Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Króka-Refs rímur 7Króka-Refs rímur – Sjöunda rímaBálkur:Króka-Refs rímur
Fyrsta ljóðlína:Þrennar tvær eg taldi nær
Höfundur:Hallgrímur Pétursson
bls.64–74
Viðm.ártal:≈ 1650
Flokkur:Rímur
1. Þrennar tvær eg taldi nærtregur úr sagnar bási. Svinn og kœr hin siðuga mœr sjöunda vill að rási.
2. Óbreytt lag við orða slager mér hent að sýna. Mjúkan brag og mærðar hag mælsku brestur fína.
3. Hyggjan kát og hœfiláthýra skemmtan tjáði. Rauna mát þá gefur að gát, gamanið þverra náði.
4. Hryggðar korg um hugarins torghulinn löngum geymdi. Lœstist sorg í blíðu borg, bragarins föngum gleymdi.
5. Mótgangs tíð er mörgum stríð,þá maður skal raunum gegna, lundin þýð við ljóðasmíð litlu kann að megna.
6. Sorgin há þegar sœkir á,þó sé hún þung að bera, ekki má í eymd og þrá of mjög hryggur vera.
7. Það er rœtt, að þögn sé hættþjáðum lengi að halda. Af þönkum mœtt kann þelið hrœtt þjáning stœrri valda.
8. Sorgar mátt úr sinnu gáttsenn er best að rýma, við bragarins þátt, þó byrji smátt, bölsins stytta tíma.
9. Hrindum móð úr hyggju slóð,hringa eikin skæra. Oddhent Ijóð, hið unga fljóð, œtla eg þér að fœra.
10. Suðra far að sandi bar,Suptungs hlaðið minni, brotnaði þar, sem Þorgils var þrotinn að ræðu sinni.
11. Hæðnir menn, sem hér eg kenn,höfðu lund so kalda, skildu senn að skrafinu enn. Þeir skulu þess seinna gjalda.
12. Um hyggju sátur er horfinn grátur,höldar gleði næra. Bjarnar slátur bóndinn kátur biður heim að færa.
13. Rót öfundar ef að stundar,afdrif vond mun kanna, vopna Þundar, Þorgils kundar, það skulu líka sanna.
14. Bakmál ljót með lymsku hótleiðir gjörðu smíða Refi mót. Sú ræðan fljót rann um byggðir víða.
15. Sakaðan þeir sögðu hannsendan af Ísaláði, illsku mann og útkeyptan með ítru Kraka sáði.
16. Hátt so gekk um hoskan rekkhæðnis málið þetta, Refur fékk um ræðu bekk róminn þann að frétta.
17. Hetjan þýð í huga blíðheyra lést það ekki. Að skipasmíð á skjótri tíð skundaði halurinn þekki.
18. Byrðing þann að byggja vannbúinn með segl og reiða. Enginn mann so mætan fann á mjaldurs velli skeiða.
19. Kvikfé flest úr máta mestmjög um haustið felldi, með öngan frest, það átti best, út fyrir varning seldi.
20. Búgarð sinn, so beint eg finn,bændum falan veitti, varninginn so verslaði inn, visku ráða neytti.
21. Skilur það á, sem skýri eg frá,skuli hann bústað halda, inn til sá kann fréttir fá, sem féð á aftur að gjalda.
22. Vaska menn sér valdi senn,að vísu tólf má segja. Þeir kunna enn með tyrfings tenn törgu élið heyja.
23. Beið um stund að laufa lundí lagi þótti falla, safnar mund og mektar fund mánuði níu alla.
24. Tíminn líður talinn fríður,trú eg það sorgum hamli. Til Refs kom þýður, þekkur og blíður, Þormóður hinn gamli.
25. Auðnu bann sá aldri fannörva viðurinn stælti. Kveðja vann hinn kaska mann kátur og þanninn mælti:
26. „Illum hljóm og orða rómöldin gjörir að fleygja, öfundar gróm með öngan sóm að þér margir hneigja.
27. Vorir vinir, vopna hlynirverða löngum byrstir. Þorgils synir sæmda linir svoddan töluðu fyrstir.
28. Eg hugðist, þá hlaustu fyrstHelgu úr föður ranni, seima Rist með sæmd og list selt hafa dándismanni.
29. Líst mér ótt að látir skjótt,lundur grænna skjalda, kímna drótt fyrir kallsið ljótt á kroppi sínum gjalda.“
30. „Fyrri ber að sjá að sér“,kvað sviptir Fofnirs láða, „en illverk þver að efna hér eður öðrum þar til ráða.“
31. Orðasægur endast hægur,áfram stundir líða. Runnu dægur, ráða frægur Refur sest enn til smíða.
32. Einn réð fal, sem innir tal,eyðir gjöra hringa, búinn skal í benja sal bæði að slá og stinga.
33. Stöngin greið var stinn og breið,stáli hörðu bundin. Benja seið sú brynjur sneið, beittari varð ei fundin.
34. Hetjan snör gekk hreystiörheiman seint á degi. Hringa bör hefur flein í för, en fleiri vopnin eigi.
35. Reikaði hljóður ráðagóðurRefur um nesið ysta, þar til fróður, ferðamóður fékk í Vík að gista.
36. Síð um kveld þá sat við eldsjálfur Þorgils gamli, soðning felld um síðir velgd sorgum trú eg hamli.
37. Vitur, skjótur veiga njóturvíkur að elda ranni. Spanga brjótur, spélinn, Ijótur, spyr að komumanni.
38. Sveigir stáls í sinni frjálssitt nam heiti greina. Fullur táls var fimur til máls fleygir mistilteina.
39. „Reykjarglý var augum í“,ansaði veitir hrekkja, „má eg því af meinum frí mennina varla þekkja.“
40. Lygihræll í lyndi ódælllymsku náði hylja. Kænn bað þræll hann kæmi sæll, kvaðst það Refur vilja.
41. Þorgils að nam þykja það,þegninn lengi tefði, erindin bað sér inna í stað, ef þau nokkur hefði.
42. Kempan fljót so kvað á mót:„Kom eg þig að finna, með blíðu hót þig bið um bót fyrir bakmál sona þinna.“
43. „Nær höfum vér“, að nadda grérnáði hraður frétta, „sveigt að þér, það sómir ver, seg oss allt af létta.“
44. Ekki Refur orðin tefur,eyðir stáls að bragði andsvör gefur eins og krefur. Aftur Þorgils sagði:
45. „Ræður þær“, hann Þorgils hlær,„þarftu ei aftur bera. Orðin nær, sem innum vær, ætla eg sönn að vera.“
46. Refur fékk þá reiði smekk,reisir spjótið viður. Hjó hann rekk, so hjörinn gekk úr herðum öllum niður.
47. Þar lá snauður Þorgils dauðurþegar og firrtur anda. Hefnda trauður, hvörgi blauður hinn gekk ofan til stranda.
48. Hafði mest í huga festhalurinn fleira að starfa. Nýtur sest, sá numdi flest, í naustinu Þorgils arfa.
49. Þar so beið og benja seiðbeittan hjá sér lagði. Dagurinn leið, af laxa heið lýðir komu að bragði.
50. Þorgils kundar fisks til fundarfar á æginn settu. Ránar mundar röskvir Þundar runnu að landi sléttu.
51. Þengill snar í þörfum var,þóttist dugnað rækja, hvörgi spar hann hugði þar hlunnana upp að sækja.
52. Ránar ess mun rísa úr sessRefur og högg nam veita. Getið er þess, að Þengill prests þyrfti ei framar leita.
53. Firrtur lá hann fjörinu þá,fækkuðu Þorgils synir. Dimman há því megna má, miður sjá við hinir.
54. Þorsteinn skjótt á þann veg fljóttþegar skaust á láði, fór hann ótt og fetaði hljótt, farvið bera náði.
55. Refur að nam renna í staðreiður senn að bragði, sára nað hann sveiflar að, segg í gegnutn lagði.
56. Þorsteinn hátt með hljóða mátthinum réði greina: „Flýið brátt, því farin er sátt, forðið yður nú sveinar.
57. Þengill hryggur höggvinn liggur,horfinn önd og þegnum.“ Kvaðst og styggur stála Yggur stunginn sjálfur í gegnum.
58. Árar tvær hann Ormur fær,ýtti þegar frá landi. Ekki fjær þó aftur rær Ullur hrings að sandi.
59. Ýtar tveir, hann Ormur og Geir,enn frá skipi gengu, hugðu þeir sér hraða meir, hvað þó ekki fengu.
60. Ekki bar til bóta þar,bræður mættu kífi. Ráðasnar að Refur var, rænti báða lífi.
61. Heim að Hlíð kom hetjan þýð,hefnda búinn krefja, vekja lýð, þó væri síð, vill ei lengi tefja.
62. Skjótt að stund með skýra lundskipar fólki mildu besta mund á báru hund bragnar færa skyldu.
63. Öldin fróm meðan átti tóm,iðju slíka nærði, þrifnaðar blóm og Þjassa róm þegar á skipið færði.
64. Ránar glóð hin þýða þjóðþar til náði bera, að Dellings jóð nam drífa á slóð dóttur Mundilfera.
65. Ýtum þeim, er út á geimekki máttu halda, hýran seim og hrannar eim hratt nam Refur gjalda.
66. Þakkar senn með þýðleik ennþeirra stoð og beiddi fróma menn um fylgin tvenn, ef framar þar til neyddi.
67. Sendi skjótt með svinnri dróttseggurinn boð hinn kyrri, að kappinn skjótt þar kæmi fljótt, sem keypti landið fyrri.
68. Fylgdi rekk á flæðar bekkfalda sólin ríka lyndisþekk, og þar á gekk Þormóður gamli líka.
69. Synir þrír hjá seima Týrsátu við lyfting klára. Steinn var hýr og hugaskýr, haldinn níu ára.
70. Björn var einn í yndi hreinn,ára sjö má letra, Þormóður sveinn á sóma beinn, sagður þriggja vetra.
71. Drengir á stund um strauma hundstrengi leysa gjörðu, lögðu á sund um laxa grund, lýði bar frá jörðu.
72. Hreyfðist mylgur, hafði dylgjurHræsvelgs stífinn andi, strauma ylgur strauk um bylgjur, stóð á hverju bandi.
73. Reiðinn söng, en ránin löngrann með knarrar stafni. Sérhvör stöng við storma föng stundi á Ægirs hrafni.
74. Skeiðin klár með skraut í árSkeljungs fauk til láða sem valurinn hnár, þá vindur stár vængina undir báða.
75. Svanninn hljóður, sinnis góður,Suptungs annist minni, Yggjar móður fundur ófróður falli niður að sinni. |
