Guð sinn mundi

[……………………………………………]
Guð sinn mundi, þá djákninn hrundi á dauða stig,
falla þá blygðir, flærðir og lygðir, fjandi á þig,
s. e. s. Máríá.

Lokið var hans munni upp og mátti á tungu líta dæmin þess.
Guðs engillinn kvaddi en drottins brúðurin gladdist sem hver mann les
með gullstöfum picktad sem Gábriel hafði diktað eitt gáfuligt vers,
Ave Máríá.

Hrundið var frá sálu hröktum og lömdum helvítis ár
sá Adám og Ev[u] *svipti allri gæfu með svikum og fár.
Drottinn minn er réttdæmur, djöfullinn er hvarkvæmur að dragast til vár,
g. h. Máríá.

Sæl Máríá fullan sigur á fjandanum vann,
flúði af landi hlaðinn af grandi, hrakliga rann.
Honum mun verða, svelgs glæps herra, helvítis bann,
g. h. Máríá.

Sæl Máríá, sættu mig við son þinn nú.
Eg hefi *lengi á löstunum legið og látið trú.
Haltu blóma en sanna sóma, en signaða frú,
dýrlig Máríá.

Sæl Máríá bauð sálu klerks á sonar *þíns hald,
sjálfur úrskurði slíka atburði um syndanna gjald.
Þá mun eigi of svæsi borið á dauðans hræsi um djákna míns vald,
s. h. f. Máríá.

Glaður varð við einn valdskóngur sá öllu ræðr.
Gott er frásagnar hversu Guðs son fagnar sinni gáfuligri mæðr.
Þér skal allt greiða sem þér vilið beiða, mín líknar æðr,
mín móðir Máríá.

Lifni hann aftur og leysi á jarðríki löstuna sín,
svo skalt þú hann plaga um sjötigi daga, sæl móðir mín.
Síðan skal hann fara til himinríkisskara með englunum þín,
mín móðir Máríá.

Það vil eg hafa í hróðrarlaunin hver sem les,
Guðs unnustu gleði sem best og gái menn þess,
hafi *í minni og sálu finni og syngi vers,
Ave Máríá.
2.1 þess] < slik 720 ;breytt vegna ríms;.
3.2 svipti] < suipti 720 Stgr. Th.
3.2 fár] < taal 720 ;breytt vegna ríms;.
5.2 lengi] ;Rím gæti bent til þess að upphaflega hafi hér staðið „lengi“.; JH
6.1 þíns] ;Ef til vill misritun fyrir „síns“.;
9.3 í] ;bætt við af JÞ.;
(Íslenzk miðaldakvæði II, bls. 119–121)