Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Margar hef eg meyjar séðFyrsta ljóðlína:Margar hef eg meyjar séð
Höfundur:Gísli (Gíslason) Brynjúlfsson
Heimild:Gísli Brynjúlfsson: Ljóðmæli. bls.391–392
Viðm.ártal:≈ 1875
1. Margar hef eg meyjar séðmanna að brjósti fljúga og þeim ástar unan með yndi af vörum sjúga. Þessar mær eg síðan sá sínum örmum vefja annan guma og glaðar þá guð til vitnis krefja:
2. Að fyr hafi aldrei þærunnað manni neinum, sá hinn eini sé þeim kær, sem nú faðmi’ í hreinum haldi þær og hjarta að heitu af ástum vefji, og í heim að ei sé það, er elsku þeirra kefji.
3. Úr heimi tryggðin horfin er,hvar á eg að leita þess, er fullnægt fái mér? ei fegurð má það veita. Enginn trúi auga blá, er þar dauðinn vissi, við bana skjótt sá búast má, sem blóma varir kyssir.
4. Ó! þið bláu augu skær,yndið mesta á svönnum! úr yður lýsa logi tær löngum sýnist mönnum; því hver gæti haldið hitt í himinbláma að frúa hefði ótryggð hælið sitt og hún þar mætti búa.
5. Því, er loks eg dapur deyúr dimmu harma sæti, engin vil eg að þá mey ásta tárum væti hina lágu grænu gröf, er grasi fögru þakin hylur eftir heimsins töf hjúpinn sálar nakinn. |
