Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
SólarljóðFyrsta ljóðlína:Fé ok fjörvi / rænti fyrða kind
Höfundur:Höfundur ókunnur
Viðm.ártal:≈ 0
Flokkur:Helgikvæði
1. Fé ok fjörvirænti fyrða kind sá enn grimmi greppr. Of þann veg, es hann varðaði, náði engi kvikr komask.
2. Einn hann átopt, harðla, aldri bauð manni til matar, áðr an móðr ok meginlítill gestr af götu kom.
3. Drykks of þurfilézk enn dæsti maðr ok vanmettr vesa. Hræddu hjarta hann lézk trúa þeims áðr hafði vályndr verit.
4. Mat ok drykkveitti, þeims móðr of vas, allt af heilum hug. Goðs hann gáði, góðu honom beindi, þvít hann hugðisk váligr vesa.
5. Upp hinn stóð,illt hann hugði, eigi vas þarfsamliga þegit. Synð hans svall : sofanda myrði fróðan, fjölvaran.
6. Himna goðbað hann hjalpa sér, þás hann vaknaði veginn. Enn sá gat við synðum taka, es hann hafði saklausan svikit.
7. Helgir englarkómu ór himnum ofan ok tóku sól hans til sín. Í hreinu lífi hon skal lifa æ með allmótkum goði. ------------------
8. Auði né heilsuræðr engi maðr, þó honom gangi greitt. Margan þat sœkir, es minst of varir. Engi ræðr sættum sjalfr.
9. Ekki þeir hugðuUnnarr ok Sævaldi, at þeira myndi heill hrapa. Nøktir þeir urðu ok næmir hvervetna ok runnu sem vargar til viðar. ------------------
10. Munaðar ríkihefr margan tregat ; opt verðr kvalræði af konum. Meingar urðu, þótt enn mátki goð skapaði skírliga.
11. Sáttir þeir urðuSváfaðr ok Skartheðinn, hvárgi mátti annars án vesa, fyrr an þeir œddusk fyr einni konu ; hon vas þeim til lýta lagin.
12. Hvárskis góðufyr þá hvítu mey leiks né ljóssa daga. Engan hlut móttu annan muna an þat ljósa lík.
13. Daprar þeim urðuenar dimmu nætr, engan móttu sœtan sofa. Enn af þeim harmi rann heipt saman millum virkra vina.
14. Fádœmi verðaí flestum stöðum goldin grimmliga : á holm gengu fyr et horska víf ok fengu báðir bana. ---------------------
15. Ofmetnað drýgjaskyldi engi maðr, þat hefk sannliga sét. Þvít þeir hverfa, es honom fylgja, flestir goði frá.
16. Rík þau urðuRáðný ok Véboði, ok hugðusk gótt eitt gera. Nú þau sitja ok sórum snúa ymsum elda til.
17. Á sinn þrótt trúðuok þóttusk ein allri þjóð yfir. Enn þó leizk þeira hagr annan veg allmótkum goði.
18. Munað þau drýgðuá marga vega ok höfðu goll fyr gaman. Nú's þeim goldit, es ganga skulu meðal frosts ok funa. -------------------
19. Óvinum þínumtrú aldrigi, þótt fagrt mæli fyrir! Góðu heit! Gott es annars víti hafa at varnaði.
20. Svá honom gafskSörla enum góðráða, þás lagði á vald Vígolfs. Tryggliga trúði, enn hinn at tólum varð, sínum bróðurbana.
21. Grið þeim seldiaf góðum hug, en þeir hétu golli í gegn. Sáttir létusk, meðan saman drukku, en þó kómu flærðir framm.
22. Enn þá eptirá öðrum degi, es höfðu í Rýgjardal riðit, sverðum meiddu, þanns saklauss vas, ok létu hans fjörvi farit.
23. Lík hans dróguá leynigötu ok brytjuðu í brunn niðr. Dylja vildu, enn dróttinn sá heilagr himnum af.
24. Sól hans baðenn sanni goð í sinn fögnuð fara. Enn sökudólgar hygg ek síðla myni kallaðir frá kvölum. ------------------
25. Dísir bið þér,dróttins mólur, vesa hollar í hugum! Viku eptir mun þér vilja þíns at óskum ganga allt.
26. [. .] reiði-verk,þaus unnit hefr, bœt eigi illu yfir! Grœttan gœla skalt með góðum hlutum ; þat kveða sólu sama.
27. Á goð skal heitatil góðra hluta, þanns hefr skatna skapat. Mjök fyrirverðr manna hverr, es sinn finnrat föður.
28. Æsta dugireinkum vandliga, þess es þykkir vant vesa. Alls áveill verðr, sás einskis biðr : fár hyggr þegjanda þörf.
29. Síðla ek køm,snimma kallaðr, til dómsvalds dura. Þangat ætlumk, því mér heitit vas. Sá hefr krós, es krefr.
30. Synðir því valda,es við sorg förum œgisheimi ór. Engi óttask, nema illt geri. Gótt es vammalausum vesa.
31. Ulfum glíkirþykkja allir þeir, es eiga hverfan hug. Svá mun gefask, þeims ganga skal þær enar glœddu götur.
32. Vinsamlig róðok viti bundin kennik þér sjau saman. Görla þau mun ok glata aldri! Öllu eru þau nýt at nema.
33. Frá því's at segja,hvé sæll ek vas ynðisheimi í, ok hinu öðru, hvé ýta synir verða nauðgir at nóum.
34. Vil ok dultælir virða sonu, þás fíkjask á fé. Ljósir aurar verða at löngum trega. Margan hefr auðr apat.
35. Glaðr at mörguþóttak gumnum vesa, þvít vissak fátt fyrir. Dvalarheim hefr dróttinn skapat munafullan mjök.
36. Lútr ek satlengi, hölluðumk, mjök vask þá lystr at lifa. Enn sá réð, es ríkri vas. Frammi eru feigs götur.
37. Heljar reipkómu harðliga sveigð að síðum mér. Slíta vildak, enn þau seig vóru. Létt es lauss at fara.
38. Einn ek vissa,hvé alla vega sullu sútir mér. Heljar meyjar mér hrolla buðu á hverju kveldi heim.
39. Sól ek sá,sanna dagstjörnu, drúpa dynheimum í. Enn Heljar grind heyrðak annan veg þjóta þungliga.
40. Sól ek sásetta dreyrstöfum ; mjök vask þá ór heimi hallr. Móttug leizk á marga vega frá þvís fyrri vas.
41. Sól ek sá ;svá þótti mér, sem sæik á göfgan goð. Henni ek laut hinzta sinni alda heimi í.
42. Sól ek sá ;svá hon geislaði, at þóttumk vætki vita. Enn Gilfar straumar grenjuðu annan veg blandir mjök við blóð.
43. Sól ek sá ásjónum skjalfandi hræzlu fullr ok hnipinn. Þvít hjarta mitt vas harðla mjök runnit sundr í sega.
44. Sól ek sásjaldan hryggvari ; mjök vask þá ór heimi hallr. Tunga mín vas til trés metin ok kólnuð allt fyr utan.
45. Sól ek sásíðan aldri ept þann dapra dag. Fjalla vötn lukðusk mér fyr saman, enn ek hvarf kaldr frá kvölum.
46. Vánar stjarna fló- þás vas ek hræddr - brott frá brjósti mér. Hátt at hon fló, hvergi settisk, svát mætti hvíld hafa.
47. Öllum lengrivas sú en eina nótt, es lák stirðr á stróum. Þat merkir þat, es mælti goð, at maðr es moldu samr.
48. Virði þat ok vitienn virki goð, sás skóp hauðr ok himin, hvé munar lausir margir of fara, þótt við skylda skili.
49. Sinna verkanýtr seggja hverr ; sæll's sás gótt gerir. Auði frá er mér ætluð vas sandi orpin sæing.
50. Hörundar hungrtælir hölda opt ; hann hefr margr til mikinn. Lauga vatn er mér leiðast vas eitt allra hluta.
51. Á norna stólisatk níu daga; þaðan vask á hest hafinn. Gýgjar sólir er skinu grimmliga ór skýdrúpnis skýum.
52. Utan ok innanþóttumk alla fara sigrheima sjau. Upp ok niðr leitaðak œðra vegar, hvar mér væri greiðastar götur.
53. Frá því's at segja,hvat fyrst of sák, þás vask í kvölheima kominn : sviðnir foglar, es sálir vóru, flugu svá margir sem mý.
54. Vestan sákfljúga Vánar dreka ok fell á Glævalds götu. Vængi skók, svát víða þótti mér springa hauðr ok himinn.
55. Sólar hjörtleitk sunnan fara; hann teymdu tveir saman. Fœtr hans stóðu foldu á, enn tóku horn til himins.
56. Norðan sákríða Niðja sonu ok vóru sjau saman. Hornum fullum drukku þeir enn hreina mjöð ór brunni Baugregins.
57. Vindr þagði,vötn stöðvaði ; þá heyrðak grimligan gný. Sínum mönnum svipvísar konur mólu mold til matar.
58. Dreyrga steinaenar døkku konur drógu daprliga. Blóðug hjörtu hengu þeim fyr brjóst utan mœdd við miklan trega.
59. Margan mannsák meiddan fara á þeim glœddu götum. Andlit þeira sýndusk mér öll vesa rýgjar blóði roðin.
60. Marga mennsák moldar gengna, þás móttut þjónustu ná. Heiðnar stjörnur stóðu of höfði þeim fáðar feiknstöfum.
61. Menn sák þá,es mjök ólu öfund af annars hagi. Blóðgar rúnir vóru á brjósti þeim merkðar meinliga.
62. Menn sák þá,marga ófegna ; þeir vóru villir vega. Þat kaupir sá, es þessa heims af óheillum apask.
63. Menn sák þá,es mörgum hlutum véltu of annars eign. Flokkum fóru til Fégjarns borgar ok höfðu byrðar af blýi.
64. Menn sák þá,es margan höfðu fé ok fjörvi rænt. Brjóst í gögnum rendu brögnum þeim öflgir eitrdrekar.
65. Menn sák þá,es minst vildu halda helga daga. Hendr þeira vóru á heitum steinum neglðar nauðliga.
66. Menn sák þá,es af mikillæti virðusk vónum framar. Klæði þeira vóru kynliga eldi umb slegin.
67. Menn sák þá,es mart höfðu orð á annan logit. Heljar hrafnar ór höfði þeim harðliga sjónir slitu.
68. Allar ógnirfær þú eigi vitat, þærs helgengnar hafa. Sœtar synðir verða at sórum bótum; æ koma mein ept munuð.
69. Menn sák þá,es mart höfðu gefit at goðs lögum. Hreinir kyndlar vóru of höfði þeim brendir bjartliga.
70. Menn sák þá,es af miklum hug veittu fátœkum frama. Helgar bœkr ok himna skript lósu þeim englar yfir.
71. Menn sák þá,es mjök höfðu hungri farit hörund. Englar goðs lutu öllum þeim; þat es œzta unað.
72. Menn sák þá,es móður höfðu látit mat í munn. Hvílur þeira vóru á himingeislum hafðar hagliga.
73. Helgar meyjarhöfðu hreinliga sól af synðum þvegit manna þeira, es á mörgum degi píndu sjalfa sik.
74. Hávar reiðirsák með himnum fara ; þær eigu götur til goðs. Menn þeim stýra, es myrðir eru alls fyr engar sakir.
75. Enn mátki faðir,enn mæzti sonr, heilagr andi himins, þik biðk skilja, es skapat hefr, oss alla eymdum frá.
76. Hringvör ok Listvörsitja í Herðis durum Organs stóli á. Járna dreyri ór fellr nösum þeim; sá vekr fjón með firum.
77. Óðins kvónrœr á jarðar skipi móðug á munað. Seglum hennar verðr síð hlaðit, þeims á þráreipum þruma.
78. Arfi föðureinn ek ráðit hefi ok þeir Sókötlu synir, hjartar horni es ór haugi bar enn vitri Vígdvalinn.
79. Hér eru rúnir,þærs ristit hafa Njarðar dœtr níu : Böðveig en elzta en yngsta Kreppvör ok þeira systr sjau.
80. Hverju bölviþeir bellt hafa Sváfr ok Sváfrlogi. Blóð þeir vökðu ok benjar sugu illum ey vana.
81. Kvæði þetta,es þér kent hefi, skalt fyr kvikum kveða, Sólarljóð, es sýnask munu minst at mörgu login.
82. Hér vit skiljumkok hittask munum á feginsdegi fira. Dróttinn minn gefi dauðum ró, en hinum líkn, es lifa! |
