Frú Jónína M. Poulsen

Sungi við útförina
Senn vorið sér leikur um hlíð og hól.
Senn hlæjandi blómin sig lauga..
Senn hnýtir fagnandi himinsins sól
úr helstrikum lífsins bauga.
Og þó er nú haust um vor hugarból
og harmur í sérhverju auga.

Svo nýlega kom hún fyrst á vorn fund
með fegurð og ástúð sinni
og elskuðum vin með unga lund
gaf ástbrosið fyrsta sinni.
Nú leggr hann af stað með sitt ljóshærða sprund
að lykja hana grafar inni.

Svo nýlega hún brosandi að börnunum laut –.
Hve brátt er oft ljósgeislinn farinn!
Sá hópurinn ungi var allri þraut
af ástmildum höndum varinn.
Nú móðurlaus lífsins berst út á braut
sá blessaði saklausi skarinn.

Ó, kærleikans guð, þína blessun breið
á börn þín er huggast ei láta
og sign þú hvert smábarn á lífsins leið
og líikna þeim öllum sem gráta.
Þín hönd verði máttug í hrelling og neyð.
Já, hjálpa þú oss til að gráta.

– Far vel út á dapurlegt dauðans gráð
og drottinn þér greiði veginn.
Þótt þrungið sé loft og þrotið vort ráð
og þrótturinn felmtri sleginn
þá hillir undir guðs líknar láð
og landtöku hinumegin.