Darraðarljóð

Föstumorgininn varð sá atburður á Katanesi, að maður sá, er Dörruður hét, gekk út. Hann sá, að menn riðu tólf saman til dyngju nökkurrar og hurfu þar allir. Hann gekk til dyngjunnar og sá inn í glugg einn, er á var, og sá, að þar váru konur inni og höfðu vef upp færðan. Mannahöfuð váru fyrir kljána, en þarmar úr mönnum fyrir viptu og garn, sverð var fyrir skeið, en ör fyrir hræl. Þær kváðu þá vísur nökkurar:
Vítt er orpit
fyrir valfalli
rifs reiðiský,
rignir blóði ;
nú er fyrir geirum
grár upp kominn
vefr verþjóðar,
er þær vinur fylla
rauðum vepti
Randvés bana.

Sjá er orpinn vefr
ýta þörmum
ok harðkléaðr
höfðum manna ;
eru dreyrrekin
dörr at sköptum,
járnvarðr yllir,
en örum hrælaðr ;
skulum slá sverðum
sigrvef þenna.

Gengr Hildr vefa
ok Hjörþrimul,
Sanngríðr, Svipul
sverðum tognum ;
skapt mun gnesta,
skjöldr mun bresta,
mun hjálmgagarr
í hlíf koma.

Vindum, vindum
vef darraðar,
þann er ungr konungr
átti fyrri!
Fram skulum ganga
ok í fólk vaða,
þar er vinir várir
vápnum skipta.

Vindum, vindum
vef darraðar
ok siklingi
síðan fylgjum!
Þar sjá bragna
blóðgar randir
Guðr ok Göndul,
er grami hlífðu.

Vindum, vindum
vef darraðar,
þars er vé vaða
vígra manna!
Látum eigi
líf hans farask ;
eigu valkyrjur
vals of kosti.

Þeir munu lýðir
löndum ráða,
er útskaga
áðr of byggðu ;
kveð ek ríkum gram
ráðinn dauða ;
nú er fyrir oddum
jarlmaðr hniginn.

Ok munu Írar
angr um bíða,
þat er aldri mun
ýtum fyrnask.
Nú er vefr ofinn,
en völlr roðinn ;
munu um lönd fara
læspjöll gota.

Nú er ógurligt
um at lítask,
er dreyrug ský
dregr með himni ;
mun lopt litat
lýða blóði,
es sóknvarðar
syngja kunnu.

Vel kváðu vér
um konung ungan
sigrhljóða fjölð,
syngjum heilar!
en hinn nemi,
er heyrir á
geirfljóða hljóð,
ok gumum segi.

Ríðum hestum
hart út berum
brugðnum sverðum
á brott heðan.
Rifu þær þá ofan vefinn og í sundur, og hafði hver það er hélt á. Gekk hann þá í braut frá glugginum og heim, en þær stigu á hesta sína og riðu sex í suður en aðrar sex í norður.
Slíkan atburð bar fyrir Brand Gneistason í Færeyjum.