Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Rímur af Lykla-Pétri og Magelónu 9Rímur af Lykla-Pétri og Magelónu – Níunda ríma
RÍMUR AF LYKLA-PÉTRI OG MAGELÓNU
Fyrsta ljóðlína:Sveimar fram af sagna hlíð
Höfundur:Hallgrímur Pétursson
bls.227–240
Viðm.ártal:≈ 1675
Flokkur:Rímur
Skýringar
Níunda ríma
Ferskeytt 1. Sveimar fram af sagna hlíð,seint þó eg næsta vinni, Ónars fley með óvant smíð í níunda sinni.
2. Snótir hœla sniðugum bragsnáka lunda dýnu, enn eg fœri óvant lag ungri menja línu.
3. Oftast vinnur iðnin þrá,eitt so máltak hlýðir, sækja tekur efnið á, endar flest um síðir.
4. Ei skal lengi mansöngs mœrðmeyjunum þvingun veita, skeiðin Hárs úr hreysi hrærð hlýtur sunds að leita.
5. Þar var dverga lausnin lífslægð í hyrjar gráði, sveigir hryggur sára hnífs svaf á auðu láði.
6. Hvarf þá svefna værðar vonvöskum sveigir branda, áður en kvonar Sviðrix son sáu þjóðir landa.
7. Upp með felmtri stillir stóð,strax til sjávar vendi, um myrkrið út á mjaldurs slóð mál með röddu sendi.
8. Mjög það undrar örva brjót,augun dimman blindar, að ei kom hrópi mál á mót af mönnum siglu hindar.
9. Þar um tíma sat með sút,so nam dagur skína. séð þá gat á sjóinn út sviptir elda Rínar.
10. Burt var fley með fólk og seim,féll þá gleði úr lyndi, so flaug minnis hryggð um heim sem hagl í sterkum vindi.
11. Óvit hvört af öðru fékk,angur lyndið *spennti, harmurinn sár um hjartað gekk, holdið sóttar kenndi.
12. Raunir sínar reikna vann,ræðan gráti blandast, meinið sorgar mæddi hann so mátti varla standast.
13. So gekk nærri sorgin hug,segi eg það undrum gegni, kraftar lífsins dvína dug, dró þá afl úr þegni.
14. Þeim kemur hvörjum hjálpin þekk,sem herrann gjörir rækja, fiskimenn þá fundu rekk, er fóru vatn að sækja.
15. Frækinn litu fleygir brandsfallinn liggja á grundu, höldar síðan heim til ranns höfðu á samri stundu.
16. Sá þar byggð á breiðri torgbauga viðurinn teiti, Kapona var kurteis borg kennd að réttu heiti.
17. Fjórtán daga dvaldist þardreifir hrímnirs stræta, sótt og harma saman bar, sárt er tvennu að mæta.
18. Þanninn hélt við þunga nauð,það nam gleði fresta, félaus þurfti þiggja brauð, það var raunin mesta.
19. Eitt sinn réði angri spenntrofan til strandar ganga, þegar kraftur lífs var léntr ljúfum runni spanga.
20. Fyrir landi sá hann listugt flaustrlaugað orma báli, fólkið heyrði tiggi traustr tala í frönsku máli.
21. Eyðir spurði Andvara gripsyfirmann þeirra seggja, hvar vill mætur skreytir skips skeið að fróni leggja.
22. „Á morgun þegar um miðdags skeið“,maðurinn réði segja, „halda vil eg um humra leið heim til Frakklands eyja.“
23. „Viltu mér ekki veita far?“vísirs arfinn sagði, ég er frá einum jarli þar.“ Játaði hinn að bragði.
24. Á sögðum tíma siglumennsettu rá við húna, grams son með þeim gengur enn á græðis hrafninn búna.
25. Hægur andaði bróðir byls,bönd við reiðann sungu, búning fríðan þóftu þils þungar öldur stungu.
26. Sem nú þanninn stóð til striksstormur á lægis gylli, kátir hjöluðu bræðarar biks við blíðan hringa spilli.
27. „Í Próvinslandi er klaustur klént“,kveð eg bátsmenn ræða, „aumu fólki allvel hent ef það sorgir mæða.
28. Péturskirkja af Magelón meðmæti öngva skorti, allir fá nú ýtar séð í einu heiðingja porti.
29. Viljir þú gefa þig guði þargott mun af því leiða.“ Því kvaðst heita snilli snar snáka runnur heiða.
30. Heilan mánuð klaustra kurtkvaðst hann vilja reyna, áður fengi ýtar spurt um sig vissu neina.
31. Mjúkt um leiðir laxa dróstlagar fákurinn bráði, þar til augna leyfið ljóst landið fanga náði.
32. Þar við ey sem þénti sprundþurftugu lýða mengi, ýtar báru upp á grund atker sín með strengi.
33. Pétur skilst við skatna núskips á þilju borðum, kvinta hitti klaustra frú og kvaddi sæmdar orðum.
34. Væna biður hann veiga Rist,er voluðum átti að stýra, sér þar einum veita vist, víf nam þá að skýra:
35. „Hvört er, vinur, heiti þitt,eða hvaðan komstu af landi?“ Duldi nafnið seggurinn sitt, so var æ hans vandi.
36. So lét standa silki Lín,sorgin gleði hnekkti, hún hafði hann heim í hús til sín, hvorugt annað þekkti.
37. Eitt sinn gengur auðar Ná,til alls kyns borin gæða, þar sem sveitin sjúkra lá, sú vill meyjan græða.
38. Þar kom hún sem þegninn vitrþenkti um menja Hrundi, hjörva Týr í sorgum sitr, sagt er hann þungt við stundi.
39. Þetta heyrði þar sem gekkþöllin silkidúka, hýrugóð við hryggvan rekk hóf so ræðu mjúka:
40. „Ef þú sára sótt fær kennt,segðu mér það vinur, eða mun hjartað hörmum spennt? Hvað er þér, þú stynur.
41. Hvað þig brestur og hafa þarft,hrundu máttu beiða, hvort sem er það eitt eða margt, allt skal þér til reiða.“
42. „Ei er eg sjúkur“, sagði hann,„mín silki niftin fríða, nema hvað sorg um sinnu rann sára fæ eg að líða.“
43. „Hvar af stendur hryggðin sú?“kvað Hlökkin Draupnis sveita. „Hið sanna vil eg mér segir nú.“ Sveigir ansaði hneita:
44. „Forðum réði fróni á,í fræði trú eg það standi, kurteislegur kóngur sá, kvittur af öllu grandi.
45. Dögling átti dóttur sér,er dróttir svinnar hrósa, sú af öllum brúðum ber bauga niftin ljósa.
46. So bar miklar fremdir fljóð,fagrar dyggðir safnast, hvorki kóngs né keisara jóð kunnu við hana jafnast.
47. Þar var einn í öðlings borg,ekki er því að leyna, greifason er gisti sorg fyrir Gefni valdra steina.
48. Bæði með sér bundu tryggð,batnaði herrans gengi, leynt þau fóru af lofðungs byggð so lýður vissi engi.
49. Komu þau í ljósan lundvið laxa völlinn græna, þar vill hvíldir hafa um stund hringa niftin væna.
50. En sem fögur sætan svaf,sorgin trú eg herði, brúðar klæði brjósti af buðlung leysa gerði.
51. So til bar, eg segi frá,sútin lyndið vafði, þrjá gullhringa guðvefs Ná gefið seggurinn hafði.
52. Sem nú þanninn sitja vannsviptur öllum þjósti, grettis bólin fögur fann á fríðu meyjar brjósti.
53. Hjá sér lagði hann á steinhrannar ljósið dýra, þá nam aukast grátleg grein, sem gjöri eg nú að skýra.
54. Þangað hrafn af hreiðri flaughlés að elda runni, greip í burtu gullsins baug greitt og bar í munni.“
55. So nam öllu segja frásvinnri menja Gefni, þá lét ræðu endir á, öngvan trú eg hann nefni.
56. Hún kvað þessa harma sögnhugann reyna mundi. Meyjan lagði mál í þögn, minnkar sorg fyrir sprundi.
57. Vitugt skildi víf og hann,vóx fyrir báðum gengi, nú hefur sprundið þekktan þann, sem þreyði hún eftir lengi.
58. Sætan gekk í heilagt hús,herrans mildi þakka, blíð var æ til bæna fús bryggjan dýrra stakka.
59. Síðan gekk og sig til bjóso með prýði og blóma, hringa gulls á hendur dró, hlaðin öllum sóma.
60. Yfirhöfn gamla yst hún bar,andlits fegurð huldi, með soddan hætti seimgrund þar sig fyrir öllum duldi.
61. So gekk bríkin bróður Dagsbúin sem nú eg taldi, þar hirðir Sviðrix hallar þaks hjá þeim sjúku dvaldi.
62. „Yður hefi eg búið til bað“,blítt nam sprundið inna, „til heilsubótar horfir það, hirðir fetla linna.“
63. Leiddi hann í lítið húsLofnin sofnirs grunda: „Hér skal branda beitir fús bíða minna stunda.
64. Settist þar með sorg á stólsveigir gylltra spanga, þá nam Draupnis sveita Sól frá segg í burtu ganga.
65. Innan stundar skarti skrýddSkrímnis raddar þilja drengsins vitjar dyggðum prýdd, dugar sig ei að hylja.
66. Góins heiða *Gefni stóðgagnvart sverða runni, horfði so á hjörva rjóð hratt og mæla kunni:
67. „Mundir þú kunna, menja álfr,mig það vita lystir, þorna lindi þekkja sjálfr þá þú fyrri misstir?“
68. „Kenna mundi eg kléna drós,kost ef líta ætti.“ Í hylming drógust hvarma ljós, hlaðsól þessa gætti.
69. Varpaði fornu klæði kæn,kyrr so nam að standa, beint þá sýndist brúðurin væn brjóti gylltra randa.
70. Hárið féll um seima Sól,sætan hefur það unnið, eins og fléttað Fofnis ból fagurt með listum spunnið.
71. Þekkja kunni Þundur stálsþorna lindi mæta, henni síðan hljóp á háls hirðir linna stræta.
72. Fögnuð þeirra Fjölnis vínfær ei greint með öllu, það má sérhvör þorna Lín þenkja í minnis höllu.
73. Hvort þar öðru hryggða fríharma sína tjáði, svart nam þegar sorgar ský svipa úr visku láði.
74. Skömmu síðar skjöldung lands,skal eg hið rétta inna, dyggur fór og drottning hans dúka þöll að finna.
75. Hvítasunnu hátíð besthaldin var hjá mengi, til Magelonskirkju fólkið flest frá eg að sönnu gengi.
76. Síðan eftir sungna tíð,það segir í kvæði mínu, greifann hitti furðu fríð foldin orma dýnu.
77. Leiddi bæði í sal til sínsjóla og menja Hildi, sat þar fyrir sviptur pín sverða hlynurinn gildi.
78. Lindin gulls með list og kurtlauk upp hurð á ranni, gjörði síðan ganga í burt gæfuríkur svanni.
79. Hjónin þegar sinn þekktu son,þó til fátt vér leggjum. Gleðinnar nægð sem var til von vóx fyrir hvorutveggjum.
80. Ræddu sín á milli margtmest fyrir kæti gróða. Gekk þá innar skrýdd með skart skikkju Hlökkin rjóða.
81. Hjónin ekki þekktu þáþilju dýrra steina, gekk á móti menja Gná mýgir unda teina.
82. Söguna alla sagði þeimsviptir öglirs fitja. „Því skal meyjan mild af seim mér hið næsta sitja.“
83. Öllum hurfu gleðinnar gröndgeðs úr ljósum brunni, sals Forseta styttu strönd stóð hjá þorna runni.
84. Feðgin bæði fagna ljóstog furðu þótti gegna, sorg frá gamni sundur dróst er söguna þessa fregna.
85. Síðan hjónin settu dag,er segir í fræða línum, vísir magnar veislu plag vildarmönnum sínum.
86. Sveitin dreif að höllu hýr,höldar mega það sanna, brúðkaup síðan drukku dýr drengur og hringa Nanna.
87. Átta vetur unntust rétt,öllum prýdd með dáðum, dauðastríðs þá stundin sett stytti ævi báðum.
88. Arfa gátu einn til sanns,auðnu trú eg sá hirði, Neapolis lofðung lands letrið segir hann yrði.
89. Þanninn endar þessa sögn,því má ríman bíða. Minni sný eg mærð í þögn, mér er bágt að smíða.
90. Óska eg þess að ágæt þjóð,sem orðin skrifa og læra, stirð og ómjúk láti ljóð úr laginu ekki færa.
91. So er eg orðinn mæddur og móðrmáls í kvæða línum. Flokkurinn standi, en ristill rjóðr ráði þökkum sínum. |
