Gamlárskvöld

Hurðir skellast í hömrum nú,
hólarnir opnir standa;
fólkið þar er að flytja bú,
fólkið, sem hatar kristna trú.
Víða er kveikt að vanda.

Í rökkrinu áðan út ég leit
og indæla sá ég meyju;
og síðan af mér ég varla veit;
ég verð ekki lengi hér í sveit.
Eg hef hér enga þreyju.

Eldur úr hennar augum brann,
á mig hún horfði lengi.
Ég fann mig langaði' í faðminn þann,
— fegurðin getur heillað mann;
með henni í hel ég gengi.

Hún benti mér inn í björgin dökk
og bauð mér á augnamáli
að leiða mig. — ég af leiðslu hrökk
um leið og ég sagði: "Hjartans þökk".
Þar brann ég á seiðsins báli.

Ég finn að hún hefur heillað mig,
horfin er von og þreyja.
Ég veit að ég feta feigðar-stig,
en finnst að ég verði að hitta þig
aftur, ó, álfameyja.

Leitaðu' ei heimur hót að mér,
hverfi' eg á næturskeiði;
þá verð ég ei framar fyrir þér,
í faðminum hennar dauðinn er.
Svona er að mæta seiði.