Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3128)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Rímur af Tobías 1Rímur af Tobías – Fyrsta ríma
RÍMUR AF TOBÍAS
Bálkur:Rímur af Tobías
Fyrsta ljóðlína:Austrar traustan ára björn
bls.183–187
Viðm.ártal:≈ 1600
Flokkur:Rímur
1. Austrar traustan ára björnætla eg fram að setja. Náðin Drottins gæskugjörn gjöri mig þar til hvetja.
2. Öngva hef eg Eddu menntorðasnilld að vanda. Veit eg mér því varla hent Viðrigs drykk að blanda.
3. Var hér fyrr í vorri sveitvöl á skemmtan ljóða. Nú er þögn í þessum reit, þverrar listin góða.
4. Guð vill ei að gáfur hárgeymdar niðri liggi heldur að aukist heiðran klár og höldar skemmtan þiggi.
5. Angrar mig þann heimsins háttað hyggnir þanninn þegja. Verð eg því með veikan mátt viljann fram að segja.
6. Hvörki skal hér háð né spotthrjóta mér af munni; yrkja heldur um efnið gott svo allir skilja kunni.
7. Ástmenn Guðs í heimi hér,sem herrann sjálfur kenndi, byrðir þungar báru á sér með beiskum rauna vendi.
8. Þolinmæði, hin þrifna frú,var þeirra stoð í pínum því þeir geymdu tryggva trú, traust í herra sínum.
9. Hans mun ást og innri friðuraldrei frá þeim víkja, einninn þeirra ættarliður æ með Guði ríkja.
10. Hvör sem Guð og góðan siðgirnist jafnan rækja, aðstoð hans er engla lið oss til lukku sækja.
11. Eg mun verða dæmin dýr,Drottinn, fram að leiða. Eftir sorg vill herrann hýr huggun sínum greiða.
12. Nökkur maður trúartraustur,Tobías að nafni, í verkum góðum var svo hraustur, varla fannst hans jafni.
13. Anna hét hans ekta kvon,ágætt ráðaneyti; ól við henni einka son, eitt var beggja heiti.
14. Lofgjörð öll hins ljúfa mannslaut að Guði sönnum; aldrei veik af veginum hans en var með heiðnum mönnum.
15. Herleiðingar hreppti sorgþó herrans vinur væri. Í nafnkunna Níníve borg neyddur trú eg hann færi.
16. Átrúnaðar illum keimýtar þeir sig vöfðu. Aldrei fannst hann fylgdi þeim sem falska guði höfðu.
17. Á sér hafði góða gátog grandvarlega breytti. Af heiðnum fórnum aldrei át þó aðrir þeirra neytti.
18. Ótta Guðs og helgan hátthvör sem geyma þorði Tobías þeim taldi þrátt trú af Drottins orði.
19. Hvörn dag sína hafði leiðtil hertekinna manna, hressti þá sem þoldu neyð og þeim fékk huggun sanna.
20. Kristnum veitti klæði og matsem kvaldi neyðin harða; fús var til, ef gundið gat, framliðna að jarða.
21. Eitt sinn hitti auman þanneinn af slekti sínu, Gabel nefndist góður mann sem gisti sorg og pínu.
22. Öreigu hans á alla lundaumkar maðurinn góði; tötramanni tíu pund taldi úr sínum sjóði. 23 Kom í landið kóngur sá með kaska og illa drengi er gramdist mjög og girntist á Guðs að eyða mengi.
24. Ísraelis ættar mennekki vildi hann líða. Meinlaust fólkið margt í senn myrða lét svo víða.
25. Tobías sér tryggðir jók,trúar þanninn neytti: Líkin Júða jafnan tók og jarðan öllum veitti.
26. Allar þessar iðjur hanseinhvör kóngi sagði; greip þá fé hins fróma manns og fjandskap á hann lagði.
27. Þenkti sér að þessum halþunglega skyldi gjalda; dögling segir drenginn skal drepa en fénu halda.
28. Fljótlega gjörðist flóttamaðurog flúði dauðans pínu; félaus orðinn fór svo glaður að forða lífi sínu.
29. Lengi fór í landi þarleynt hjá vinum góðum uns að fylkir fallinn var sem fyrri stýrði þjóðum.
30. Vissi sér þá fullvel frittfjárhlut aftur að vinna; vendi heim með hyskið sitt til húsa og eigna sinna.
31. Hátíð eina um helgan daghélt hann Guði sönnum; veglegt bjó til veislu plag að veita sínum grönnum.
32. Við sinn unga einka sonorðum réð svo venda: Einnrar ferðar áttu von, ætla eg þig að senda.
33. Furðu hraður farðu ennum frændleifð okkar allra, guðhrædda og góða menn gesti til mín kalla.
34. Sveinninn gengur sína leiðsem hans faðir kenndi; ferðin hans var fullvel greið, fljótt og aftur vendi.
35. Til orða tók hinn ungi sveinnþá allt var komið í sæti: Dauðan fann eg áðan einn úti liggja á stræti.
36. Upp stóð þegar hinn eldri maðurog einskis vildi neyta, þaðan í burt og heldur hraður hræsins fór að leita.
37. Fundið líkið flutti heim,faldi í húsi sínu; gekk svo inn og át með þeim angurs spenntur pínu.
38. En þá dagurinn enda fékkog aðrir fóru að sofna til iðju sinnar grátinn gekk að greftra þann hinn dofna.
39. Vinnan hans var varla þekkvinum þeim hann átti; ávítur hann af þeim fékk svo alla forðast mátti.
40. Virti hann hvörki vísirs maktné vítur sinna granna því Tobías hafði trúnað lagt á tignar kónginn sanna.
41. Dirfast tók í drengskap þeimsem dauðum þótti varða; á daga fór að draga þá heim en dimmri nóttu jarða.
42. Eitt sinn kom að kvöldi heimkappinn dyggðaríki, stórlúinn í störfum þeim stirð að jarða líki.
43. Varpar sér við vegginn niðurí víðu húsi að liggja. Þar vill mæddur málma viður mjúkar náðir þiggja.
44. Litlu síðar sofnar greittog sinni kastar mæði; fuglsins drit úr fjöðrum heitt féll í augun bæði.
45. Sjónlaus varð og sat með hryggð,svo vill löngum falla þeim sem herrann heiðra af dyggð; hann reynir þá alla.
46. Vildi Guð í þrautum þjáþénara sinn hinn kæra svo það mætti þjóðin sjá og þolinmæði læra.
47. Svo réð vaxa sorgin bráðsem segir í óði mínum. Hann varð að líða last og háð líka af vinum sínum.
48. Kómu þeir þar með kalls og spotter kæra forðum átti: Hvar er það allt þú gjörðir gott og Guði líka mátti.
49. Ölmösur og öll þín trúog iðjur góðar fleiri hjá Guði eru gleymdar nú og grátur þinn að meiri.
50. Tobías greiðir soddan svarseggjum þeim hann hæða: Yðar trú má ekki par og ill er þessi ræða.
51. Því vér höfum þá von og trúer verðum hér að syrgja að oss mun ætluð sælan sú sorg mun úti byrgja.
52. Í hryggðum öllum hugsa berum huggun þá vér eigum; þegar að liðið lífið er lausnar vænta megum.
53. Reiddist aldrei raunamaðurreyndur mjög þó væri; alla daga gjörði glaður Guði lof sem bæri.
54. Anna frú, sem átti hann,allvel dyggða neytti, iðinverk hún einatt spann og aðstoð góða veitti.
55. Hryggvan þanninn herra sinnmeð handbjörginni nærði af vistum þeim sem vann hún inn og voluðum líka tærði.
56. Til útvega sinna auðar náeitt sinn hafði gengið; kom svo aftur kæran þá að kiðling gat sér fengið.
57. Bónda hennar brá svo viðer bukksins jarminn kenndi: Ekki skyldi hið unga kið ófrjálst þér í hendi.
58. Aftur skila ungum sauðeignarmanni sínum. Enginn vor skal ófrjálst brauð eta í húsum mínum.
59. Reiðast tók og roðna snót,með ræðu þeygi mjúka; bæði síðan brigsl og hót að bónda lætur fjúka.
60. Auðséð er, kvað auðar brú,öllum þeim það frétta að ölmösur og öll þín trú einskis vert er þetta.
61. Von er því að vaxi neyðþá vina stoðin dvínar; brigslar honum brúðurin reið um böl og eymdir sínar.
62. Eftir það tók aumur þegnað andvarpa og gráta, sína neyð og syndamegn sjálfum Guði að játa.
63. Réttlátur ertu Drottinn dýrí dómi og verkum þínum. Miskunn veit mér herrann hýr og hjálpa í nauðum mínum.
64. Minnstu hvörki á mína styggðné mótgjörð fyrri manna heldur á sátt og sanna tryggð og syndarefsing banna.
65. Rétt er von að reiðist þúminn réttlátasti herra því vér gleymdum góðri trú og gjörðum margt eð verra.
66. Í þessu landi þunga smánþar fyrir verðum líða, óvinanna orðnir rán og útdreifðir svo víða.
67. Sýn þú Drottinn mildur mérmiskunnsemi þína. Hafðu í friði heim með þér, herrann, sálu mína.
68. Kýs eg nú í Guði glaðurgjarnan heldur deyja en að lifa aumur maður, eymdir lengur að þreyja.
69. En á meðan hinn aumi baðaðburð þann eg segi: Eins bar til í öðrum stað á þeim sama degi.
70. Ragúel hét ríkur þegner rækti trúna klára, Anna húsfrú, allvel gegn, og einneginn dóttir Sára.
71. Sönnum Guði siði og trúSára gjörði að vanda. Út af henni ætla eg nú ævintýrið standa.
72. Sjö sinnum var seima hrundseld til eignarmanni þó var enn við allra fund óspjallaður svanni.
73. Illur nökkur andi sá,þeir Asmodíum kalla, áður en sváfu henni hjá hann myrti þá alla.
74. Svo bar til hinn sama dag,er seggjum fyrr eg taldi, illt og mikið orðalag ein ambátt henni valdi.
75. Þýið vonda þanninn térmeð þungu brigsli og hörðu: Aldrei lifni út af þér afkvæmið á jörðu.
76. Eins vænt eg þú ætlir núað afmá heilsu mína, morðingjann sem myrtir þú og marga bændur þína.
77. Sára grét og gekk í burtog Guðs síns fór að leita. Í þann tíð var engin kurt óbyrja að heita.
78. Sáru frá eg að sorgin vex,hún sat í húsi þröngvu. Drottin bað um dægur sex drós og neytti öngvu.
79. Ekki létti brúðurin blíðaf bæn og táraflóði þar til huggun sanna um síð sendi faðirinn góði.
80. Það mun víst, kvað þorna ná,þeim sem Drottins gæta að eftir hryggð og þunga þrá þeir fá huggun sæta.
81. Þetta þungt eg brigsli ber,böl vill á mig falla. Ljúfi herra, létt af mér, leys mig burtu ella.
82. Fjarri var mér fýsnin súað fylgja girndum mínum. Einum vilda eg veita trú víst í ótta þínum.
83. Eg var þeirra ómaklig,af mér stýrðir vanda ella hefur þú ætlað mig einhvörjum til handa.
84. Ef vér þjónum þér með dyggð,það mun ekki bresta lér þú eftir liðna hryggð lukku og huggun mesta.
85. Beggja þeirra bænir sennbuðlung himna kenndi; sýndi dáð og dugnað enn og dýran engil sendi.
86. Til ráða kom þeim Rafaelrétt í nefndan tíma; firrti neyð og fylgdi vel; falli þanninn ríma. |
