Nú sé ég aftur –

Nú sé ég aftur sömu fjöll og dali
og sá ég fyrr um bernsku minnar skeið.
Um ennið heita leikur sami svali
og sama gullið skín á jökulbreið.
Mér er sem við mig bernskuhreimar hjali,
verð hugsi við, en úti á þekju um leið.
Það mál er seiði minninganna blandað.
Að mér það streymir svo ég vart fæ andað.

Já, lífið að mér streymir sem það streymdi
er stráin græn ég undir snjónum sá.
Mig dreymir eins og ávallt fyrr mig dreymdi
er úti í bláma leit ég fjöllin há –
fæ dagsins þrasi gleymt sem því ég gleymdi
er geislablik um kveld ég fékk að sjá.
Ég veit mig einhver verður til að hýsa
ef vill mér sólin heim í náttstað lýsa.

Sem fyrr er allt en meira af birtu og mildi
svo mér finnst jafnvel tærri dagsins blær
svo það, er ég til synda og sorga fylgdi,
við sjálfan skuggann á sig bjarma fær,
svo það, er beit og skar í hríð og hildi,
við harða fjallið sjálft að mýkjast nær.
Hið liðna vaknar sátt frá sök og harmi –
hið sama, en eldra hjarta slær í barmi.

Og við hvern stein er staðfest gömul kynning:
svo stóð hann kyrr við bernskuhlaup mín öll.
Hver af þeim hefði í hetjustríði vinning?
ég hnjúkana aftur spyr, mín gömlu tröll.
Allt vekur minning, andar endurminning,
uns út er slokknuð sól í bleikri mjöll.
Og eitt sinn mér í hinstu hvíld mun rugga
sá hópur vinakynna og fornra skugga.