Við ána

Við ána stendur lítið hús á heiði:
hrörlegt og gneypt í þungum niði fljótsins
horfir það á þig dimmum dulum glugga
út djúpti tótt í vari hrjúfra steina,
en inni bak við grjót og gisnar hurðir
er grafarþögn og rökkur fornra daga.

Hér sækja að þér sögur gleymdra daga,
hér sérðu þá sem lifðu dal og heiði,
sem biðu í kvöl og trú við hamrahurðir
og heyrðu goðasvör í strengjum fljótsins
og þráðu í draumi þrúðvang lyngs og steina
er þeyr á hausti kvað við strá á glugga.

Tunglkola brann í bláum skýjaglugga,
byggðin var kvödd og leitað skamma daga
að týndum sauðum, sofið milli steina,
sótt fram í efstu grös um blásna heiði;
svipvindur kaldur lék á langspil fljótsins,
líknstafri skinu gegnum svartar hurðir.

Svo brast á él sem byrgði múr og hurðir,
byltist í fang þeim, slökkti ljós í glugga
og kæfði í blndri bræði söngva fljótsins,
blóðflaumsins kall til ríkis nýrra daga;
það vorar enn, nú vermir sól í heiði
veðurföl bein á dreif um gróna steina.

Þú heyrir fetað frosnum skóm um steina,
fálmað um grannar lokur, knúðar hurðir
að arni brjósts þíns, ys á húmri heiði
sem hraktir fuglar leiti skjóls í glugga,
og neyð hins týnda, nepja hlýrra daga
næðir um þig með hvítum úða fljótsins.

Þú sest í dyrnar barn á bakka fljótsins:
hin bleika röst sem gnýr um hála steina
þylur þér ljóð úr lífi allra daga
sem liðu bak við tímans opnu hurðir
þangað sem nóttin grúfir hljóð á glugga
og gröf og vagga ráða stirndu heiði.

Í ríki fljótsins fram á dimmri heiði
við fornar hurðir undir skyggðum glugga
fer kvikur bjarmi dauðra daga um steina.