Herdísarvíkur-Surtla

Hlín Johnson hafði allstórt fjárbú í Herdísarvfk, einkum þó eftir lát Einars Benediktssonar 1940, en í Herdísarvík hafði hún búið honum heimili síðustu æviár hans. Svört ær í eigu hennar varð frægust íslenskra sauðkinda á síðari tímum. Hún gekk árum saman sjálfala í Herdísarvíkurfjalli, uns boð kom frá yfirvöldum um að hún skyldi aflífuð eins og gert hafði verið við annað fé Hlínar og reyndar fjárstofninn allan í þeim landshluta, sökum sauðfjárveikivarna.
Örðuglega gekk að handsama Surtlu og á árinu 1952 gerðu   MEIRA ↲

Hlín Johnson hafði allstórt fjárbú í Herdísarvfk, einkum þó eftir lát Einars Benediktssonar 1940, en í Herdísarvík hafði hún búið honum heimili síðustu æviár hans. Svört ær í eigu hennar varð frægust íslenskra sauðkinda á síðari tímum. Hún gekk árum saman sjálfala í Herdísarvíkurfjalli, uns boð kom frá yfirvöldum um að hún skyldi aflífuð eins og gert hafði verið við annað fé Hlínar og reyndar fjárstofninn allan í þeim landshluta, sökum sauðfjárveikivarna.
Örðuglega gekk að handsama Surtlu og á árinu 1952 gerðu fjárskiptayfirvöld út marga leiðangra vopnaðra manria til að fella hana, og fé var einnig heitið til höfuðs henni. Surtla var kæn og fótfrá og varðist í fjallinu vikum saman áður en hún var loks lögð þar að velli. Mátti heita að öll þjóðin fylgdist af miklum áhuga með þessari baráttu, í dagblöðum og útvarpsfréttum, og átti ærin víst samúð fiestra. Ýmsir rituðu eftirmæli um Surtlu, af heitri tilfinningu, og var þar sumt í bundnu máli. Gísli Ólafsson frá Eiríksstöðum orti þennan minningaróð til Surtlu.   ↑ MINNA