Hulduljóð 3

Hulda! hví grípa hendur þínar ljósu
um hendur mér og hví svo viknar þú?
veit eg þú elur eyrar fagra rósu,
alsett er rauðum blómum Huldubú;
Eggert er þér um ekki neitt að kenna,
annast hefurðu fjallareitinn þenna.

Sjáðu! enn lengra svífur fram um völlu
svásúðleg mynd úr ungum blómareit,
sterkur og frjáls og fríður enn að öllu
Eggert að skoða gengur byggða sveit;
hann fer að sjá, hve lífi nú á láði
lýðurinn uni, sá er mest hann þráði.

Brosir við honum bærinn heillagóði
í brekkukorni, hreinn og grænn og smár;
þar hefir búið frændi hans með fljóði
í flokki ljúfra barna mörg um ár;
þar hefir sveitasælan guðs í friði
og sóminn aukist glöðu bæjarliði.

Þar hefir gjörst að fullum áhrínsorðum
allt sem hinn mikli bóndavinur kvað
um dalalíf í búnaðsbálki forðum,
um bóndalíf, sem fegurst verður það.
Sólfagra mey! nú svífur heim að ranni
sæbúinn líkur ungum ferðamanni.