Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
ÚtfararsálmurFyrsta ljóðlína:Lát huggast, þú ástvinur hryggur!
Þýðandi:Jón Helgason prófessor*
bls.105–106
Viðm.ártal:≈ 1950
Flokkur:Sálmar
1. Lát huggast, þú ástvinur hryggur!Nú hætti þinn grátur að streyma! Því dauðinn er leið sú er liggur til lífsins og ódáinsheima.
2. Hvert loforð er lesum úr fræðumí legsteinsins fastmæli bundið? Að síðar vér söfnust í hæðum er svefnþunga grafar mun hrundið.
3. Í griðastað duftið skal gistaán greiningar tímans er líður, uns hafið til himneskra vista það heimtir þess önd er þess bíður.
4. Því eitt sinn mun kviknandi krafturí kulnuðum líkama hrærast og yljandi blóðstraumur aftur um æðarnar stirðnaðar færast.
5. Að haustlagi hverfur það sæðiog hylst undir biturleik frosta sem von er að vorsólin glæði og veki til gróandi kosta.
6. Eins lyftast þeir limir að nýjuúr lægingu, myrkrum og doða sem hressast við birting og hlýju frá himni sem glóir í roða.
7. Ein gjöf er sem dauðinn oss gefurþótt grimmd hans til jarðar oss beygi: vor hjörtu til drottins hann hefur, til heimferðar býr hann oss vegi.
8. Hirð barn þitt, ó mold þú hin milda,í móðurskaut hóglega vafið, og vit þér er sköpuð sú skylda að skila því nær þess mun krafið.
9. Þar átti sá andi sér skýlisem aldrei þá trú sína missti að hugskotið óttalaust hvíli í hjálpræðisvonum frá Kristi.
10. Lát geymdan, ó gröf, hjá þér unahinn gangmóða, veit honum friðinn, uns drottinn skal mynd sína muna að morgni þánóttin er liðin.
11. Nær bergstuðlar jarðríkis brakaog básúnur englanna hljóma mun alvaldur eign sína taka til yngingar, dýrðar og blóma. |
