Sígaunaljóð 7

Til José Navarro Pardo

1 Höggva beittir hanagoggar
hvasst í leit að dagsins roða
þegar niðraf húmsins hæðum
heldur Soledad Montoya.
5 Hefur ilm af hesti og skugga
hörund meyjar koparlitað.
Hennar blökku brjóstasteðjar
báðir hlymja af sorgarljóðum.
— Soledad í svarta myrkri,
10 seg mér, hvers ert þú að leita?
— Aðeins mig það eina snertir
eða varðar þig það nokkru?
Hamingju í hjarta mínu,
ég hana stöðugt reyni að finna.
15 — Soledad míns sorgarþunga,
svo ef fákur áfram stekkur
hann þig brátt til hafs mun bera,
hverfa þar í öldufangið.
— Nefndu ekki sjóinn svo að
20 sorgin dökka fram ei spretti
upp af jörðu ólífanna
undir hvísli skógarlaufa.
— Seg mér hvaða sorgarefni,
Soledad, þú berð í hjarta!
25 Beiskt er vonarbragð í munni,
af bránni hrynja sviðatárin.
— Renn eg milli rúms og arins
rétt sem ekkert viðþol hafi
svo að mínar síðu fléttur
30 sópast eftir hússins gólfi.
Bitri harmur! Hold og klæði
hafa breyst í ösku tóma.
Ó, mín skyrta af ljósu líni!
Ó, lenda minna rósavefur!
35 — Soledad nú láttu laugast
lævirkjans í tæru vatni,
harm svo still í heitu, kviku
hjarta, Soledad Montoya.

* * *

Undir kliðar elfarsöngur.
40 Ó, þú himins blómakögur.
Á graskersblöðum glitrar morguns
gullinn roðinn eins og króna.
Ó, þú sorgin sígaunanna!
Sorgin tæra, engu bundin!
45 Sorgin vatns und sverði grænum,
sorgin fjarrar dagrenningar.