Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Rímur af Lykla-Pétri og Magelónu 8Rímur af Lykla-Pétri og Magelónu – Áttunda rímaFyrsta ljóðlína:Áttunda sinni Austra skeið
Höfundur:Hallgrímur Pétursson
bls.218–226
Viðm.ártal:≈ 1675
Flokkur:Rímur
Skýringar
Áttunda ríma
Samhenda 1. Áttunda sinni Austra skeiðenn skal renna sína leið, hlaðinn Sviðrix vænni veið, verður ekki ferðin greið.
2. Kann eg engin kvœðin fróð,þó konurnar vilji heyra ljóð, orðsnilld mín er ekki góð, ölinu Hárs eg fjœrri stóð.
3. En þó sýnist svinnri snót,að sé mín ekki mœlskan fljót, get eg lítil gjörist á bót að grafa sig undir viðar rót.
4. Sú er helsta meining mín,má það skilja þjóðin fín, skírt þá blanda eg Skírnis vín, að skemmta ungri menja Lín.
5. Betra er að stytta stundog stilla þunga sorgar lund, heldur en auka hryggðar und, hvort sem það eru menn eða sprund.
6. Mönduls fley úr bólinu brýst,búin til sem hœfir síst, hurðin máls á hjörum snýst, hlýði sprundin, ef þeim líst.
7. Fyrri tjáði fræði þar,fylkirs arfi raunir bar, harmurinn lengi hjartað skar, hjá heiðnu mengi fanginn var.
8. Auðnuríkur beitir brands,Babýlónar herra lands, með dyggðum þénti so til sanns, sikling mjög var kært til hans.
9. Allt hvað Pétur óska vann,öðling heiðinn veita kann, þjóðin landsins heiðrar hann, hjá hvörjum manni virðing fann.
10. Buðlung sá sem blótar goð,bjartri klæddur Handings voð, greifum sínum gestaboð gjöra vann með hefða stoð.
11. Hlýddi þessu heiðin þjóð,hrönnum dreif yfir lönd og flóð, prýddi hofið Heimdalls glóð, hilmirs son fyrir borðum stóð.
12. Sem nú þjóðin þeygi þekkþanninn drakk á glæstan bekk, riddarinn fram fyrir ræsir gekk, ræðu sína byrjað fékk.
13. Orðlofs heiðinn buðlung baðað bera sín erindi fram í stað, nauðsyn bráða krefja kvað, kóngur sagði hann mætti það.
14. „Ljóst er yður um aðburð þann,elsku herra“, sagði hann, „fangaður eins og framandi mann færður var eg í yðar rann.
15. Sára löngum sút eg beið,sannlega hefur um þetta skeið sprundið Glens yfir rökkurs reið runnið þrisvar sína leið.
16. Þennan tíma þénti eg nú,þengill, yður með dyggð og trú, ljós mun flestum sögnin sú og sjálfur nærri getur þú.
17. Kappar hafa hér klögumál átt,kvaddur var eg til svaranna brátt, þó margir fengi af milding sátt fyrir mína beiðni skeði þrátt.
18. Ei hefur beitir benja teinsbeðið af kóngi sjálfur neins, nú eð fyrsta óska eg eins, öngvum skal það þó til meins.“
19. Greiddi aftur svör frá sérsá sem tign um landið ber: „Greindu allt, hvað girnd þín er, gjarnan skal það veitt af mér.“
20. Fljótt nam ansa fleygir brandsfylkirs orðum rétt til sanns, sagðist vilja samþykkt hans síns að vitja föðurlands.
21. Heiðinn kóngur þagnar þó,þungum svip í brjóstið sló, hvarma ský yfir bræði bjó, brúna ljóst fyrir hliðin dró.
22. Kvað sér ekki kostinn þannkomið hafa í sinnu rann, þeygi gruna þengil vann, þess að mundi óska hann.
23. „Annað skyldir af mér fá“,ansaði gramur og byrstist þá, „hitt mig uggir trautt mun tjá þó tregur gefi til þess já.
24. En eg mun þó óska af þér,afturkomu að þjóna mér, fá skal ungur örva grér æðstu ráð í landi hér.“
25. Lands var greifinn lestir brands,lundin næsta gladdist hans, skjöldung lætur skjótt til sanns skrifa bréf um héruðin lands.
26. Gramur býður gull og fégeira brjót skuli vera í té eins og fylkir sjálfur sé, sérhvör einn það láti ske.
27. Marga þáði gjöf af gram,greitt so þaðan venda nam, heldur síðan ferðum fram fljótt til Alexandríam.
28. Bréfið kóngsins birtir þarbrjótur hrings sá randir skar, greipar svell og Glæsis bar gullhlaðs Njörði afhent var.
29. Fjórtán tunnur gulls þá greitt,grams af auði honum var veitt og það allt sem um fékk beitt, so ekki mátti skorta neitt.
30. Öðlings niður um það bjó,orma dún so leyndi þó, salt fyrir báða botna sló, beint voru ekki ráðin sljó.
31. Stála grér til strandar gekk,strauma hjört til leigu fékk, stýrimann skips við ríkan rekk ræða nam, hvörs lund var þekk.
32. „Minn er knörinn búinn með band,beint eg held í Próvins land, ýtar bera þar orma sand, akta þeir ekki um saltið grand.“
33. „So má vera“, svinnur kvaðsveigir brands í annan stað, „salt mitt láttu á siglu glað, sjálfur skal eg hugsa um það.“
34. Drengir stigu á dælu björn,dreifðist blær yfir karfa tjörn, heimsins vinda vakti örn, voða ylgja fylgir gjörn.
35. Kólgan reis við knörinn blá,kastaði síðan landi frá, gullu strengir, glumdi í rá, ganginn tók að *vexa þá.
36. Bylgjur stundu á laxa leið,löðrið hvört á annað reið, kembings vallar klofnar heið, kjölurinn brattar öldur sneið.
37. Lýðir síðan *lögi álitla ey fyrir stafni sjá, vinda að logni blíðu brá, byrina tók að minnka þá.
38. Firðar létu flaustur á sand,festa náðu sigluband, þar vill grams son ganga á land, greitt mun vaxa rauna kland.
39. Einn þá reika víða vann,vil eg so greina atburð þann, blómstur næsta fögur fann, fljótt þar niður settist hann.
40. Blómstrið eitt af öðrum bar,öllum þeim, er stóðu þar, harmur flaug um hyggju snar, hjartað næsta sorgin skar.
41. Líkt sem önnur liljan fín,langt yfir önnur blómsturin skín, eins og forðum auðar Lín, aldrei mér sú minning dvín.
42. Í þessum lengi þönkum sat,þrunginn upp með rauna pat, þar til svefninn sjónar fat um síðir aftur hulið gat.
43. Lítur út á lægis glað,lágu neðan skeiða það, mjög var lognið mjúkt í stað, myrk kom nóttin höndum að.
44. Sem nú bjartur bróðir seimsbyrjaði sjón fyrir þjóðum heims, lundar fundu öldu eims aukast taka hræring geims.
45. Hræsvelgs vængja veifði blær,voðum þjóð úr böndum slær, stjórnari skipsins fregnað fær farþegi sinn sé ekki nær.
46. Bátsmenn þegar hrópa hátt,hann skuli þangað víkja brátt: „Síst er hent að sofna dátt, siglum vær þó dimm sé nátt.“
47. Fast úr máta seggurinn svaf,svör ei nein á mótí gaf, þegnar létu þegar í haf, þá hvarf nætur dimman af.
48. Ránar drifnar dætur versdrösulinn slógu síldar kers, lagði hann á þær langs og þvers, leið so mjúkt um völlinn skers.
49. Ráðgast síðan rekka liðRánar meðan sigldu mið, herrans góssi er hefði bið hvör því skyldi taka við.
50. Höldar sögðu að heilög mærhljóta skuli eignir þær, í Magelonskirkju menntaskær mest af öllum lofið fær.
51. Síðan létu siglu hindsveima glatt í hægum vind, þar til litu landsins mynd, sem ljúfust réði menja lind.
52. Atker þegar gáfu í grunn,gengu í land af söltum unn, sat þar fyrir sætan kunn, er syrgir ungan hjörva runn.
53. Henni þegar góssið galtgræðis hindar mengið snjallt, það sem Pétur átti allt, ýtar hugðu væri salt.
54. Fríða síðan falda brúfýsir um að vitja nú, gullið finnur geðsöm frú, gladdist næsta mikið sú.
55. Þá lét húsum fjölga fríð,fagurt sýndi klaustra smíð, voluðum síðan safnar lýð. sannlega var hún við þá blíð.
56. En þó hennar bragðið blíttblómin hýru sýndi títt, sorgar kvöl fekk þeygi þítt, þoldi löngum hjartað frítt.
57. Greifinn lands og gullhlaðs lindgóða héldu dyggða mynd, alla stund í Ímu vind unnu dýrri bauga strind.
58. Öllum reyndist ljúf í lundliljan gulls á hvörri stund. Hér má siðug gullhlaðs grund geyma stirðan Viðrix fund. |
