Guðrúnarkviða in þriðja

Herkja hét ambótt Atla. Hon hafði verit frilla hans. Hon sagði Atla, at hon hefði sét Þjóðrek ok Guðrúnu bæði saman. Atli var þá allókátr. Þá kvað Guðrún:
„Hvat er þér, Atli,
æ, Buðla sonr?
Er þér hryggt í hug?
Hví hlær þú æva?
Hitt mundi æðra
jörlum þykkja,
at við menn mæltir
ok mik sæir.“

Atli kvað:

„Tregr mik þat, Guðrún
Gjúka dóttir,
mér í höllu
Herkja sagði,
at þit Þjóðrekr
und þaki svæfið
ok léttliga
líni verðið.“

Guðrún kvað:

„Þér mun ek alls þess
eiða vinna
at inum hvíta
helga steini,
at ek við Þjóðrek
þatki áttak,
er vörðr né verr
vinna knátti.

Nema ek halsaða
herja stilli,
jöfur óneisinn,
einu sinni;
aðrar váru
okkrar spekjur,
er vit hörmug tvau
hnigum at rúnum.

Hér kom Þjóðrekr
með þría tegu,
lifa þeir né einir
þriggja tega manna;
hnöggt þú mik at bræðrum
ok at brynjuðum,
hnöggt þú mik at öllum
höfuðniðjum.

Sentu at Saxa,
Sunnmanna gram,
hann kann helga
hver vellanda.“

Sjau hundruð manna
í sal gengu,
áðr kvæn konungs
í ketil tæki.

Guðrún kvað:

„Kemr-a nú Gunnarr,
kallig-a ek Högna,
sékk-a ek síðan
svása bræðr;
sverði mundi Högni
slíks harms reka,
nú verð ek sjalf fyrir mik
synja lýta.“

Brá hon til botns
björtum lófa
ok hon upp of tók
jarknasteina:
„Sé nú, seggir,
sykn em ek orðin
heilagliga,
hvé sá hverr velli.“

Hló þá Atla
hugr í brjósti,
er hann heilar sá
hendr Guðrúnar:
„Nú skal Herkja
til hvers ganga,
sú er Guðrúnu
grandi vændi.“

Sá-at maðr armligt,
hverr er þat sá-at,
hvé þar á Herkju
hendr sviðnuðu;
leiddu þá mey
í mýri fúla.
Svá þá Guðrún
sinna harma.