Á gömlum slóðum

Hérna, þar sem sérhvert leiti og laut
lítur til manns undan fornri hending,
hrunin tóft og grasi-gróin braut
geyma í moldum fyrri tíða bending:
Er eg sé í svipnum þessa lands
sálar minnar æskusporin gengin,
þá er eins og eigingirnin manns
ætli að grípa sérhvern hörpustrenginn.

Eg á enn þá sólskinshlíðar hér,
himinvídd og austrið djúpa og breiða!
Lækinn, sem að seiddi fyr að mér
söngdísir í rjóðrin laufgra meiða. —
Bóndi minn, sem ekran þessi er
eignarjörð og búi þínu að vinning,
guðvelkomnar þúsundirnar þér!
Þær eru tap hjá einni glaðri minning.

Frændur vorir, vinir, konur, menn,
við erum sátt við tuttugu ára framann.
Hitt er sælt, að vera uppi enn
og í kvöld að mega standa saman. —
Þó er stærsta yndið sem eg á,
er eg skoða minnistæðan huga:
vinir góðir, þekkastir mér þá,
þið hafið allir lifað það: að duga.

Ég hef fundið anda um mína önd
einatt héðan þýðan sumarblæinn.
Meðan röðull rís við morgun-lönd
rek eg hingað margan glaðan daginn.
Þó, er óvart ljóð mitt líður hjá
leiðum, sem í reitnum hérna þreyja,
nærri að freisting finnst mér verða þá
fýstin sú, að lúra hérna og þegja.