Íslandsdóttir

Er hlíðin vaknar í vorsins blóma
með vangann brosandi af röðulljóma
við fossaleiki og lindahjal
í ljósum dal.

Á góðum bæ, sem að glóey virðir,
í góðri sveit, sem að drottinn hirðir.
Já, Íslandsdóttir, áþekk sýn
er umgjörð þín.

Við móðurhjartað ég veit þig vermda,
ég veit þig dafna og sé þig fermda,
og þykkir lokkar lengjast þér
og leika sér.

Og dula sál þína draumar kringja
og dýrar vonir í leynum syngja,
uns helgimild, en hamrömm þrá
þig hrópar á.

En feimin ertu við fyrstu hnossin
og fálát nálgastu biðilskossinn.
En inn í kærleikans kristalshöll
þú kemur öll.

Sem sól á heiðbjörtum maí-morgni,
er myrkvinn sópast úr hverju horni,
eins satt er heitorð þitt, heilt og traust
og hikalaust.

En þegar vex þú frá mey til móður,
er mestur hjarta þíns sumargróður.
Til himins leggur sem helgan eim
frá hæðum þeim.

Þín köllun blessist á öllum öldum,
þig efli drottinn að kærleiksvöldum.
Já, heill sé lífs þíns hlýja blæ
á hverjum bæ.