Vofan

Á kumblið ég horfði með hatri, ­
— ég hélt, að hann lægi þar kyr.
En sveipaður líkblæjum leið hann
um lokaðar hjarta míns dyr
og mælti með óráð í augum:
„Hér átti ég heimkynni fyr.

Því af öllum, sem fyrri ég unni,
var mér engin svo hugljúf og góð.
Úr helþögn þitt hatur mig vakti,
það var hitað af elskunnar glóð,
ég mundi þá seiðandi söngva,
er söng mér þitt kornunga blóð.

Enn mun hönd mín á langspilið leika,
hún er lipur og hvít eins og ull.
Svo ber þú mér æskunnar bikar,
síðan bergjum við tryggðanna full.
Eg mun fylgja þér dapur og dauður,
því draugur er trúr eins og gull.“

Og satt mælir elskhuginn aðeins,
er hann aftur frá gröf sinni snýr.
Nú er brjóst mitt sem kumblið hið kalda,
jafnvel kvölin og sorgin mig flýr.
Aldrei vorljóminn fögnuð mér vekur,
því að vofa í hjarta mér býr.