Deprecated: pg_query(): Automatic fetching of PostgreSQL connection is deprecated in /var/www/bragi/ljod.php on line 28
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
ÆviraunFyrsta ljóðlína:Ævisögu sína *
bls.353-372
Viðm.ártal:≈ 1666–1667
1. Ævisögu sínasögðu margir fyr, má eg því láta mínar minnis opnar dyr, stutt er stefja lína, stúrir ýmu byr flestallt fram að tína, frétta margur spyr. 2. Ýtar áðr en dóualdur röktu sinn, ekki af megni mjóu meður rjóða kinn dul á öngvan drógu dirfskuverkin svinn, blygð úr brjósti slógu banaskeytin stinn. 3. Nú er sinnu salursífellt kæti-rýr, fæst því ekki falur fræða slagur nýr, af því Viðrix valur varla heima býr, minn því orða alur ei er sagna skýr. 4. Ungur eg með fyrstaekki lærði par, féll því fátt til lista, fram svo aldur bar, vandist við að kvista og veiða fisk úr mar, Upsastrandar ysta eg á bænum var. 5. Hafði eg sama aðsetur,sótti að róa og slá tvenna tíu vetur, telja einn þó má, fram svo fór ei betur, föður og móður hjá, stundaði eg stafrofsletur, stopult minntur á. 6. Fýsti mig sem fleiriað fara og gifta sig urnis raddar eiri, eins gömul við mig, lyfti góma geiri glöð og elskulig, hæg þó varla heyri hljóð um raddar stig. 7. Bar eg mig að búa,byrgðir voru smár, eins til áa og kúa, einnig heldur klár, fékkst því fátt til hjúa, fannst ei orf né ljár, rýrlega rökuð þúfa, því rífur voru fjár. 8. Skilið á skerði veiga,skyldi verða hálf borguð landsins leiga lamb að ala og kálf, kunni karl ei mega kaupa verka þjálf, mín var engin eiga utan konan sjálf. 9. Vandist eg við víðirveiðistöðum hjá eins og aðrir lýðir er aflann vildu fá, hafði eg sem hlýðir Hlés við verka stjá, kom svo karl um síðir kneri átti þrjá. 10. Þá var byrgð á borði,bæði voru við að, nógleg fæða og forði, framar en hjartað kvað, aldrei því eg þorði þegar sá aumi bað að neita nokkru orði nú skal sama um það. 11. Hvað skal stolt sig stæra?Stundlegt hjól er valt, víst, ef vill sig hræra, veltur stundum halt, fyrir skaparann skæra skeður lánið allt. Honum sé eilíf æra, allra vor hann galt. 12. Áttum við okkur bæðieina dóttur kind, næm að nema fræði, nokkur þótti á hind, bólan kom með bræði og burt tók þorna lind, seytján vetra sæði sett í foldar strind. 13. Angur eg í hljóðioft af slíku bar, sama sást af fljóði, sorgin hjartað skar, mjög að mætu jóði missir okkar var; mörgum af barna blóði bera til raunirnar. 14. Vurðum tvö að vinnaog verka húsið eitt, frómust foldin tvinna forsómaði ei neitt, gott bar geð til sinna, guðlega fékk breytt, aumum að að hlynna aldrei gerðist leitt. 15. Á þegar leið minn aldurangrið fékk að stillt að bróður báru galdur, berlega fóru villt, var han ei af því valdur, vissi eg um þann pilt, allt um of einfaldur, — á það við oss skylt. 16. Var eg drengur deigur,dofinn til hyggju steins, hvorki vitr né veigur að verja málið sveins, því olli illur beigur annars málma reins, fyrir það var hann feigur, eg fær var ei til neins. 17. Sorgartreginn seztisveið um hyggju rann, bolt í barma festi burðugur sýslumann, dæmdi dóm án fresti dauðaverðan hann, kynti bál með kesti, kola svo til brann. 18. Þing kemur eftir þetta,þegja málin klók, samviskan fær setta sína opna bók, reikning þann enn rétta ráðarinn himna tók, umbun allra stétta ei vanar né jók. 19. Bæði lífs og liðnalausnarinn dæma kann, latan og hinn iðna, auðugan, fátækan, þá mun skröfugum skriðna að skrafa um úrskurð þann, stórt er að stikna og sviðna, en stærra er eilíft bann. 20. Annars heims mun eigieldsins kenna á glóð, nær á dómadegi dæmir Kristur þjóð, eyddur angurs tregi, alls fagnaðar hljóð, kallar koma megi Kristur börn sín góð. 21. Ó, þú allsvaldandiengla kongur trúr, haf mig heims frá grandi hættu og raunum úr, á lifandi manna landi lofi þig menn og frúr, syngjum samfagnandi, sést þá ekkert stúr. 22. Verður enn að víkjaveraldar ævi til, þó skal ekkert ýkja inn í kvæða spil, kemur sorg að sýkja, síst er á henni bil, líkamanum mun mýkja meir en gengi í vil. 23. Enn af angurs örumeymdi sinnu stað, systir af sængurförum sofnaði eftir það, borið var lík á börum, mig bar þar vífandi að, dag þann dreng óvörum var dýft í sorgar vað. 24. Fróman föður missti,forgekk hann í sjó, móðir mædd í brysti munaðarlaus þá bjó, systkin sorgin gisti særð um hyggju stó, og aðra ættar kvisti angrið niður sló. 25. Þó skal hug sinn hressaog hugga sig þar við að öll vor eymda pressa á lá himna smið., búinn er oss að blessa og bjóða í dýrðar frið, sungin sálumessa, er syngur engla lið. 26. Síðan systur þjáðisótt á marga grein, angra enn mig náði öfugt hennar mein, lækningar á láði lyndis þyrfti hrein, Krists af kláru ráði kom, þó væri sein. 27. Óskar að eg tækieina barnkind sín, sig og sjálfa ræki, svo kom hún til mín, eymdu annars klækir unga þorna lín, drottinn sína sækir, svo það angur dvín. 28. Eitt sinn angur brýnirupp er sinnið lýr, systursynir mínir sukku í hafið þrír, — öngvum af þeim týnir elskufaðirinn dýr, heldur finnast fínir fögnuðrinn þar býr. 29. Oft af missir mannamörgum verður þungt, það eg sífellt sanna um systurblóðið ungt, hér er hryggð að kanna og huggun í sama punkt, eymdum ofraunanna öllum niður dungt. 30. Hefi eg gæfugjarnagóða vini átt, svo sem bræður svarna sýndu ljúfan hátt, alla undanfarna á eg minnist þrátt, á landi ljóssins barna lifa í guðdóms mátt. 31. Kolbein kann eg teljakæran annan svein Jónsson vin að velja, vildi öngvum mein, Steingrímsson nam selja sömu tryggða grein, hollt var hjá þeim dvelja, hvíla í friði hans bein. 32. Væri mér skylt að vaknaog vinina minnast á, sífellt þeirra sakna, sem eg dvaldi hjá, raunir upp svo rakna, renna um augnabrá tár er tíðum slakna tæpara nú en þá. 33. Hér í stríði ströngustúri eg á veraldar grund, ber eg í brjósti þröngu beiska harma lund,, man eg menja spöngu mína ævistund, kann þó kvíða öngu, kem eg á hennar fund. 34. Ó, hvað langað lengi,lausnarinn, hefur mig framar en fallvalt gengi fá að skoða þig, soddan sælu fengi sambúð elskulig, gleður guðlegt mengi, gleðja og englar sig. 35. Hér er angrátt auga,enn þó verður glatt, bekkir brúna lauga burtu hjaðna hratt, hver við heimsins bauga hug sinn lengi batt, þar mun ei til að þrauga, þaðan er honum kvatt. 36. Gert hef eg glæpi marga,gengið villu stig, frómleik réði að farga, fíflskan óhóflig, blíður guð mér bjarga, bið eg af hjarta þig, láttu vítis varga villa aldrei mig. 37. Oft eg illa breyttiyfirboðara við, vitsins varla neytti, vaninn ljótum sið, hér með hjúin þreytti hver mér veittu lið, þökk sé þeim þau veitti þýðum himna smið. 38. Hollra hjúa dyggðumhrósa fullvel má, því að í trú og tryggðum tafið hafa mér hjá, sé þeim stýrt frá styggðum, stúr og allri þrá, laun hafi í ljóssins byggðum og lífi himnum á. 39. Kemur eitt í eyraæskilegasta hljóð, það eg hýrt mun heyra, hrópar Jesú blóð, Krists fyrir kvöl og dreyra kvittuð verði þjóð, og fagna framar og meira en fæ eg sett í ljóð. 40. Framar kemr í kvæði,kvendið var mér hjá, við bjuggum saman bæði bæjum tíu á fimmtíu rétt eg ræði, raunar árin fá, svo kom sótt og mæði seinustu vetur þrjá. 41. Sá eg upp á sjúka,særðist hyggjusteinn, loks gaf lækning mjúka líknar vegrinn beinn, uns nam ævi ljúka elsku-svanninn hreinn, sofnaði seljan dúka sjötug, brast á einn. 42. Hún í himnafriðihefur fengið vist æ hjá engla liði, allra rauna misst, lifir víns á viði, vaxin Davíðs kvist, af Maríu meyjar kviði maðurinn Jesú Krist. 43. Er nú sem í eyðiyndisstaður minn, mannraun trúi eg meiði meður grátna kinn, lausnarinn mig leiði ljóss í fögnuðinn, aftur auðar heiði eflaust þé eg finn. 44. Þó skal hryggðum hafna,huggun er mér vís loks, þá líkið grafna lifnar upp og rís, friðarfaðmi um vafna faðirinn til sín kýs, lofgjörð ljúf mun dafna og lifa í Paradís. 45. Leið mig í þann ljómalausnarinn góður minn, þar allir einu róma eilífan sannleikinn, sæmdur er eg þá sóma, sem eg aftur finn vini og frændur fróma, frí hver þekkir sinn. 46. Ó, hvað mun eg mætamóður drottins sjá og soninn hennar sæta sínum föður hjá, — huggarann hyggju stræta, heilagur andinn sá er allt kann endurbæta og unaðsemdin há. 47. Hátt á himnapöllumhrósum sigri vær, horfnir glæpagöllum, guðs erum börnin kær, í þeim engla höllum aftur hver sinn fær, þá er allt með öllum unaðsemdin skær. 48. Á því rökkri ragnarætist hver ein spá sem allir í einu fagna andlit guðs að sjá, lesa lof án þagnar lausnara sínum hjá, sífellt sönginn magnar snnctur glóriá. 49. Drottinn þínum dyggðumdreif þú á mitt geð og þeim æðstu tryggðum allri dásemd með hvenær í himnabyggðum hæstan fæa eg séð, svo er eg svipturhryggðum, syng eg þá og með. 50. Eg vil feginn fara,frelsari minn, til þín í þann engla skara æ sem ljósið skín, meðan hér skal hjara huggun er sú mín að sjá þann sólar hara, sjón, sem aldrei dvín. 51. Sé ég frelsarinn fríðifalinn þinni und í döpru dauðastríði dirfð þú mína lund, eg svo öngu kvíði andláts gef mér stund hæga heim svo líði héðan á þinn fund. 52. Þó skal korta kvæðikveðið með lítið hól, mjótt var máls til ræði, marið sinnu ból, gleymist gráts ónæði, gullhlaðs finn eg sól sem þar sjáum bæði son, þann meyjan ól. 53. Hér með svari seinusinni eg kvæðagerð, eyddur yndi hreinu, ekkert gaman á ferð, þreyi eg þorna reinu með þungri rauna mergð, aldrei fyr en í einu angurlaus eg verð. 54. Þykist þreyttr að lifa,þreyi öðrum fjær, líka að lesa og skrifa, lítt er sjónin skær, því er bágt að bifa bögunum, segjum vær, hjá þeim tölugu tifa telst eg ekki fær. 55. Sjötugur ljóðin samdi,sín fannst ævin löng, hug sinn ekki hamdi heima um rænu göng, treganum þeim sig tamdi, tvinna þráði spöng, fyrir það mest hann framdi frekan raunasöng. 56. Ævisöguna endi,undanskil þó margt, þar sem þrauta kenndi þuldi eg ei um djarft, lausnarinn gefi eg lendi ljóss við rannið bjart, frómlegt festarkvendi, finna vildi eg snart. 57. Farna um forna ævifátt eg minnist á, með því hugarhæfi hrellast gerir þá, langar að liðinn svæfi leifum hennar hjá, að kaldan karlinn græfi kýs eg suður frá. 58. Hverir hróðrar nauði hlýtt hafa nú af mér, gæddir andar auði allir verði hér, sé þeim sætur dauði, sofna hver þá fer., frelsarans faðmur rauði faðmi þá að sér. 59. Má nú skáldmál skorta.skil eg ei fyrir það laun, út af augnasorta ekki skrifast baun, vísan illa orta ýfir harmakaun. Skal svo kvæðið korta kallast Æviraun. — — —60. Steinabúi straums við mót stumnir bráðar þandi, grétu ský en greri rót, glumdi í hverju bandi, hjalta vöndur hrökk, með það gerði megin regn, marinn rann og stökk, — heyri þið nú hvað heitir þegn, hending stendur skökk. |