Rímur af bókinni Rut 3

Gjarnan vild eg gamna þjóð
ef gæti eg vandað mjúkan óð
eða þau nökkur nýleg ljóð
næm að vildu læra fljóð.

Hafa skal Páls eð holla ráð
sem hafði öðlast Drottins náð.
Hann laðaði sig með list og dáð
við lýðinn best sem stendur skráð.

Öllum líkan segir hann sig,
sannlega til þess langar mig
svo unnið fái eg á þeim svig
sem öll eru kvæðin minnilig.

Í austur sveitum er það siður,
enginn vil eg þar reiðist viður,
ef einhvör sest hjá öðrum niður
erindiskornið þylja biður.

Rímna list er lýðum kær,
lofa eg einninn sjálfur þær.
Ef grundvöllurinn er Skriftin skær
skemmtan öngva betri fær.

Því lengi eg oftast ljóðaspil,
leita eg svo við börnin til.
Af þeim sæta ástaryl
eg eldri mönnum skemmta vil.

Var það fyrr í fræðum tjáð,
féll til Bóas gifturáð,
vífið ungt með vænni láð,
vel hefur hann að öllu gáð.

Öldungarnir ansa þá
og allir þeir sem stóðu hjá:
Höfum vér sjálfir heyrt þar á;
hvör um sig það vitna má.

Fólkið bað með fullri trú
að frjósöm yrði kvinnan sú
sem Lea og Rakel listar frú;
lifandi Guð þau blessi nú.

Þjóðin óskar þá til sanns
að þanninn aukist sómi hans
sem Ísraels þess mikla manns
og múgurinn kom af flestur lands.

Allir báðu á einn veg þar
auðnu þeim sem hollust var,
um tiginn ávöxt tvinngrundar
sem Thamar Júða Peres bar.

Eftir þetta óska tal
inn gekk hann til vífs í sal.
Bóas fékk það brúðarval
og blessan þá sem greina skal.

Rut má heita reynd að dyggð,
reiknast þetta engin lygð.
Hún flýði bæði fals og blygð,
því festi hann við hana alla tryggð.

Þá hjúskaparfar höfðu átt
heiðursmenn og faðmlag dátt
sveinbarn fæðir silki gátt;
það sæmdarhjón mun gleðja þrátt.

Nálæg fljóð þá niðjann sjá
við Naemí þau ræddu þá:
Herrann einn, sem allt gott má,
erfingjann nú lét þig fá.

Þín sonarkona, silki rein,
sem þú annst í hvörri grein,
hefur nú fætt þér svinnan svein
sem þitt bætir elli mein.

Ísraels mun sú ættarbót
útsprungin af góðri rót.
Guð hefur blessað göfuga snót,
gleði kom þér nú sorg á mót.

Betri er hann en synirnir sjö,
sæmdin mun þér verða í té.
Dýrðin Guðs ei dragist í hlé,
Drottinn biðjum lofaður sé.

Brúðurin lagði barn í skaut,
betrast hagur en leystist þraut.
Naemí þá nafnið hlaut,
nýtan fóstrar örva gaut.
2o. Nándarkonur hann nefna þá,
Naemí þar heyrði á.
Auðnusterkur einn var sá,
Óbeð sveinninn heita má.

Sú fróma kona fóstrar hann;
frá eg hann yrði sæmdarmann;
næmur á dáð sá Drottni ann,
dýran ávöxt færði þann.

Jessa gat við eignar kvon,
auðnu láns var meira von.
Drottinn gaf honum dýran son,
Davíð kóng, þann holla þjón.

Einn frá Peres ættarliður,
allt til Davíðs liggur niður;
feðga þá ef fólkið biður
fæ eg svo nefnt að skiljist yður.

Thamar ól þann tiginn mann,
tók af Júða getnað þann.
Peres heill og hamingju fann,
Hessron gat til arfa þann.

Hessron gat þá Aram enn;
allt voru þetta göfugir menn.
Arams son var einn í senn
Amínadab höfðinginn.

Amínadab nefndum vér
Nahosson gat til arfa sér.
Hvör með öðrum heiðurinn ber;
hans son frá eg að Salma er.

Salma ól við seima hrund,
sú hét Rahab dygg í lund,
Bóas, frægan fleina þund,
sem festa gjörði möverskt sprund.

Rut og Bóas Óbeð ann;
þau eðla hjónin gátu hann.
Sá gat Jessa, sæmdarmann,
og svo til Davíðs liðurinn rann.

Af Davíð kom sú kónga ætt,
kristnir menn hafa þessa gætt,
í þeim lið, sem um var rætt,
Jesúm Krist hefur Máría fætt.

Græðarinn Jesús, Guð og mann,
gefi vér skiljum kærleik þann;
hans fyrir náð það heyrast kann
heiðin þjóð að blessan fann.

Af hvörju kyni sem helst er sá
sem herrann Jesús stundar á
og vondu öllu víkur frá
vissilega mun blessan fá.

Það er oss sýnt í þessum óð,
því bið eg stundi menn og fljóð
á Drottins ráð og dæmin góð;
sú dyggð er betri hvörjum sjóð.

Rímað hef eg um refla gátt
af Rut svo lítinn mærðar þátt.
Hárs vill dofna bjórinn brátt,
brúðir hafi nú gáða nátt.