Álfastapi

Ég man ei lengur daginn. En völvur vorljóð sungu,
er villtist eg í stapann, þar sem álfahirðin bjó.
En skógarvættir lögðu þá ljóð á þrasta tungu.
Og loftsins andi mjúkum tökum fossahörpur sló.
— Í mannheimum var sorg, þó að sól í heiði skini.
Mig seiddi hulduveröldin á bak við stapans þil,
er dyrnar lukust upp fyrir árdagsroðans vini,
sem ekkert hafði brotið — nema það að vera til!

Já, áður var eg saklaus! Þá aðeins hugur þráði,
en óljóst þó, að kanna höf og dularfyllstu lönd.
Nú birtist álfahöllin. Eg einskis framar gáði
því annars, þegar drottningin tók mig sér við hönd
og leiddi inn. í hásölum huldu-fjalla-dísa
var helgiblævarilmur vís og friðarbogadýrð
með stjörnublys og kyndla, sem dimmar leiðir lýsa
í landeign þá, er síðla verður táknuð, greind né skýrð:

Í það hið fagra ríki, sem aldrei ólög herja
og enginn járnhæll þungur traðkar lítilmagnans fót
og eigi þarf með púðri né örvum stáls að verja
lífs anda og sannleiks bræðrarétt, vors frelsis hjartarót.
Ég sá þá leið til gæfu, sem var heimsins farsæld fegri.
Mér fannst eg skilja tilveruna bak við stapans tjöld,
þótt illspá vondra norn og óminnis vors hegri
oss aldurtila skapi líkt og forlög grimm og köld.

Mér fannst eg hafa komið hér áður einu sinni. –
Sem öllu heimsins litaskrúði borgin væri prýdd,
svo himnesk var sú skynjun, er gagntók muna og minni
og máttug gervöll áhrifin, svo tigin hvolfsins vídd.
En margt var næsta dulúðugt í þessu hamrahofi
og hugnæmt andfar töfrum þrungið kringum álf og mann,
sem skógarangan blandað, og röðulskin úr rofi.
Já, rökkrið varð að degi, þegar langeldurinn brann.

Ég varð að nýjum manni með ógurlegu afli
og ungri, ferskri gleði, sem hvergi tálmun sá
og unnið fengi sigur í flóknu lífsins tafli
og flogið gæti lengst yfir höfin víð og blá
sem örn á sterkum vængjum með óbugandi þori
til afreksdáða stórfelldra, sem fyrnast lítt og síð.
Þá fannst mér ævin verða að undur góðu vori
með eld á hverjum tindi og söng í bjarkahlíð.

Sú huldudrottning bjarta, sem beindi mér í stapnn,
hún brosti nú í kveðjuskyni til mín hlýtt og ljúft
og bað mig vel að lifa. Um kónginn jafnt sem knapann
ég kærði mig, er faldist hún. En bæði sárt og djúpt
eg kenndi til. Og endurminning innst í hugarleynum
mun ávallt geymd og vernduð sem lífsblóm dýrt
og kært í táknmynd glæstrar dísar með gulli og jarknasteinum
– svo giska fjarri, en þó í nánd, er sef eg rótt og vært.

Þá birtist gegnum svefninn, eins og bliki stjörnur nætur
í blárri óttuveröld, þau skæru hvarmaljós.
Frá mjúkum, dýrum strengjum berst ómur unaðssætur
og angan gróðurblævarins frá mildri fjallarós. –
Svo fyrr en varir dásemd þverr. Og dagur nýr er risinn
með dreypiflóð af söknuði um stræti, hús og torg.
Þá sökkva helgir tónar í erilsaman ysinn.
Og Álfastapinn hrynur. Og fellur draumaborg.