Ástríður Ólafsdóttir Svíakonungs

I.
Undir gálga Ólafs digra
Óttar svarti í höll var leiddur.
Ekki fór hann feimulega,
fangaklæddur vel og greiddur.
Undan dökkri skör á skáldi
skinu augun langa vegi
sem þau fyrst í mynd hans mættu
manni, svip þó greindi eigi.

Kóngur bar til Óttars illan
afbrýðinnar haturs-þunga.
Banasök var kvæðið kunna,
kveðið fyrr um drottning unga.
Fyrir söngsins hug til hennar
höfuð sitt ’ann átti að láta.
Hirðin skyldi hlýða á að
hegning þessi stæði máta.
II.

Óttar gekk að hástól hilmis,
hneigði fyrir drottnum lýða:
„Eg er skáld og kann að kveða,
kóngur þú, og sæmd að hlýða
lofi þínu, ljóði mínu!
Leyfið að eg flytji, herra!“
Hvessti að honum ýgum augum
Ólafur og hugði verra:

„Þú skalt ljúka öðru áður!
Ort þú hefir langtum fleira.
Mansöng, kveðinn um sig unga,
Ástríður er gjörn að heyra!
Lát oss sjá hve syrpur þínar
sæma henni, Noregsdrottning!“
Óttar kvað: „Eg kann þær enn þá
Konungsboði tek með lotning.“
III.

Kvæðið hóf ’ann. Hirðin þagði,
hlustarnæm að flímið skildi.
Eins og seytla um silfurskálir
seiddi Óttars raddarmildi.
Var þó sem við skreytiskrumið
skáldamálsins hann sig efi,
rn sem lægju langir kossar
leyndir undir hverju stefi.

Allir sátu hirðmenn hljóðir,
hönd var knélögð undir borði.
Sýndist skína úr svipnum þeirra
samvizkan í hverju orði.
Það var aðeins er hann nefndi
Ástríði í þulu sinni,
þá var eins og allir hefðu
önnur kvennanöfn í minni.

Konur litu allar undan
Óttars kveðskap fyrst, í ranni.
Eftir fylltar fáar vísur
festu augu á kvæðamanni,
störðu á hann og léttum lófum
léku mjúkt við forna bauga.
Var sem blámi bjartra drauma
brosaði varma úr hverju auga.
IV

Óttar greip að augabragði,
Ólafsdrápu háttastríðu.
Hún skall o’n í endi ljóðsins,
eins og bylur fylgdi þíðu.
Hátt yfir allra kolla kvað hann
konungsminnið, yfir borðum.
Ólafs frægð og frækni’ um salinn
flaug í gný af hvellum orðum.

Stigu fram í styrku rími
stoltar-leikir vígaæðis.
Samt var eins og allir sætu
enn í leiðslu fyrra kvæðis.
Þó ’ann léti hlymja á hjálmum
hvassa stuðla í efldu versi,
gleggra létu eftirómar
eldri vísu, — hún var þessi:

„Man eg æ — við eitt sinn dvöldum
inn hjá Væni, sumarkveldis,
tvö og ein, og áttum saman
aftanfegurð Svíaveldis.
Þá var okkur ekki í huga
óttahik við dóm í sögum,
hvort við hlutum ríkisráðin
rétt, og samkvæmt Gautalögum.“
V.

Ólafi var sveimul sjálfum
sveitastúlka í löngu minni.
Eftir henni fyrstri forðum
frétti hann í útlegð sinni.
Hafði síðar ljóð og langskip
Lagt fyrir sjóarhamra enni
út til drifs, frá höfnum hennar,
hrösulgiftrar lítilmenni.

Mælti ljúft og leit til Óttars,
loknum hans að bragaraunum:
„Skáld, nú máttu heilu halda
höfði þínu að kvæðalaunum.“
Drottning hafði unaðsörugg
undir flutning ljóða snjallra
setið, djörf og sveipinfölduð,
sigurrjóð og prúðust allra.

Rauðagullhring rakti af hendi,
renndi að Óttar baugi sínum:
„Þiggðu, skáld, sem glampa á götu,
gneista þann af fingri mínum.“
Dögling leit með dælskubrosi:
„Drottning Noregs sæmir, herra!
minna yðar launum launa
Ljóðið um sig, þínu verra.“
VI.

Löngu þeirra hrundu hauga
huldu margar grænar aldir.
Til eru enn, hjá örfum þeirra,
eldar sömu í brjóstum faldir.
Ég hef séð úr sænskum augum
sömu stafa hjartaslögin
sem að fyrir Ólafs exi
Óttari svarta guldu bauginn.