En handan vors er haust

Fiðrildin svífa sæl á milli blóma
í sólskini kvöldsins þyrst í hunangsveig,
skjálfandi af yndi litlir vængir ljóma,
en loks þegar nóttin kyssir grænan teig,
fiðrildin hníga í svefn við reyrsins rætur,
og reyrinn angar og döggvum nóttin grætur.

Á vatninu hvílir dýrð og dalalæða,
í draumi við bakkann vaggar sef og stör.
Blundandi nótt, frá bláma þinna hæða
blærinn að morgni hefur sína för
og þúsund bárur á fleti vatnsins vekur.
Ó, vor, í þínum faðmi er enginn sekur.

En þó er það stundum eins og loftsins ljómi
litist við ystu heiðar feigðarblæ,
og andvarinn hvísli fregn af dauðadómi
úr dýpstu fjarlægð norðan yfir sæ.
– Heiðríka vor, þó heitir vindar blaki,
er haustið að koma langt að fjallabaki. –