Við hafið

Við hafið eg sat fram á sævarbergs stall
>og sá út í drungann,
þar brimaldan stríða við ströndina svall
>og stundi svo þungan.

Og dimmur var ægir og dökk undir él
>var dynhamraborgin,
og þá skall á náttmyrkrið þögult sem hel
>og þungt eins og sorgin.
3 „Þú, haf! sem ber tímans og harmanna farg,
>þú hugraun mér vekur,
í hjarta mér innst, þá þú brýst um við bjarg,
>það bergmála tekur“.

„Þinn niður er hryggur, þinn hljómur er sár,
>þú hrellir svo muna,
sem brimdropinn hver væri beiskasta tár,
>hvert báruhljóð stuna“.

„Af aðsigi tára fá augu mín kvöl
>með ekkanum stranga,
hér vildi eg gráta sem barn allt mitt böl
>við brimniðinn langa“.

En dimmraddað hafið þá knúðist að klett,
>það klökk er ei stundin,
í hríðfelldum boðum, sem þeystust að þétt,
>það þrumandi drundi.

„Þú, maður hinn veiki! Það magn, sem eg hlaut
>ei mæðist af kvíða.
Hvað stoðar að tárast? Í þungri ber þraut
>að þola og stríða“.