Rökkursæla

"Nú hnígur sól af himinbaug,
og húmið vekur álf og draug,"
og tungl á fjalla tindum ljómar,
en titra fjarrir bylgjuhljómar,
því ægir hörpu um eilífð slær,
en undir dunar hvítur sær.

Nú lækkar sól á ljósri braut,
og lauf í jarðar falla skaut,
en fræin smá í foldu blunda,
og fuglinn minnist þeirra stunda,
er söng hann áður sæll á grein
og sólin vermdi akurrein.

"Nú hnígur sól af himinbaug,
og húmið vekur álf og draug",
á dagaliljum döggvar glóa,
í draumi sefur fögur lóa
og hugsar ei um óraleið
né ókominna daga skeið.

En höndin guðs, sem hugurinn sér,
um himinbogann dimma fer,
og dýrðarbláum dúkum tjaldar
með demantseld um stundir kaldar,
en vetrarskýin fela fold
og frostið dregur yl úr mold.

"Nú hnígur sól af himinbaug,
og húmið vekur álf og draug."
og einn ég sit í salnum inni,
í sálu margt sér hreyfir minni,
sem skuggi rís í Skuldar geim,
ég skil ei neitt í myndum þeim.

Og máninn niðrá meiði skín,
og mjúkur blær í laufum hvín
og svæfir mig í sjónum tíða,
ég sé það margt, sem burt vann
og heyri margan horfinn söng,
sem hressti mig um dægur löng.