Nótt

Sólin er sigin til viðar
í svalan norðurstraum,
blikandi bláöldur líða,
brosa við næturheims draum.

Máninn frá loftinu lítur
á lagar og hauðurs ró –
fram starir drangurinn dimmi
á dökkvan og skyggðan sjó.

Kyrrt er á Kerlingarskerjum,
kúrir und skútanum már,
sefur í Sviðholtshólma
selurinn strykinn og grár.

Einmana í fjörunni fetar
frammi við dökkleitan sæ
mærin sem undi sér áður
á enginu í vordaga blæ.

Þar hvarf mærin hin mæra –
myrkt er í klettanna þró –
gekk hún bak við dranginn hinn dimma
eða datt hún í kolbláan sjó?

Skýldu þér ekki í skýjum,
skipt þér ei, máni, af því,
hvort stúlkan er lífs eða liðin,
læðstu geiminum í.