Norður fjöll (ferðakvæði) 5

Það er komin afturelding,
allt er dauðakyrrt og hljótt,
það er enn þá ekki morgunn,
ekki heldur lengur nótt.
Hægur árdags-andblær titrar,
andardrætti líkur manns,
þess er óðfús eftirvænting
alla fyllir sálu hans.

Förum hægt. Ó hreina loftið
hressir oss og svalar ljúft,
lyftir sál og, leysir huga,
læsist inn í hjartað djúpt. —
Undan fæti fer að halla,
flýta lítt vér þurfum oss;
heyrist þegar hjá oss niða
hægt og þungan Gýgjar-foss.

Hér er brúnin. Byggðin sefur,
byrgð í gráum þokuhjúp,
hljótt er fellur, fjalla milli,
fram sem þögult ægisdjúp.
Öldur fæðast, ólga, deyja,
án þess heyrist bylgjugnauð,
lyftast mekkir, líða, hverfa,
líkt og vofa köld og dauð.

Standa fjöll, sem risaraðir
rammar vaði þokuhaf,
sem nú ólgar meir’ og meira,
morgungolu vakið af.
Grillir norð’r í dimma Drangey,
dökk í þoku lyftist hún.
Þórðarhöfði þar til hliðar
þrúðga hvessir hamrabrún.

Golan eykst og þokan þynnist.
Það fer að bóla hæðum á,
eins og skjóti eyjagrúa
upp úr bárukrýndum sjá.
Og nú glitra sést á sjóinn!
Sjá, hann verður logaskír!
Geisladýrð úr grárri þoku
gulli ofna slæðu býr.

Eins og blæja yfir meyju
æskubjarta sveipast hún,
mótar fyrir meyjar brjóstum,
mótar fyrir dökkri brún.
Blæjan kvikar, alveg eins og
upp sé vöknuð hún, er svaf,
upprennandi árdagssólar
ástargeislum vakin af.

Lítið norður! Sólin svása
sínum blund er risin af,
Drangey öll í logum leiftrar,
lof sé þeim sem augað gaf!
Hvílík dýrð á láð og legi,
leiftrar bráðið gull í sæ
Glitra’ og tindra geisla straumar
gárunum í við morgunblæ.

Lítið innar, þar sem þokan
þakti áðan hól og laut!
Nú er mær úr rúmi risin,
rekkjuslæður horfnar braut.
Sjá! nú blika blómahlíðar,
bjartir tindar, grösug skörð,
Glóðafeykir glöðu brosi
grænni heilsar blómajörð.

Niður Hólminn hestasæla
Héraðsvötnin líða slétt,
glampa líkt og men á meyju,
milli brjósta hennar sett.
Ýmist hyljir augum lygna
eða strengur sagnir les,
þar til armar elfu faðma
yst hið bratta Hegranes.

Út um breiðan Hólminn hlæja
hér og þar in fríðu tún,
fagurgrænni en hið annað,
eru hvert sem heillarún.
Og á túnum brosa bæir,
byggðir, gleði, starfsemd, ást.
Frá þeim sumum fyrstu reykir
fara smátt og smátt að sjást.

En í kringum allan þennan
yndislega fagra reit
armar fjalla opnir breiðast
og í faðmi halda sveit.
Grettis-ekkja’ úr legi lítur,
logagyllt í sveitir inn,
minnir á hvern höld að halda
Hafursgriðin enn um sinn.

Heill þér, sveinti fríða, fagra,
fjöllum girt og varin sæ,
fjalla’ og elfar-vættum vernduð
vertu heillum sveipuð æ!
Glaður til þín ferð ég flýt,
feginn enn ég gisti þig.
Fagra sveit, mín föðurmóðir,
faðmi þínum vefðu mig.