Hrafnistumenn

Íslands Hrafnistumenn
lifðu tímamót tvenn
þó að töf yrði á framsóknarleið.
Eftir súðbyrðings för
kom hinn seglprúði knör,
eftir seglskipið vélknúin skeið.
En þótt tœkjum sé breytt
þá er eðlið samt eitt –
eins og ætlunarverkið er sjómannsins beið.

Hvort sem fleytan er smá
eða seglprúð að sjá
og hvort súðin er tré eða stál,
hvort sem knýr hana ár
eða reiði og rár
eða rammaukin vél yfir ál,
hvert eitt fljótandi skip
ber þó farmannsins svip.
Hann er ferjunnar andi og hafskipsins sál.

Hvort með heimalands strönd
eða langl út í lönd
á hann leið yfir ólgandi flóð,
gegnum vöku og draum
fléttar tryggðin þann taum
sem hann tengir við land sitt og þjóð.
Þegar hœtt reynisl för,
þegar kröpp reynast kjör,
verpur karlmennskan íslenska bjarma á hans slóð.

Íslands Hrafnistumenn
eru hafsœknir enn,
ganga hiklaust á orustuvöll,
út í stormviðrin höst,
móti straumþungri röst,
yfir stórsjó og holskefluföll,
flytja þjóðinni auð,
sœkja barninu brauð,
fœra björgin í grunn undir framtíðarhöll.