Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Draumur SalómonsFyrsta ljóðlína:Salómon í sinni höll
Höfundur:Valdimar Briem
Heimild:Valdimar Briem: Biblíuljóð. bls.247–250
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1885-1890
1. Salómon í sinni höll>sat með veg. Kringum hann sat hirðin öll >heiðarleg. Dóma sina dæmdi þar >Davíðs son; veitti fólki sínu svar >Salómon.
2. Komu fyrir konunginn>konur tvær; báru þar fram boðskap sinn >báðar þær; báru konungs borði að >barn eitt smátt; báðar eiga þóttust það, >þrættu hátt.
3. Önnur svo við konung kvað:„Konan hin hefur býsna illt hafst að, >ókindin. Hún tók blessað barnið mitt >burt mjér frá; barn í staðinn setti sitt. >Svo stóð á:“
4. „Báðar sama bústaðinn>byggðum við; höfðu báðar soninn sinn >sér við hlið. Mitt var barn sem blómstur nett >bjart og rjótt; hinnar barn var grátt og grett, >geysiljótt.
5. „Einu sinni að svo bar>eina nótt, er við sváfum saman þar >sætt og rótt, að hún marði soninn sinn >sér við hlið, aftur tók svo ungann minn >óhræsið.“
6. „Ég í fasta svefni svaf,>sá ei neitt, vissi þessu ekkert af, – >eg var þreytt. – Þegar lýsti lík ég sá >liggja’ á barm aftur son minn hinni hjá hvíla’ á arm.“
7. Hin tók fram í-hvassorð þá:>„Hvaða bull! Minn er son sem má hér sjá >mesta gull. Þú átt ekki þetta barn, >það er frá; ég á það, en þitt var skarn, >þursinn sá.“
8. „Ég á barnið. „Sei, sei, sei.“>„Svei mér þá.“ „Víst á ég það.“ „Nei, nei, nei.“ >„Nei.“ „Jú.“ „Á?“ Þannig háðu þernurnar >þessa hríð; báðar lengi þrættu þar. >Þvílíkt stríð!
9. Leiddist kóngi þetta þóf,>þreif hann sverð; brýndi raust og ræðu hóf: >„Ráða’ eg verð.“ „Höggvið barn í hluti tvo,“ >hilmir kvað; „fáið hvorri helming svo. >Heyrið það!“
10. Önnur konan klökkna vann>kóngs við orð, mælti: „Grefið hinni hann! >Hitt er morð.“ Konungs dómi kvendið hitt >kunna lést: „Það sé hvorki þitt né mitt! >Það er best.“
11. „Móðurástin,“ kóngur kvað,>„kennir ljóst hvor á barnið. Þú fær það >þér á brjóst!“ – Gjörði allur Ísrael >að því róm. Speki guðs þeir vissu vel >var í dóm. |
