Um Guðs dýrðarverk og dásemdargjörninga

Heyr þú, himna stýrir!
heit þín stoða trú mína.
Hvað er fyrst, herðast nauðir,
hjálparráð, utan þú náðir?
Trúr mun, drottinn dýri,
dugnaður þinnar tignar
í hæstu neyð, björg hin besta,
búin vist þeim þér treysta.

Jesús orði ljósu
eið sinn þar til leiðir
að fjöll og himnar falli
fyrr en hegðan sú bregðist.
Þá manna hjálp út er unnin
æskileg mun Guðs gæska
senda heill hvörju landi
ef hittist þjóð með trú góðri.

Þú veittir að vísu, drottinn,
vörn Ísraels börnum,
í hæstu neyð huggan besta
af hendi þinni þrátt sendir.
Almátt vildi votta
að víðfræg yrði síðan
styrkur þinn og stórmerki.
Nú stoðar oss slíkt að skoða.

Þá Faraó fólkið keyrir,
sá fjandmaður, burt úr landi
í hættu rak þá rétta
svo ráð var ei til náða
á milli háhamrafjalla
og hafsnauð þess rauða.
Herra Guð, þú lést þurra
þeim leið yfir sjó greiðast.

Furðulegar góðgjörðir
greina má enginn þínar
allar út að fullu,
almáttugur Guð drottinn.
Þá lýð þinn þorstinn þjáði
þú kunnir vatnsbrunna
líka sem fagra læki
að leiða af hellu breiðri.

Þá Balaam bölvan mæla
beðinn var og svo skeði
að hann reið ösnu sinni
engill bannar vel lengi.
Talar asnan mannsmáli,
minnist harma sinna.
Sneri Guð bölvan bráðri
til blessunar fólki þessu.

Í Samaría dýr dæmi
drottins gjörninga vottast.
Fyrir orð spámanns þar urðu
undur á náttarstundu:
Sýri senn þá heyra
soddan gný að þeir flýja
en borgarmenn fá til bjargar
bæði gull og nóg klæði.

Hungri herleiðingar
hér að auk þann veg sneri
Esters frægur fóstri
er fangaður átti að hanga.
Honum gafst herradæmi
en hinn af ráðum sinna
Aman gálgann greinir.
Guðs verk slík skal merkja.

Fleiri, þeir fangnir voru,
furðulega svo urðu
úr hæstri neyð heljar leystir;
hér greini eg þrjá sveina:
Í bruna ofns Babílonar
brennandi meins ei kenna;
leiðast út hvörgi hrjáðir.
Herra Guðs makt ei þverrar.

Daníel drottni þjónar,
í dýragróf rógsmenn keyra,
ljúf sem lambið gæfa
ljónin honum þjóna.
Hvaðan hann lofðung leiðir
sem lét nauðugur innsetja.
Sá Guðsvin gjörði síðan
góðan styrk Persaþjóðum.

Þá Golíat, grimmleg hetja,
Guðs lýð illa níðir
svo allir ótta fyllast
og engin von sigrað fengi
Davíð drottinn gæðir
dug svo að hvörgi bugar,
yfirvann óvin þenna
með einum slöngusteini.

Hvörninn það Holofernem
hugarsvinn deyddi kvinna
Júdít minnast að mætti
menn þá buguðust hennar
í hæstu neyð, þjáðir af þorsta;
þetta skyldi með réttu
sýna oss glöggt með greinum
Guðs verk svo þau merkjum.

Ástvin Guðs einn hinn trausti,
Abraham, hlaut að koma
í þrautir, það má heita
á þann veg hvör sem annar
höfuðfeðra, þó hlífir
hann þeim fyrir trú sanna,
og bæn sterk öllu orkar.
Eyru drottins vel heyra.

Skoðum hvað Guð hinn góði
gjörði Ísrael forðum,
í hvörri neyð nærri og fjærri
nafnið drottins bað jafnan;
Móses mun það lýsa
merkur hvað bænin verkar;
Jósúa vann að vísu
að varna hjólgöngu sólar.

Vér megum finna fleiri
furðulegar Guðs gjörðir
vinum hans vera í bænum
veittar fyrir trú rétta
áður og einn veg síðan
er græðarinn lét sig fæða.
Eg læt mér nú nægja
nefnd verk hvör eð mig styrkja.

Eg meina að reynslan raunar
og ritningin best það vitni
að hafi Guð ei um ævi
einn mann fyrr né seinna
yfirgefið lundljúfan
né látið þreytast úr máta,
hann er trú halda kunni
og heitri bæn drottins leita.

Minn hugur og hjartans augu
hér fyrir nú svo gera
með trúnni til þín renna
tállaust eftir máli,
sannur Guð, sem þess unnir
að sönnu kristnum mönnum
þekkja þig ljóst og lokkast,
leita þér heiðran veita.

Trúr og miklu meiri
er máttur þinn, Guð vor drottinn,
en tungur allar engla
eða manna það kunni
skýra því himininn hrærir
hann og jarðríkið spannar.
Gæska og guðdóms viska
gjörðir þínar lagfærði.

Þinn stóll er í himnahöllu,
hefur jörð fótaskefil.
Hugrenning þín hæga
hún á lítur trúna.
Birtist því hreinu hjarta
í hvörri neyð sjálfur nærri
líka sem móðir mjúkust
minnist barnkinda sinna.

Hvenær sem hrelling reynum
hirting þína birtir.
Undir þeim ástarvendi
er ágætast meðlæti
því faðir má löst ei líða,
lætur þó börnin mæta
auðmjúk öllu góðu,
eftir vönd náð er fundin.

Þér sé þökk og æra,
þýður Guð, fyrr og síðar.
Þú hefur mig alla ævi
agað með skikkan fagra,
vönd með vægðarhendi
vildir eg finna skyldi,
hundraðfalt huggun sendir
í hvört sinn er því linnir.

Sakir þess syndir aukast
sannlega allra manna
ofmjög allt úr hófi
óttaleysi bert vottast.
Hræðileg herðist reiði,
hennar verðum kenna
þangað til að svo þvingunst
þekkir hvör sína hvekki.

Það vil eg, Guð minn góði,
grátandi augum játa
fyrir mig og mína fleiri
menn, sem brot sín kenna,
vér getum ei gjört til bóta
grand nema heilagur andi
vitji nú vor og láti
veitast iðran heita.

Kem eg við dýrleg dæmi
drottins sem það votta:
Móses, maðurinn vísi,
máttugur forðum átti
raunir, barðist með bænum,
baldinn lýð tamið gat aldri;
það vann þrátt og tíðum
þín reiði gröm dvínar.

Kunni þig mjúkt á minna,
mildi Guð, að þú vildir
láta þess lýð þinn njóta
þú leiddir hann þó þig neyddi
með styrkri eitt sinn orku
undan fjandmannahendi
og votta þín miskunn mætti
meir en syndir þeirra.

Eg kenni mig miklu minna
en Mósen, vil eg þó hrósa,
og sonar Guðs allt að einu
einn bætti þó, mig sættan,
líða sinn hérna á láði
á lífsbraut helst í þrautum.
Hæsti hirðir, Kriste,
heyr þú kvein vorra meina.

Færi eg fórn með tárum
fyrir blindleik og syndir
minn sem eins og annars
undirlýðs nú um stundir.
Vér höfum þig, herrann ljúfi,
hryggðarlega mjög styggðan,
framar en finnast dæmi
flesta drýgðum hér lesti.

Orð þitt einkis virðum
eða menn þá það kenna,
hræðunst ei hefndarreiði
né hótanir þó vér brjótum.
Þetta land þú lést, drottinn,
þenna tíð plágast víða
en hlífðir oss þó vér hefðum
hundraðfalt búið verr undir.

Þú getur ei lengur látið,
langsær, þanninn ganga,
fast því heldur hristir
harðan vönd svo vér gjörðum
yfirbót áður en látunst.
Allir því viljum nú kalla:
Faðir, þín réttlát reiði
ráðist oss öll til náða.

Eg tala Mósis máli,
minni þig heita þinna
og tryggða, sem þú sagðir,
að sýna líkn fólki þínu
í neyð svo nafn þitt góða
njóti lofs þó vér brjótum.
Þú getur og vilt það veita,
voldugur Guð, sem biðjum.

Lát þú oss nú þess njóta,
náðugi hjartans faðir:
Vér erum verkið dýra
og vandasmíð þinna handa.
Eftir það endurkeyptir
allir í dauða fallnir
fyrir sonar þíns sára pínu.
Sjáðu, vér leitum náðar.

*Líttu nú landsfólk þetta,
líknsamur Guð, sem reiknast
hjá öðrum afbragðsþjóðum
aumast, hvar menn koma.
Hjarta þitt börnum birtist
blíðast og þeim lýði
sem óvirður er því færðir
orð þitt til vor forðum.

Það orð þitt eg nú virði
Íslands heill að vísu
og hreinferðuga þess þjóna,
þeir eð sendast nú fleiri
út um allar sveitir
og eg veit við það leita
að vaka og verjast líka
með vænu örskeyti bænar.

Það er nú, Guð minn góði,
gleði míns hugar á meðan
þú gefur oss þessa gáfu,
Guðs orð trú eg forði
hallærishörmung illri,
hlífir svo voru lífi
en þrengir svo að með angri
allir til þín kalla.

Sonar þíns blíðar bænir,
blessaður Guð, mig hressa
og fórn sú hann gaf til forna
fyrir oss út á krossi.
Ástin Jesú Kristí
ört mæði þitt hjarta;
lát oss lifnað bæta
og langminnuga þess finnast.

Þér sé lof, þökk og æra,
þrenning sæl er mér kennir
í hæstu neyð hjálp að treysta
og hefur nú án alls efa
bænheyrt barnakveinan,
bið eg þig oss að styðja
auma menn hér í heimi,
til himnavistar meir lysta.