Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Alþingisrímur 12Alþingisrímur – tólfta ríma (Kosningaríma)Bálkur:Alþingisrímur
Fyrsta ljóðlína:Um þær mundir ýmsir högg í annars garði
Höfundur:Valdimar Ásmundsson
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1902
Flokkur:Rímur
Skýringar
Talið er að Valdimar hafi lagt til efni rímnanna en fengið Guðmund skólaskáld til að yrkja þær.
1. Um þær mundir ýmsir högg í annars garðiáttu, því að þing var nærri, þóttist hver þar öðrum hærri.
2. Guðjóns áður getið er, sem grimmur forðumbiskup lét og landshöfðingja ljóta títuprjóna stinga.
3. Veður skiptist skjótt í lofti, skaltu trúa,landshöfðingja vinur vera vildi’ ’ann nú og „agítera“.
4. Bjóst hann við, að máske mundu molar hrynja,eins og komið er á daginn, af hans borðum sér í haginn.
5. Kosninga var hríðin hörð þar háð á Ströndum;átti ’ann þar við enga gungu, Ingimund í Snartartungu.
6. Knéskít Guðjón hraustur hlaut, svo hermir sagan,fyrir ungum Ingimundi; óglatt varð þá mörgu sprundi.
7. Aftur tókst nú orrustan, sem allir muna;eftir langar eggja-hviður Ingimundi þvældi ’ann niður.
8. Höggorrusta háð var grimm í Húnaþingi:Árni sleit í Höfðahólum á hlaupum sínum fernum sólum.
9. Þaut hann eins og þeytispjald um Þing og Dalitil að æsa að álma-róti alla karla Valtý móti.
10. Komst því ekki til á túni töðu’ að hirðaþessi fleina Freyrinn mætur fyrr en undir veturnætur.
11. Þarna’ er dæmi, þjóðin mín, sem þú skalt læra;haltu þér við hærri vegi, hirtu’ um bú og fé þitt eigi.
12. Undarlegt er æðimargt, en einkum þetta,að hér skyldi orkuslynga Árni teyma Húnvetninga.
13. Svo hann villti sjónir þeim, að sumir vilduvekja upp dauða og Valtý senda, — virðist slíkt á æði benda.
14. Jósafat bjóst aldinn út í álma-hretið,ætla kvaðst „með elli bleika óskelfdur til Hildar leika“.
15. Hermann digur þrífork þreif, á þingið reið hann;selir grétu gleðitárum, gægðust upp úr köldum bárum.
16. Vöðuselur var þar stór og varð að orði:„Hermann frændi, í þingsal þínum þú skalt heilsa bræðrum mínum.
17. Vertu sæll, þér óskum allir auðnu’ og gengis.Á því vota áttu heima, aldrei máttu þessu gleyma.
18. Dauf mun vistin þykja þér á þurru landi,verði þar ei vært, þá flýja vínlands skaltu til hins nýja“.
19. Kom þá mikið kríuger að kveðja garpinn,fast og heitt á koll hans kysstu kríurnar og fæðu misstu.
20. „Dekorerað“ hattinn hans þær höfðu’ og klæði,svo að kempan sýndist prúða sakleysis í hvítum skrúða. —
21. Skal eg þá í Skagafjörðinn skjótt mér snúa,þar sem gengu þungu stríðin, þar varð ljóta orrahríðin.
22. Innan héraðs ýmsir vildu á alþing fara,og Stefán minn á Möðruvöllum, maður sá er bar af öllum.
23. Hann er fríður, vaxinn vel og vígalegur;bregður grönum, glottir tíðum, gleðst hann oft af deilum stríðum.
24. Sá var mestur Valtýs vin á voru landi;mælsku skorti’ og einurð eigi, ótal þræddi krókavegi.
25. Herma skal frá honum Jóni’ á Hafsteinsstöðum:norðr í Fljót eg frá hann ríði, forna hitti töfragríði.
26. Mannsrif eitt þau magna’ og senda meginpúka;Stefán á sá fjandi’ að finna, ferð hans tálma’ og ógagn vinna.
27. Hafsteinsstaða-fjandinn fer nú ferða sinna;mórauð hundtík mögnuð var ’ann, með sér djöfuls-kynngi bar ’ann.
28. Var þá Stefán vestur búinn, – var þó áðurbúinn fund að boða’ og lýði bað sér fylgja’ í hörðu stríði.
29. Eina nótt það er, að Stefán illa lætursvefni í, og sárra kvala svo hann kenndi’ að mátti’ ei tala.
30. Þrútinn var og helblár háls og höfuð bólgið;beinverkir og svimi sóttu sárt á hann á þeirri nóttu.
31. Vætti ’ann kverkar víni á, en varla niður– svo mjög tók hann kvala’ að kenna – kunni hann nokkrum dropa renna.
32. Sent er nú á Akureyri á augabragðiGuðmund Hannesson að sækja sveigi til að líkna mækja.
33. Sá hefr marga hölda heimt úr Heljar greipum;lýsir honum lærdóms andi, læknir mesti á Norðurlandi.
34. Með sér hafði’ hann hundrað glös af Hoffmannsdropum,skurðarhnífa, skæri’ og tengur, skyldi’ ei Stefán kveljast lengur.
35. Allt kom fyrir ekki þó; – þau orð hann hafði,að sú veiki ekki mundi einleikin í hjörva-Þundi.
36. Stefán býst nú bráðum þar við bana sínum,mjög af honum mundi dregið, maðurinn gat ei framar hlegið.
37. Ólafur Davíðs son var sagt að sóttur væri;enginn maður manninn blekkti, mætavel hann drauga þekkti.
38. Réttum beinum sest hann svo á salar gólfið;las og þuldi’ í hálfum hljóðum heljar-feikn af galdraljóðum.
39. Sér hann Stefáns hart að hálsi herða fjanda;eftir langar kynja-kviður kom hann draugsa loksins niður.
40. Létti skjótast laufa-Tý, og langferð sínahefur nú og heldur vestur, höfðingjanna auðnumestur.
41. Stefán sigur frægan fékk og fór á þingið.Ólafur frá Álfgeirsvöllum einnig fór með kappa snjöllum.
42. Jón varð þá að hírast heima á Hafsteinsstöðumog með honum Ullar skíða aðrir þeir sem vildu stríða. —
43. Ögn skal nú á Eyfirðinga einnig minnast.Hæst lét þar í Hildar sköllum Hjaltalín á Möðruvöllum.
44. Þá var Klemens kempan háa kesju gyrtur,og sterkur sá er stýrir plógi Stefán út í Fagraskógi.
45. Allir vildu á alþing þeir og ótal fleiri;allir þóttust „vissir“ vera, vitlausir að „agitera“.
46. Hjaltalín með hálfanker í hernað lagði;kempan dýra, dáðum slynga dreypti’ úr því á Svarfdælinga.
47. Glaðir kneyfðu karlar vín, en kjörþingsdaginnloforð heima hjá sér geymdu: Hjaltalín þeir flestir gleymdu.
48. Stefán ræðu hélt, sem heyrðist hundrað rastir;margt af viti, margir sögðu, margir brostu’ í kamp og þögðu.
49. Hné þar gamli Hjaltalín með heiðri og sóma.Klemens bar úr býtum sigur, burðamikill, hár og digur.
50. „Úníform“ og augnaráð hans engir stóðust;þinggjaldanna minntust margir; meintu „líðun“ helstu bjargir.
51. Stefán fekk til fylgdar með sér fleina Baldur;annað sætið enginn vildi autt á þingi’ að vera skyldi.
52. Eg er þjáður, eg vil náðir á mig taka.Allt er láðið orpið klaka. — Úti’ er bráðum þessi vaka. |
