Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Noregs-ljóðFyrsta ljóðlína:Eg veit eina grundu með glóandi snjá
Höfundur:Bjørnstjerne Bjørnson
Þýðandi:Matthías Jochumsson
bls.7–8
Viðm.ártal:≈ 1850
1. Eg veit eina grundu með glóandi snjá;þar grær ekki vor nema í sprungunum blá, en svo kemur hafið með sögunnar klið, og svo er hún elskuð sem móðir af nið.
2. Hún knésetti brosandi börnin sín smáog bók sína gaf oss með myndunum á; vér lásum uns tárin oss lauguðu kinn, þá leit hún svo vonglöð á hópinn sinn.
3. Vér hlupum til sjóar og sáum þar steiner situr og geymir tóm fornmanna bein; þá stóð hún og þagði svo forn og svo fróð en fjörðurinn söng eins og víkinga ljóð.
4. Og svo fór hún með oss, svo svipstór og hljóð,og sýndi hvar kirkjan hin heilaga stóð þar feðurnir leituðu að huggun og hlé, við hús það hún kenndi oss að beygja vor kné.
5. Svo þyrlaði hún snjónum um þverbratta hlíðog þar lét hún drengina reyna sín skíð; þá mölvaði hún stormhendi straumkólgu-gler og stjórnvölum kenndi oss að hleypa yfir ver.
6. Þá sýndi hún oss blómleg og brosandi fljóð;hún bauð þeim að syngja oss hin fegurstu ljóð. Þá hvarf hún og settist á sögunnar stól með sigurbjart fanndjásn við norðurheims pól.
7. Þá dundi við lögeggjan: „Fram, fram, mín þjóð!“á forntungu áanna gullu þau ljóð: „Upp, frelsið og manndáð og feðranna sál!“ Þá fylltust sjálf björgin með lifandi mál!
8. Þá hrundi fram andans hinn óðsnari fossog eldurinn guðlegi féll yfir oss, þá loguðu fjöllin! Ó felmtrandi sýn, þá fyrnist oss aldrei uns lífstíðin dvín! |
