Söngur vorsins

Nú kem ég yfir fjöllin, ég kem með ljós og söng,
ég kem til alls, er þráði mig vetrarkvöldin löng,
og feril minn má rekja um fold og unnarbraut,
um fræið kveður blærinn, sem rótaröngum skaut.
Og blómkrónurnar glitra, sem blíður stjarnaher,
og brumin þrútna, og springa svo hvar sem helst ég fer.

Kvað ég við hin suðrænu kastaníublóm,
og kvikt var allt af lífi í skógsins helgidóm.
Um fornra þjóða grafir og fallin hof ég strauk,
og flögraði yfir auðnum þar hitamistur rauk.
En ég vil ekki kveða í sigurmálum mínum
um myrkur það, sem grafirnar lykja í faðmi sínum.

Og litið hef’ ég Norðra, hinn ljósa konungsstól,
þar lævirkjanum vorprúðir hlynir buðu skjól;
á fagurbláu hafi hinn fiskisæla hal,
og flokkum saman hreindýr í öræfanna sal.
Þar mændi furan ítur með grænkögruðum greinum,
og gljúpur vafðist mosinn að bjarkarót og steinum.

Ég hreifði eins og andvarp in hljóðu skógargöng
og hverja rödd í blágeimnum leiddi ég í söng
frá Hesperidalundum þar himinn döggu grætur,
og hljóður hvílist fuglinn um stjörnubjartar nætur,
til svananna, sem kveða við Íslands óbyggð snauða
um unað vors og frelsið, er lífið rís frá dauða.

Og fjallalækjum tærum ég fjötur leysti af
til faðmlaga þeir skunda við silfurmöttlað haf.
Þeir hendast eins og örskot um hlíðar fjallsins prúða,
á hrísluna, sem gægist, þeir þeyta svölum úða.
Þeir flýta sér til ljóssins úr fylgsnum jarðar þröngum,
og foldin endurómar af léttum gleðisöngum.

Ó, frjálsi vinur gleðinnar, fylgdu mér á braut,
hjá fjólunni er ljúfast við móðurjarðar skaut
með bláu augun snöru og bikar rauðra vara,
svo blæléttur í spori, þú skalt nú með mér fara.
Þú syngur með mér kvæði um kvöldið fagra og blíða.
Ó komdu út í sólskinið − ég má ekki bíða!