veigar
oss veitir þessi lind.
Grasafjöld græna þekur hjalla,
heiðblá tjöld hnjúkum skýla fjalla,
>heiðblá tjöld.

Um brattan tind þó blási köldum anda
ei byljir storma dalnum fagra granda
því honum helgar vættir
með hlífðar skýla arm,
og hér er hlýtt í hlíðum
og heitt við meyjar barm.
Hjarta trútt hafa snótir dala,
hjarta trútt, hreint sem lindin svala,
>hjarta trútt.“

Með blíðri raustu brúður þetta sagði
og báðar hendur mér að hálsi lagði.
Á rauðar rósavarir
eg rétti henni koss,
en öndin í henni barðist,
sem iða viður f oss.
Hennar er heitum bast eg armi,
hreyfði sér hjarta mér í barmi,
>hreifði sér.

Við sátum þar hjá silfurskærum unnum
og söngva hófu fuglar þúsund munnum
og brekkur bláum augum
oss brostu hýrar mót
og ilm oss urtir sendu
frá anganblíðri rót.
Glöðust sól gullnum stöfum þakti
fagran hól, fjólan á sem blakti,
>fagran hól.

Við brekku eina bækorn sá eg standa
og brúður þangað meiði leiddi randa,
en brátt varð breyting mikil
því bærinn varð að höll
og lauguð ljósagulli
mér leist hún vera öll.
Sæti hér af silfri voru skíru,
borð og ker af báli elfar dýru,
>borð og ker.

Þeim glæstu sölum gjörðu fyrir ráða
tvær gyðjur sem að systur voru báðar,
og önnur Iðni nefndist
en önnur nefndist Ró,
og ull réð önnur spinna
en önnur hörpu sló.
Hjólið rann, hrinu gullnir strengir,
Iðni spann, það urðu silfurþvengir
>er hún spann.

Og sigurverk þar sá eg standa inni,
og seggir hygg eg trauðla þvílíkt finni.
Það taldi ár og aldir
en ekki stunda skil,
og tíminn leið svo liðugt
sem lækur sjávar til.
Gleði við og glauminn hörpuhljóða
viður hlið vífsins sat eg góða,
>vífs hjá hlið.

Í sælu þar eg sat og mesta gengi,
en svefn og draumur veit hvað það var lengi.
Eg sá það allra síðast:
eg sat af hærum grár,
en aftur varð eg ungur
með æskublómgað hár.
Ekkert mér ama þótti lengur,
lék eg mér, léttfær eins og drengur,
>lék eg mér.

En aftur horfinn er mér gleðisalur
og aftur horfin mey og töfradalur.
Þú mikli myndasmiður
sem myndar undraher
og út um alla geima
með önd í gandreið fer.
Draumur kær! dýrlegt er þitt, yndi,
draumur kær, er deyr sem ljós í vindi,
>draumur kær!