SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3128)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Rímur af Flóres og Leó 8Rímur af Flóres og Leó – áttunda rímaBálkur:Rímur af Flóres og Leó
Fyrsta ljóðlína:Enn mun eg fleyta Austra skeiðum
Höfundur:Bjarni Jónsson Borgfirðingaskáld
bls.101–123
Viðm.ártal:≈ 1625
Flokkur:Rímur
1 Enn mun eg fleyta Austra skeiðum
óms úr vör, Sónar beita súðabreiðum sigluknör. 2 Rennur aldrei róms af iðju rœðan klár, því bragur í kaldri Bölverks smiðju er barinn fram hrár. 3 Orku bágum erðið tóns á Austra gamm visku lágum veltir Sóns upp vörnum fram. 4 Ójafnt gefur lánið lýðum lukkan slyng, aðra kefur í völdum víðum veraldar hring. 5 Margir ríkir sofa á svæflum, sitt fá brauð, annar sníkir í rotnum rœflum, reynir nauð. 6 Hinum, sem gengur óskum eftir allt í heim, valtur fengur féð afsleppt er flestum þeim. 7 Veldur syndin, sök er manna sannlega víst, að hjólgrindin heimsins ranna hvikul snýst. 8 Margur ríkir heimsins hjóli háu á, annar sníkir og þeim stóli ætlar ná. 9 Stár hinn réttur, rambar og ríkir, reigður er, af hjóli dettur, hinn sem sníkir hátt upp fer. 10 Hvað skal að draga hér í hrúgur heimsins auð, ef so vill haga að sinnir ei múgur um sálar brauð? 11 Látum hjólið heims sér snúa sem hefur það lyst, öruggt skjólið á er að trúa œðstan Krist. 12 Betra er snauður í beiskri kælu að berjast lands og eignast dauður eilífa sælu engla ranns. 13 En með auði í ótrú giftr ágirnd seims, og verða brauði sálar sviptr seinna heims. 14 Frekveitt rýrast fémuna hnossið firðum hjá, ógreitt dýrast erfða góssið ei hálft fá. 15 Hvört ár mœðist halur og meyja heims af kurt, hann sem fœðist hlýtur að deyja héðan í burt. 16 Þann sem lék við lukkan fríða og lifði í gær, hann hefur tekið helför stríða hádegi nœr. 17 Skiljast hlýtur metorð, maura og makt við hér, en sá nýtur ójafnt aura, er erfðin ber. 18 Hafi með œru heims um ranninn hagað sér vel, angurs snœru eftir manninn öldin ber. 19 Ljóst so rómur leikur yfir landi og bý, hann er frómur hér meðan lifir heimi í. 20 En ef gefur stríð með styggðum stoltri þjóð, á honum hefur í öllum byggðum öldin móð. 21 Öngva fróma eg veit þjóðum æðri þeim, er með sóma og orðstír góðum enda heim. 22 Hann mun lengi lands hjá þjóðum lofaður hér. Þykja mun mengi mansöngs ljóðin minnka mér. 23 Róms um göngin raddar málið rennur stirt, þraut mig föngin, því er mér brjál að þylja myrkt. 24 Þar eg felldi raddar rúinn rímu klið, heima í veldi her lá búinn heiðnum við. 25 Boðskap sendi brúðurin snilla í borgina nú, mætast kvendi Marsibilla, meyjan sú. 26 Einn fór langur illsku kauði á jór þar, hleypti strangur borg að blauður bófinn snar. 27 Kristnir sjá hvar sendimaður sætu fór, boginn til hnjá var beilhryggjaður, býsna stór. 28 Seima spillir sjónarbaugna svart til var, þessi milli þverhönd augna þegninn bar. 29 Kinnar kvöptu, digur var dausinn, dólgs il víð, augun skröptu innan um hausinn, eyrun síð. 30 Er hann gripa ólagligur á alla grein, hnútasvipa hals var digur í hendi ein. 31 Hest ótrauða henni meður hart nam slá, ásýnd kauða ýta gleður, er aulann sjá. 32 Að kristnum þvert réð kauðinn ríða og kalla hátt: „Eg Dagobert vil fylkir fríða finna brátt. 33 Mér bauð skjótt þeim milding færa máls um frón buðlungs dóttir boð hin skæra úr Babýlón. 34 Hvort vildi hann borgina vist án efa verja nú með öngva sorgina, ellegar gefa ungri frú.“ 35 Kynja hraður kauðinn sté í kóngsins rann, sendimaður á sín kraup hné þá sjóla fann. 36 „Soldáns jóðið, sæmdar meyja,“ seggurinn tér, „buðlung góði, bað mig segja boðin þér. 37 Mengrund heitir Marsibilla meyjan sú, öngva veit hér vera so snilla eða væna frú. 38 Yðar um völdin auðgrund vefur ærin sorg, mæt sín tjöldin meyjan hefur í Matrarborg. 39 Yðar í trausti tigin hefur þar tjöldin sett, geðs í nausti gullskorð vefur, hvort gjöri það rétt. 40 Fylkir yður ung með öldum á þeim bý, seimgrund biður í sínum tjöldum sé hann frí. 41 Með henni hundruð meyjanna ríða meira en þrjú, fólk er sundrað fylkirs víða um Frakkland nú. 42 Orkuríkan einn hefur frúin öðlings kund, fær ei slíkan flein með búinn fróns á grund. 43 Mey hefur besta kóngurinn kæna keypt án sorg, hann á að festa vífið væna og vinna borg. 44 En ef borgin ei kann nást fyrir utan kíf, skal hann á morgun skjótt hér sjást með skjöld og hlíf. 45 Þess án efa yður réð beiða ung við tjald, nú að gefa borgina breiða í brúðar vald. 46 Er mín borgun, ef hana fær ei auðar Bil, strax á morgun sterkur og ær komi staðarins til. 47 Eins hans líka ei þú finnur uggir mig, bragna ríka buðlung vinnur borg og þig. 48 Að orka en hugsa er ei minna, öðling snar, átján flugs og ellefu vinna ei af honum par.“ 49 Ansa til réð öðling hraður aula nú: „Eg hef skilið orð þín maður, aftur snú. 50 Segðu tjöldin selju landa sé með frí, mín skal öldin ei þeim granda á þeim bý. 51 Fyrst þess biður fremdin snóta í fljóða reit, auðgrund viður ei vil eg brjóta orð né heit. 52 Til selju ljóma siklings breka segðu fyrst, strax megi koma ef stár honum frek á stríði lyst. 53 Mig skal ei stansa að mæta hraður málma Þund.“ So réð ansa sendimaður í samri stund: 54 „Lofun þína, fylkir Frakka frægur nú, víst fyrir mína vil eg þakka væna frú. 55 Orkustríði ef hér kemur uggir mig og við lýði einvíg fremur, þá iðrar þig. 56 Ætlar hann torgina eyða gera með alls kyns pín, komast í borgina kóngur og bera kórónu þín. 57 Frá lofðung stríðum lengur hjala ei lystir mig, Mako- fríðum -met befala eg, milding, þig.“ 58 Í tjöldin aftur ljótur lagði loddarinn nú, fleina raftur fréttir sagði falda brú. 59 „Frí þú torgina frúin hefur fróm með tjald, þó ei borgina þengill gefur þér á vald.“ 60 Rjóð það innir risanum leiða refla brú, gæfi að sinni ei borgina breiða buðlung nú. 61 Einninn sprundi eyðir sverða af fékk rætt, í staðnum mundi sterkum verða stillir mætt. 62 Sjóla gildum söguna stranga so við brá, vonsku trylldum viti af ganga vomnum lá. 63 Gaur nam inna geysidigur og glotti hátt: „Í stað skal vinna stóran sigur með stálið blátt.“ 64 Buðlung trylldi bjóst, þá gríman burt fór löng, hann ei vildi hafa þann tíma hest né stöng. 65 Með leður bambara yfir sér einn, sá ei var mjór, að tjöldum rambar risinn seinn og reið ei jór. 66 Eisu Þundar aulinn frakkur um sig batt, aleinn skundar bófinn blakkur borg að hratt. 67 Að porti snar rann Párís strangur pansaralaus, átta var hann álna langur upp á haus. 68 Grenjar núna gaur ófríði grimmur í hug: „Ungu frúna eg fyrir stríði ör í dug. 69 Kóngur sér ef kann að treysta komi hér brátt, sundur geri eg kauðann kreista og kvista í smátt.“ 70 Frænkiss lýða herinn heyrði hljóð um torg, á múrinn fríða margur keyrði múgur í borg. 71 Vominn gjörðu voðalegan á velli að sjá, enginn þorði út við hann í einvíg gá. 72 Frétti hvað spjallar fanturinn stríði fylkir í borg, á drottinn kallar Dagobert fríði dapur af sorg. 73 „Vor guð,“ segir hann, „verndi sína veiku hjörð, so þessum ei af þung sé pína þrjótnum gjörð. 74 Fleins af lundi ef Frakklands hjörð er foreydd nú, um fólkið mundi fækka á jörð með fastri trú.“ 75 Hryggjast gjörði hvör og einn, sem heyrði það, við risann þorði ei ræsir neinn að ríða í stað. 76 Einn riddari ansa gjörði, er stóð nær: „Eg ríða skal mót randa Njörði, ræsir kær. 77 Heldur en enginn vomnum versta vogi mót, fá mér mengi fákinn besta, flein og spjót. 78 Hug eg ber til heljar kauðann hart að slá, annarhver skal okkar dauðann eflaust fá.“ 79 Dagobert þekki dögling segir við darra við: „Vil eg þú ekki við hann eigir vopna klið. 80 Ef að gráðugur grimmd með stranga grípur þig. ei mun náðugur eyðir spanga, uggir mig.“ 81 Réð þá svara riddarinn fríði ræsir mót: „Eg vil fara, fylkir blíði, fleins við brjót.“ 82 Hest þeir fengu hlífum meður hjálma brjót, stæltar spengur, stinna f jöður, stöng og spjót. 83 Á hest af torginni halur strauk fríður með harðri lund, út af borginni riddarinn ríður á risans fund. 84 Risinn sá hleypa riddarann fríða rétt að sér, þótti sneypa þann við stríða þorna grér. 85 Riddarinn beint að risanum hraður reið sem má, stökk ei seint á múr hvör maður so megi til sjá. 86 Er riddarinn engin bleyða í odda skvak, spjótið snar í bambarann breiða bófans rak. 87 Í gegnum plátuna riddarinn renndi risans snart, maðka átuna mildings kenndi málmurinn hart. 88 Stýrir fleins ei stillir kynngi stað kom úr, það var eins og þegninn styngi í þykkvan múr. 89 Þegar að risinn þessa sneypu þrýstinn fann, söðli úr visinn glópurinn greip hinn göfuga mann. 90 Halurinn kastar honum sem skinni herðar á, gaurinn hastur grár í sinni glotti þá. 91 Á risans herðum riddarinn kallar ríkur í trú: „Sál mína færðu sælu til hallar son guðs nú. 92 Himnaríkis herrann bjartur, um hjálp bið eg þig, heljar díkis djöfullinn svartur drepa vill mig. 93 Um mig vefði ei með mæðu angur strítt, ef Dagobert hefði eg döglings ræðu dýrri hlýtt.“ 94 Í tjöld nam reika risinn illi riddarann með, mengrund keika Marsibilla mey fær séð. 95 So hóf ræðuna svinna viður seima brú: „Þessa skræðuna skenki eg yður, skæra frú.“ 96 Risanum þýð réð þakkir segja þorngrund fróm, en kristinn fríð var mæt ei meyja mann við gróm. 97 Sem í burt var vikinn frá vífi vomurinn stór, mey fékk spurt af megnu kífi málma Þór. 98 „Hvar fyrir varst so djarfur í dug,“ kvað dregla brú, „við stóran barstu stillir hug að stríða nú?“ 99 Hnékraup niður halurinn mildi hrings fyrir Ná: „Sannleik yður segja vildi,“ svarar hann þá. 100 „Þá Dagobert mildi boð fékk blíður bundinn sorg, að risinn vildi ræna stríður ræsirs borg, 101 Vogaði enginn við hann stríða af vísirs drótt, aumkvaði eg mengi, út bjóst ríða yfrið skjótt. 102 Slíkt mér kífið kom að gjaldi, kæra frú, er mitt lífið í yðar valdi, auðar brú.“ 103 Mæt réð svara meyjan snjöllum málma grér: „Herklæðum snara og hlífum öllum hratt af þér. 104 Hug með fal því hafðir að renna hilmir mót, dauðinn skal ei dapur spenna darra njót.“ 105 Riddarinn þakkar gullskorð glaður gæðin slík, með allgott snakk var ungur maður hjá auðar brík. 106 Fljóðin gleður og frúinnar lýði fróns um torg, að riddarann meður risinn stríði rann frá borg. 107 Morgun annan upp stóð risinn ekki seinn, og fyrir svannann auðnuvisinn arkar sveinn. 108 Risinn hefur upp róm ófróðan rétt við sprund: „Makon gefi yður morgun góðan, menja grund. 109 Þá gjöri eg fríðust gullskorð líta góðsöm þig, sorgin stríðust sárt vill bíta sjálfan mig. 110 Þegar eg [heyri] hringþöll, orðin hýrleg þín, af trú eg keyri, auðar skorðin, angurs pín. 111 Ef mig vildir, klénust kæran, kyssa hér, Dagobert skyldi eg dauðan færa dögling þér.“ 112 „Hlýtur að bíða bón sú þín,“ kvað bauga Ná, „kóng með þýða ef kemur til mín, þú koss skalt fá.“ 113 Frá með sorgina Fofnirs bríma foldu snýr, og fyrir borgina annan tíma enn sig býr. 114 Risinn kjagar borg að bráður og bar ei spjót, svartur vagar eins og áður út á fót. 115 Að porti frakkur frá eg rási fljótt sem kann, geysiblakkur gaurinn hási ganga vann. 116 „Kóngur sjálfur komi, ef mann til kennir sig, ei vil eg álfur aðra en hann í odda stig. 117 Kristnum stillir í stríði vil gegna staðnum úr, Marsibilla minnar vegna mætu frúr. 118 Dagobert,“ kvað hann, „dauflega gengur dögling þér, ef viltu staðinn verja lengur vísir mér. 119 Eg hef grun að í borg hér mun enginn mann, so sterkur mun í stríði mér við standa kann.“ 120 Lýður í borg sem loddarans heyrði lætin há, ærin sorg að ýtum keyrði öllum þá. 121 Dagobert mildi dapur af sorgum dögling trúr, við risann vildi ríða úr borg í ríta skúr. 122 „Drottinn sýni þá dásemd,“ mildur dögling tér, „að lífi týni lofðung trylldur í landi hér. 123 Lands ef firða frelsar af meinum, faðir minn, eg skal virða í öllum greinum almátt þinn. 124 En ef gefur hans mér hrottinn heljar pín, önd mína hefur æðstur drottinn upp til sín.“ 125 Kominn frá Rómi kóng við fríðan keisarinn tér: „Öðling frómi, eg út vil ríða, en ekki þér. 126 Guð ef vildi gefa mér sigur gaurinn slá, þessi skyldi dólgurinn digur dauðann fá.“ 127 Kóngur skrafar: „Keisarinn ekki skal kargan við.“ Sjólar hafa um sinnu bekki sorgar klið. 128 Hætt sem vafði herra og mengi harma sút, Clemus hafði gamli gengið úr Geirmon út. 129 Flóres þá réð fylgja karli fagur á torg, höldar gá með hryggðar spjalli heim að borg. 130 „Faðir minn blíður,“ Flóres sagði, „frétti eg þig, því herinn er stríður með heiftar bragði, það hrellir mig.“ 131 „Kónga er neyðin köld með grandi,“ karlinn tér, „eyðir heiðinn allt vort landið illsku her. 132 Risi einn strangur ramur sem trylla er rekkum hjá, milding langar Marsibilla meyju að fá. 133 Buðlung einn hefur brúðurin hingað borg að sent, trylldur refur tiggja þvingar í turniment. 134 öðling borgar einvíg býður álma Þór, en hann sorgar að hér lýður er orku sljór. 135 Soldáns heiðin dóttir dýra dygg í lund, illsku seiðinn sendi hinn rýra á sjóla fund. 136 Ætlar langan örva Baldur að eignast frú, ef vinnur strangan stáls við hjaldur stillir nú. 137 Fær þeim enginn fleina brjóti fold að steypt, riddari af mengi reið gegn þrjóti. og rekk hefur gleypt. 138 Ef dólgurinn slæmi drífst úr landi eða deyddur er, enginn kæmi oss að grandi annar her.“ 139 Flóres segir: „Svikakryddara sár var heift, þó trúi eg ei hér þann hafi riddara þegninn gleypt. 140 Annað segi eg allmörg öld þar um hafi þenkt, á herðum dregið, hlaupið í tjöld og hringþöll skenkt. 141 Mjög þó vildi mér til falla mein slíkt nú, eflaust skyldi eg við spjalla unga frú. 142 Faðir minn hér þá bón veit blíða, er bið eg þig, lofaðu mér við risann að ríða og reyna mig. 143 Geðs um leyni gefst ei friður né gleði mér send, fyrr en reyni hvort riddara miður við risanum stend. 144 Eg má hafa þann hest að ríða, er hrelldi þig, hann mun gefa mér gjaldið friða, er gilti mig.“ 145 Karl réð inna: „Ærir þú sjálfur aulinn þig, við milding stinna mátt sem kálfur málma stig. 146 Finn eg að sækir flónskan gamla fast þig ljót, þú vilt með mækir víst einn vamla vomnum mót. 147 Þó þrjátíu færi með flein við kauða fimari en þú, af honum bæri úr býtum dauða bragnar nú. 148 Hug ber mengi mildings fríða margt um frón, vogar þó enginn við hann ríða, þér veiti eg ei bón.“ 149 Flóres mælti: „Mitt fær hjartað minnsta værð, fyrr en reyni stælta risans svarta rómu stærð. 150 Hafirðu ei rít né hlif tilbúna að hjálpa mér, fara eg hlýt so nakinn núna sem nær stend þér. 151 Hugur minn býður hann muni tapa heilla stund, í dag mun stríður dólgurinn hrapa dauður á grund.“ 152 Karl réð svara kynjareiður, kapp hans sér: „Þú verður að fara, loddarinn leiður, þó líki ei mér.“ 153 Skerðir ljóta Fjalars fruggið fróðir enn, verður þrjóta Gjalars gruggið góðir menn. |