Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Ævisöguflokkur Einars í EydölumFyrsta ljóðlína:Upp skal byrjast / Einars drápa
Höfundur:Einar Sigurðsson í Eydölum
bls.115--140
Viðm.ártal:≈ 1625
Flokkur:Ævikvæði
1. Upp skal byrjastEinars drápa, ævisaga hans öll með greinum. Vildi hann á áttræðis aldri drottins verk ei dyljast láta.
2. Aðalreykjadalallir kenna í Þingeyjarsýslu þar fyrir norðan. Einar Sigurðsson er þar barnfæddur á þeim bæ sem heitir í Hrauni.
3. Grenjaðarstaðhélt góður hirðir, síra Sigurður, sá er hann skírði. En faðir Einars þar þingaprestur hafði búskap og bjó í Hrauni.
4. Frá hingaðburðiherrans Kristi var þá liðið eitt þúsund ár fimm hundruð og fjörutigi vetra tveimur færra talið með réttu.
5. Prestar héldu hérpáfadómi en í Danmörku þá drottins orði því Kristján þriðji, kóngurinn frægi, hafði Lutheri lærdóm numið.
6. Jón Arasonafbragð skálda Hólabiskupsdóm hélt þann tíma. Siðaskiptum þeim síst nam hlýða honum því varð það helst að grandi.
7. Faðir Einars,sem fyrr greinir, hann var uppalinn í Hörgárdal, á Möðruvöllum því mæta klaustri sem príor Nikolás prúður stýrði.
8. Húsfrú príors þesshafði fóstrað Sigurð Þorsteinsson sér náskyldan sá er fátæka foreldra átti en lærði hagleik með hörpuslætti.
9. Móðir Einarsvar meira slektis, Guðrún hin fríða Finnbogadóttir. Hennar faðir var frómur ábóti á Munkaþverá því mæta klaustri.
10. Einar ábóti,og faðir Finnboga, í latínuskóla lærðu báðir svo ekki þótti í þann tíma frægri feðgar tveir fundnir verða.
11. Einar ábótieftir páfahátt hélt við eina heiðurskvinnu. Hún var systir hússfrú Málfríðar Torfadóttir tiginborna.
12. Finnbogi lögmannfrómur höfðingi hússbóndi var hússfrú Málfríðar. Annan Finnboga fyrr nefndum vér, son Guðrúnar systur hennar.
13. Um ætt Finnbogaeinn karl spáði að frábæra mundi fátækt líða þá eik sú gamla Einars félli en á fjórða lið öll við réttast.
14. Einar Sigurðssonsannar þetta, sá er dótturson fróms Finnboga, af berri fátækt best við réttur af sjálfri mildi Guðs sem hér vottast.
15. Faðir Einars,sem fyrr nefndum vér, var prestur vígður á príorsklaustri, síðan varð auðið í Reykjadal nyrðra að búa með nefndri Guðrúnu.
16. Fátæk voru þauað fémunum, héldu öngvan stað utan bújarðir. Þar í sveit hafði þingár fleiri, vinsæll víða hvað votta firðar.
17. Sigurður prestursjálfur kenndi Einari litla allt hvað kunni en móðir Einars hann hart réð hirta, bæði vildu hann bjargast mætti.
18. Þá tólf áravar Einar orðinn urðu nyrðra ný umskipti. Herra Kristján herskip sendi tvö á Eyjafjörð með trú hreina.
19. Jón Arasonáttu að sækja, Hólabiskup, og hönum færa. Sá hafði ekki sem fyrr greinir orð Guðs numið utan páfadóm.
20. Hafði þá áðurum haustið fyrir biskup Jón verið burtkallaður heldur bráðlega með hörðum dauða sunnan lands og synir hans báðir.
21. Því urðu norðanlandsallir fegnir. Stórt þing var þá stefnt á Oddeyri þeim eðla kóngi eið að sverja þeir Guðs orð vildu gjarnan skilja.
22. Hjaltason var þáherra Ólafur af kóngi skipaður kjörinn að vera Hólabiskup því hinn var fyrri dæmdur villumann og drifinn af landi.
23. Bræður tveir stýrðubiskupsstóli ár það næsta er Ólafur sigldi kjörinn til biskups kóngs að vilja svo hann vetur þann vígslu tæki.
24. Björn og Hákon,tveir höfðingsprestar, bræður þeir sem birti eg fyrri, Gíslasynir til góðra ráða hreint Guðs orð á Hólum kenndu.
25. Kóngur lét þar þáskikka skóla og í Skálholti annan líka, fimm og tuttugu fátækra börn þau er latínu læra skyldu.
26. Það mildiverkiðminnast ættu vorir landar sem lífið endist að Guð og kóngur vor, Kristján helgi, Ísland gjörvallt þá endurlífgaði.
27. Einar Sigurðssoneinn það vottar helst á upphafi ævi sinnar, faðir hans góður fékk síra Björn túlk og ráðgjafa að taka hann í skóla.
28. Björn sá frómibú sitt hafði á príorsklaustri, prófastur þar, tók Einar þá til kirkjupilts það næsta ár að nema þar söngva.
29. Lærði þar Einarallar tíðir og menntir þær sem munkar kenndu. Á öðru vori tók Ólafur biskup Hjaltason við Hólastifti.
30. Faðir Einarsþá fullur dáða vann það til með vilja góðum út í Grímsey að gefast til vista svo Einar sonur hans öðlaðist skóla.
31. Sigurð Þorsteinssonsegi eg að vísu með fyrstu prestum fagna Guðs orði. Guði til æru hann Grímsey fræddi með kvinnu og börnum í köldum reiti.
32. Var hann á landivanur hýbýlum en aldraður í ey þess missti, leið í tíu ár til síns dauða þann herrans kross með þolinmæði.
33. Einar komst svoinn í skóla þrettán vetra það fyrsta ár sem herra Ólafur Hólum stýrði, í fyrirrúm settur þess fyrsta skóla.
34. Fékk þá síðaná fimm árum þann vitnisburð valdra manna að bæði hefði hann bóknám stundað og hrekkjalaus þar lifað í skóla.
35. Davíð segirí dikt fögrum í foreldra stað sig fengið hafa yfirmenn jafnan allra besta og af náð Guðs eftirláta.
36. Var af Ólafivígður Einar prestur ungur, átján vetra, í þörf og nauðsyn þó að margt væri ungum ónumið æskumanni.
37. Nú á samfelldumsextíu árum þolinmæði Guðs þakka vildi. Hann frá altari Guðs ei varð hrundinn fyrr en augnaljós allt hrörnaði.
38. Síra Björn frómurá sæmdarklaustri til kapelláns sér þá kjöri hið fyrsta Einar Sigurðsson og hann þangað fór, að Birni þóttist best ráð læra.
39. Þar varð Einariauðið giftu því sæmdarkvinna sú er Margrét hét Helgadóttir honum vel unni, barngetnað þau bestan fengu.
40. Fátæk bæðiog félaus voru, við Mývatn síðan *mörgum vistum, þaðan í hjúskap þó með Guðs ráði, af herra Ólafi helguð bæði.
41. Því einn var þá siðurallra presta áður Ólafur það af réði að búa við kvinnur og börn geta en hann lét hjónaband hvörn prest binda.
42. Lifði svo Einarmeð Margrétu heil tíu ár í hjónabandi, gátu ágæt börn átta saman en Odd frægstan allra þeirra.
43. Reistu búnaðí Reykjadal norður áður þeim litla stað Nesi næði. Hlutu bæði með handalúa og andlitssveita sér afla fæðu.
44. Út í Grímsey,sem áður greinir, faðir Einars í friði sofnaði. Sótti hann þangað sína móður, honum mundi þar heill af standa.
45. Einar heyrðu þaðmenn oft mæla, að í Grímsey sækti hann góða blessan; þótt í hættum sjó þangað stýrði einn Guð leiddi hann úr þeim vanda.
46. Aldregi verðurallt upp talið fullting drottins firri og nærri sem áræðisfullur Einar þessi séð hefur bæði á sjó og landi.
47. Bæði súrt og sættsegi eg hann reyndi allan fyrri hlut ævi sinnar. Neyð er mest að missa brúði elskulega frá ungum börnum.
48. Á þrítugs aldriþá neyð reyndi Einar í Nesi á ári fjórða. Með fóstri móðir í friði sofnaði, góðrar minningar Margrét ljúfa.
49. Mjög aldraðarmæður báðar beggja huggóðar hjá henni voru. Orðin seinustu Einar mæddu, bað hann elskuleg börn að rækja.
50. Þau voru eftirþrjú á lífi, Oddur, Sigurður og Sesselja, móðir hans líka mjög sjónlítil, fátækt búin, fémunir öngvir.
51. Góða viniþá Guð uppvakti, Jón Ormsson á Einarsstöðum og Þórunni hans heiðurskvinnu, sálusorgara sinn að gleðja.
52. Sú góða Þórunnvar Gísladóttir, hennar bróðir einn hét Þórarinn. Sá gaf Einari sína dóttur, ágæta mey þá er Óluf hét.
53. Hún var uppaliní Húnavatnsþingi, á Marðarnúpi í mætu fóstri hjá afa sínum, þeim eðla Gísla, öguð og uppfrædd í öllu góðu.
54. Hvör var Einarihuggun meiri þó ljúfa ætti hann langt að sækja. Í lag komst þá sú höndin hægri, börnin fengu sér fósturmóður.
55. Blómgaðist þábúið að nýju með barnaheill og blessan meiri. Undir krossi lá Óluf þessi í barnburði þó blessuð væri.
56. Hreinni fátæktþá hrósa mætti ef bæði hjónin vel búið stunda. Óluf jafnan vel alls síns gætti en Einar braust mest við börn að fræða.
57. Urðu á Hólumherraskipti, Ólafur herra til himna stýrði en Guðbrandur hélt biskupssæti, sá ódauðlegt lof öðlast mætti.
58. Oddur og Sigurður,bræður báðir, höfðu þá verið við Hólaskóla, hneigðir bóknám best að stunda svo Einari varð það oft til gleði.
59. Félítill,þó fylgdi lukka, fór Oddur í útlandsskóla, ástundan og iðkun góða hann hafði jafnan, því heill nam fylgja.
60. Út kom Oddurhinn auðnusæli úr útlandsskóla aftur hingað. Móðurlandsást þar mest til knúði því ættarbót hann átti verða.
61. Tók þá Oddurum tvö ár næstu við skólaráðum með skikkun góða. Lærisveinar því lýstu flestir að betrast hefði þá barnaskóli.
62. Sigurður Einarssonsem fyrr nefndi, hann var giftur þá heiðurskvinnu, þingaprestur á prúðu klaustri, Munkaþverá, og margan fræddi.
63. Oddur tók þáaf manndómi Ólaf bróður sinn inn í skóla á sinn eiginn kost en Guðbrandur Gísla Einarsson hinn fjórða fræddi.
64. Svo snerist Einariallt til heilla við afturkomu Odds hálærða því hans ástundan öll var þessi börn sín öll á bóknám fræða.
65. Á sama tímaí syðra stifti biskup þeirra var burtkallaður, herra Gísli þar góðrar minningar; átti þetta vor annan kjósa.
66. Herra Guðbrandurhæstu minningar af höfuðsmanni rétt til ráða kvaddur á Öxarárþingi með æðstu prestum biskupskjör það best að vanda.
67. Sá góði herraGuðs leitar fyrst og réði það af með ráði drottins skólameistarann með *skrif sitt senda, þóttist veikur til þeirrar ferðar.
68. Oddur Einarssonaf trú góðri herra Guðbrandi hlýðni sýndi reið með góðri fylgd og rit síns herra höfuðsmanni með heiðri að færa.
69. En á alþingiallir helstu menn Guðs leituðu með góðri bæn að hann veldi, sem hjörtun kennir, hugljúfan sér í herra sæti.
70. Höfuðsmaður þáhlaut fram leiða herra Guðbrands bréf bundið tryggðum að hann að sönnu öngvan vissi betur en þennan Odd þar til fallinn.
71. Til voru settirtveir í kjöri, Oddur og Stefán, óviljugir. Hlutur féll Oddi, hvör kann að neita að hann ei sæist sáran gráta.
72. Herra Guðbrandigremjast vildi sig leyndan því með letrið sendi. Hvör er sá ei vill herrans æru og Guðs forsjá þar framar um kenna?
73. Oddur útvalinnoft neitaði í vandan sess með vilja að ganga. hlaut þó nauðugur hvað sem gilti eftir vígslu fram aftur að sigla.
74. Með sér tókaf manndómi sönnum Gísla bróður sinn, gott mannsefni, sér að þjóna og siðsemd læra, hönum er það til heilla orðið.
75. Svo sigldi Oddurhinn auðnusæli í Danmörk aftur að drottins ráði. Kristján fjórði, kóngurinn ungi, með fjórum stórherrum þá stýrði ríki.
76. Oddur varð þáá þessum vetri af dygðugum vígður doktor Pauli og skikkaður yfir allt Skálholtsstifti með bréfi kóngs þar til biskups ráða.
77. Til föðurlands þámeð frægðum sótti, Einar þurfti nú ekki að kvíða, feginn vildi hann flokk sinn allan sem Ísrael forðum Jósep fæða.
78. Feðgar þessir tveirFinnboga ættar eftir fornri spá fátækt liðu en Oddur fyrstur í fjórða lið kominn að Guðs ráði ætt þá rétti.
79. Á ári fyrstavill Oddur vitja í Austfjörður til allra presta. Því velja feðgar sér fund á Hólum við herra Guðbrand með heiðri að skilja.
80. Mjög var þessifundurinn frægur, faðir Guðbrandur fékk þá gleði, lofaði Guð sem biskupa báða, af berri fátækt best hefjast lét.
81. Einar svo meðsynina sína burt þaðan reið með bestum heiðri með yfirmanns besta óskaleyfi til enda lífs þeir tryggðir bundu.
82. Herra Oddurvarð helst samferða föður sínum og feðgum öllum því fósturmóður vill finna besta og allt sitt föðurhús einninn kveðja.
83. Það gjörðist þarGuðs að ráði á fundi þeirra næst fagnaðarkveðju að Einar skyldi í Skálholt halda með allan sinn flokk á því hausti.
84. Drukku valetemeð vinum góðum, herra Oddur reið austur þaðan, blessaður í sitt biskupsdæmi með fylgd engla Guðs og frómra manna.
85. Bjóst þá Einarburt að hausti, með harmi skildu þá hjón við granna og heillastað þar þau höfðu allar dásemdir reyndar drottins ljósar.
86. Vill þá Einará Vatnahjalla Eyfirðingaveg af því ríða að síra Sigurður sonur hans líka með sinni kvinnu suður ferðaðist.
87. Hjá síra Birnií Saurbæ gistu hvör eð áður var Einars húsbóndi og Sesselju þar eftir skilja handalistir þar helst að læra.
88. Svo reið Einarmeð selskap veikan, nafnkunnigur, úr norðursveitum. Var hann þá fullra fimmtíu ára, orðasmiður, og einu fleira.
89. Óluf kvinna hans,ástkær flestum, kallast mátti ker hið veika, hestfær varla, hugveik stundum, þunglega veitti á leið langri.
90. Yngri börninöll þá sýkjast og móðurin veik þá mæddist líka en óveður á þau dundu seint á hausttíma í háska staddir.
91. Á miðjum öræfumenn þá reyndu dásemd eina drottins ljósa. Þar sem að allir villtir voru engill drottins þá á veg leiddi.
92. Komst svo síðanheim með heiðri í Skálaholt að skaparans ráði þar frómur ráðsmann fyrir var settur en Oddur þá sjálfur ei heim kominn.
93. Sá hét Stefán,sæmdarmaður, ríkur og frómur í ráðsmanns sæti, fagnar Einari með öllum sínum svo sem biskupsbréf best til vísar.
94. Herra Oddurkom heim að bragði, urðu að nýju fagnaðarfundir, setti hjónin í sín herbergi en alla bræður strax inn í skóla.
95. Eru þessi nöfnEinars barna skrifuð sem þá í Skálholt komu, sona og dætra, sem hér greinir en Sesselja var í Saurbæ eftir.
96. Síra Sigurðurbiskups bróðir, sammæddur þar settur fyrstur. Kvinna hans, Ingunn, kom með hönum, barn þeirra eitt og bróðir hennar.
97. Gísla og ÓlafEinarssyni og Höskuld vil eg nú hér næst telja, Eirek og Jón, yngsta bræður. Oddur þessum lýð öllum fagnar.
98. Ólufu móðurMargrét fylgdi, Sigríður og þær systur fleiri, Anna, Guðrún og ein barnfóstra, Guðný ástkær, Einars systir.
99. Flestum mættisá flokkurinn ægja, ratar Oddur þó reynslu meiri, áttatíu nauta, nóg vetrarbjörg, hey brunnu þar öll til ösku.
100. Einhvör mundi þáöfundarmanna hefndartjón það telja mega en drottinn oss það síðar sýndi að það snerist allt til heilla.
101. Nær hundrað mannsheim í Skálholti heybrest þennan hlaut að líða, vetur allan út eðlisglaðir, nefndi enginn það neitt sig brysti.
102. Þá lysti Einarað liðmum vetri einungis bú aftur að reisa því frómur Þórarinn, faðir Ólufar, aldraður, vildi að þeim hallast.
103. Í Norðurárdalsem heitir í Hvammi, Borgarfirði nær, bú það reistu. Þórarinn faðir þar kom líka, áttræður nær en *ern til ráða.
104. Einar settur þaryfir prófastur víst í fjórðungi Vestfirðinga, hjá Þórði lögmanni, herra hreinum, og syni hans sæmd fékk meiri.
105. Þó varð Einariauðið skamma stund í þeim sama stað sitt bú halda því í Austfjörðum eftir forsjá Guðs lifði seinnipart sinnar ævi.
106. Þar var fráfallinnfrómur prestur í Breiðdal austur, biskups frændi, hann var skyldur mjög herra Guðbrandi, í Eydölum og það autt var sæti.
107. Herra Oddurmeð höfuðsmanns ráði föður sínum kaus fyrrgreint sæti, þóttist vita að þar vildi drottinn hönum til reiða hvíld og náðir.
108. Og hugði að mundiþar helst á landi prestum liggja á prófasti reyndum þeim er réði úr vanda, föður sínum því til þess trúði.
109. Áður en feðgarþar fundi skilja hafði Oddur með heiðri og æru ektamáls sér og yndis leitað þó ár um kring þess yrði að bíða.
110. Gott er að bíðagóðs jafningja, Oddur mátti það síðar sanna gæfan er undir gifting komin. Helgu Jónsdóttur heill mun fylgja.
111. Herra Oddur léthjá sér dvelja Sigurð Einarsson sér til yndis og aðra bræður að iðka skóla, utan yngsti, Jón, foreldrum fylgdi.
112. Og barn það ungaer Óluf fæddi á því vori í Skálholti, misserisgamalt, móður fylgdi hvað henni veikri var helst til yndis.
113. Sigríður ungaEinarsdóttir hafði verið hjá Stefáni Skálholts ráðsmanni í skóla bestum, hún var elskuð af hjónum báðum.
114. Herra Erasmus,yfirmann presta, Önnu fóstraði einninn líka og fyrir henni þær spár hafði hún mundi heillasöm ævi alla.
115. Herra Oddurmeð heiðri sönnum föður sínum lét fylgja úr garði, sjálfur hann með sínum bræðrum angraðist mjög þá urðu að skilja.
116. Síðan tóku viðsæmdarprestar fólki Einars að fagna líka, fyrst þeir bræður, biskups synir, Árni og Stefán, æru að sýna.
117. Þar næst Erasmus,Önnu fóstri, báðar hendur þeim breiddi á móti, Breiðabólstað sá hélt með heiðri, allra mestu þeim æru veitti.
118. Færleikameð fylgdarmanni, sem faðir lét þeim til ferðar greiða, austur í Breiðdal allt lét fylgja og fleira styrk veita framar en þurfti.
119. Kurteis hjóná klaustrum báðum selskap Einars með sæmdum tóku, Jón Hakason eins og bróðir fullting veitti framar en þurfti.
120. Hvör sem vegiog vatnsföll kennir í Austfjörður úr Skálholti mun það sanna að menn og englar börn Einars þá báru á höndum.
121. Get eg ei allagreint með nafni sæmdarmenn á sögðum leiðum sem Einari þá af elsku veittu fúslega styrk og fararbeina.
122. Í Bjarnanesivar biskupsleiga og inntekt öll í Einars hendi. Þaðan flutti hann fólki sínu vísar birgðir til vetrarfæðu.
123. Einar kom svovið upphaf vetrar í Breiðdal austur með blessan drottins. Hans fylgdarmönnum varð fátt að meini heim til Skálholts og Hvamms að sækja.
124. Í Eydölum stýrðiekkja búi hún sem fyrri bjó en hirðir enginn. Tók því Einar við á því hausti sálusorgan þar sem til heyrði.
125. Ekkjan veitti þáærlegt fæði heilan vetur þeim hjónum báðum og fékk þau laun með fullum sanni í heil tólf ár hjá þeim dvaldi.
126. Einar tók staðinnút að vori, ekkjan mundi víst vægðar njóta, hana lét þá með sonunum sínum sér til yndis samt þar vera.
127. Víst er ei finnistvíða dæmi að svo margt ár með sambúð góðri vandalaust hafi verið samlyndi sem hún og Óluf höfðu jafnlega.
128. Einar var kjörinnyfirmann klerka í prófasts stétt á prestafundi og síra Þorvarður samt til ráða annar frómur í fjörðum niðri.
129. Björn Gunnarsson,Guðs vin sanni, festi við Einar fullar ástir. Sá var tekinn af sýsluráðum, umskipti þau Einar sturluðu.
130. Það bar tilá þessum vetri að faðir Ólufar andast hafði. Herra Oddur þá hjúin afgreiddi, auratjón fékk af ódygð þeirra.
131. En systur Ólufarsem þar voru herra Oddur lét hjá sér vera og síra Sigurður sem þá hafði á Breiðabólstað sinn búskap reistan.
132. Því Erasmus,Guðs ástvin sanni, frá þeim stað í friði sofnaði en ekkjan hans og arfar líka gáfu sig frá með góðan vilja.
133. Síðan komustþau systkin líka með Ólafi austur á því sumri því bæði hann og bræður fleiri foreldra sína finna vildu.
134. Herra Oddurþá hóf að nýju bónorð sitt með bestu ráði til *Holtastaða í Húnavatnsþingi við þau heiðurshjón Helgu að festa.
135. Herra Guðbrandurhönum lið sýndi en Jón Björnsson var ástvin biskups. Guðs forsjá skal þetta þakka því Helgu mun jafnan heillin fylgja.
136. Í fyrstu bónorðsreiðfékk því keypta herra Oddur þá Helgu frómu. Drukku biskupar báðir handsalsöl en sæmdarbrúðkaup var sett að hausti.
137. Svo riðumeð sæmd og heiðri í æskilegt brúðkaup yfirmenn frómir þeir af bóndanum boðnir voru en bestu fylgdarmenn með brúðguma.
138. Einar kom þámeð synina sína til Hóla að finna feðga báða, föður Guðbrands og fróman herra, fagnaðaröl þar fékkst að drekka.
139. *Fylgdust svosem félagar góðir Einar og biskup í hóf þetta, fylla vildu flokk brúðguma svo allir komu á einu kvöldi.
140. Setið var hófmeð sæmd og heiðri, blíðum friði og bestu föngum en með kærleika allir skilja, glaður kom hvör þá heim til sinna.
141. Herra Oddurþá hélt með sigri heim í Skálholt með heiðurskvinnu en Einar, faðir hans, í Austfjörður að Eydölum heim í hvíldar sæti.
142. Einar heyrðu þaðoft menn mæla hann þá minntist á heillir sínar að Guð hefði best gefið uppheldi Oddi og líka afbragðs kvinnu.
143. Því Helga reyndistsú höndin hægri Oddi og fleirum Einars niðjum sem faðir hennar oft, frægur, áminnti að mestan skyldi þeim manndóm sýna.
144. Heiman bjuggu fyrsthjónin bæði syni Einars tvo til siglingar, Gísla og Ólaf, í æðra skóla, með höfuðsmanni þeir héldu úr landi.
145. Áður var Gíslií Kaupenhafn með herra Oddi þar eitt ár fyrri en nú sótti hann sér til uppheldis veitingarbréf fyrir Vatnsfirði.
146. Fór svo heim þáað fengnum sigri, síðan giftist þar suður á landi sæmdarstúlku að sínum vilja, nefnd er Þórný sú Narfadóttir.
147. Veik með henni svotil Vatnsfjarðar, blessun hrepptu og barnagróða; öfundarmenn þó ætti lengi úr háska öllum fékk hjálp af drottni.
148. Árin fjögur samtÓlafur dvaldi í Danmörk víst að drottins ráði þangað til hann var heim kallaður skóla að stýra í Skálholti.
149. Þriðja Einars son,Eirek fræga, svinn hjón best í sigling búa í Danmörk þar hann á þriðja ári í himnaskólann var héðan kallaður.
150. Erkibiskuphans útför gjörði heiðurlega og hann það vottaði að lærður og frómur lífið endaði í ótta drottins og er í Guðs hendi.
151. Höskuldur og Jónheima lærðu, Einars synir, í Skálholtsskóla þar til sérhvör á sínum tíma kallaður var til kennimanns stéttar.
152. Enn var siðvenjaEinars sona árlega að ríða í Austfjörður til sumarvistar hjá sínum foreldrum, á haustin þá aftur heim til skóla.
153. Þá Ólafurhinn auðnusæli hafði í tíu ár haldið skóla giftist hann þar Guðs að ráði suður í Odda sæmdarmeyju.
154. Kristínu nefni egkvenmann besta Stefánsdóttir á staðnum Odda, hann var sonur herra Gísla sem áður var biskup í Skálholti.
155. Þeim varð auðiðaustur á landi á Kirkjubæ fyrst búnað reisa. Í prófasts stétt Ólaf setti biskup þar með bestu ráði.
156. Síra Höskuldursá var fyrri giftur Úlfeiði Guðs að vilja, eystra var hún víst afbragð kvenna. Þau settu búskap fyrst saman í Múla.
157. Frómur Þorvarður,faðir Úlfeiðar, í Vallanesi var þá prófastur, vinur Einars um alla ævi, en móðir Ingibjörg Árnadóttir.
158. Jón Einarsson,yngstan bræðra, herra Oddur og Helga giftu fósturmeyju hjá foreldrum hennar, hún var systrungur Helgu líka.
159. Guðrún elskulegÁrnadóttir hét sú meyja hlaðin af dygðum, menntuð bæði til munns og handa svo sem Úlfeiður og Kristín kæra.
160. Síra Jón þessisótti brúði allt í Eyjafjörð inn til Grundar. Kaupöl hélt þar fósturfaðir en heiðursbrúðkaup heim í Skálholti.
161. Síðan riðu þausamt til Grundar fósturföður og fólk sitt kveðja, héldu austur í veg hjónin ungu til Eydala og þar eitt ár gista.
162. Síðan fengu staðsér til uppheldis og auðlegð þar með allra handa. Elskuleg börn þau af sér fæða, með hógværð og trú hjúum stýra.
163. Dætur Einarsmeð sæmd að sátu, giftist Sigríður góðum manni, Bjarna gullsmið sem bjó þar nærri, talin var hún á tvítugs aldri.
164. Bæði hjón,þau Bjarni og Sigga, með barnaheill og blessan góða, hægð búskapar höfðu jafnan, gestum veittu þau greiðann besta.
165. Samlyndivar sagðra hjóna elskulegt sem hvör óska mundi, barnaögun og búsýslan lukkusamleg um langa ævi.
166. Þó Bjarni gullsmíðibest út lærði hús og skip vildi heldur vanda, aflabrögð og útvegur stunda því vissi hann sælla að veita en þiggja.
167. Sesselja varsamt í Skálholti, Einarsdóttir, hjá Oddi og Helgu, ávallt stundaði iðjur góðar þar til hún giftist góðum presti.
168. Síra Hallurhét sæmdarprestur af einni góðri rót eins og Bjarni, með Sesselju fékk sætið þetta Bjarnanes hvar þau bjuggu lengi.
169. Gátu börn samangóð og elskuleg því herra Oddur hana vel studdi svo sem allar þær systur sínar; menntuðust börn á margs kyns fræði.
170. Margrét elstaEinarsdóttir, ein með kvenprýði allra bestu, á þrítugs aldri góð giftist presti, síra Árna þeim sæmdarmanni.
171. Úlfeiðarvar Árni bróðir, kvinnu Höskuldar, hátt í gildi, var í Eydölum veturinn fyrsta og líka heima hjá hans foreldrum.
172. Síðan settu þausaman bú lítið á Stöðvarstað til stuttrar ævi því að Margrét á *miðju sumri af barnsæng var þá burtu kölluð.
173. Sex dægurleið sára mæðu fram til þess hún fæða náði. Að fenginni skírn fóstrið andaðist hennar foreldrum hjá verandi.
174. Önnur sex dægureftir þetta þjáðist Margrét hin þolinmóða. Síðast mælti hún allra orða: Minn anda nú meðtak Jesú.
175. Maður hennarog móðir hörmuðu en Einar faðir lét útför vanda hugarsterkur af herrans orði um dýrðlegan afgang dóttur sinnar.
176. Árni presturþá ekki vildi að liðnu ári þar lengur búa heldur fékk sér með foreldra ráði sæti ágætt og sæmdarkvinnu.
177. Anna hin þriðjaEinarsdóttir á gjaforðs tíma giftist manni; átta um tvítugt hún þá hafði er Ketill Ólafsson keypti brúði.
178. Síra Ketillsá var norðan að, sonur Ólafs á Sauðanesi, hafði búið með allri æru á Kálfafellsstað með kvinnu sinni.
179. Á þeim stað samaAnna líka gat börn með þessum góða presti. Blessan drottins þau bæði studdi búi og börnum best að stýra.
180. Ketill og Annakenndu líka hryggðar skóla af herrans vendi þó dásamlega þau drottinn leysti, svo gleði eftir hryggð gafst þeim meiri.
181. Guðrún hin yngstaEinarsdóttir góð sat heima, gladdi foreldra, þrjú ár fram að þrítugs aldri, mesta hjálparhönd móður sinnar.
182. Þá Einar presturí elli sinni var sjónlítill nær sextugs aldri herra Oddur fékk honum trúlyndan kapellán ungan kominn að vestan.
183. Gissur Gíslason,góðrar ættar, heil tíu ár hann þar þénti orði drottins með iðkun góða, geðfelldur víst Guði og mönnum.
184. Launin drottinnþví lét hann hljóta sem hann sjálfur mun sanna helstu. Guðrún þessi þá gift var honum með góðu samþykki Guðs að vilja.
185. Því Einar stundaðium ævi sína börnum sínum svo vini að velja að mannkostum víst meir en auði. Guðsblessan veit hann gulli betri.
186. Sjálfur þóttistþað sanna mega, kvaðst þeim öngvum auði býta en herra Oddur öll þau sæmdi að fé sem nægði, fremd og heiðri.
187. En Gissur prest þennangjörla reynt hafði að mannkostum allra bestu, dygð og trúskap í drottins verki, börnum hans veit því blessan vísa.
188. Í Eydölumþau ungu hjón sátu þar til auðið varð þriggja barna. Síðan hrepptu þau sess í Múla en Höskuldur tók við hans embætti.
189. Átt höfðu þau sérunga dóttur, Einar og Óluf, *þá er Herdís hét, tíu vetra var talin að aldri þá hún endaði ævistundir.
190. Það var vottaðog þó með réttu að heillabarn mætti hana kalla, góð og fróm var með guðsást sanna, ljúfri móður því lengst í minni.
191. Meiri harmurvar móður góðri mæta Margrétu að missa síðar, Eirek sinn líka í Kaupenhafn því elligleði sér af þeim vænti.
192. Hraustur faðirsig hugga vildi við lukkusamt þeirra líf í dauða, sagðist gleðjast af seinni fundum endalausum þar í Guðs ríki.
193. Angursstundiroft Óluf reyndi börn hennar þá burt langt fóru en allra sárast ef þau deyðu því innri hrellingar yfir að runnu.
194. Siðvani Guðs,ef sætt á skenkir, súrt lætur þar saman við blandast, börn Einars sum oft það reyndu, líka Óluf með lukku góðri.
195. Hugarstyrkurhann samt þó væri við óvildarmenn átti að stíma. Drottinn frelsti hann dásamlega svo óvin kunni hann enginn fella.
196. Einar þóttistum ævi sína af valdsmönnum fá vinbyr lítinn, sagði þá þess sjálfa gjalda og ríki þar fyrir róflast þeirra.
197. Nyrðra og syðranafnkenndi eg tvo, Fúsa og Árna, feðga báða, sér hefði orðið samráða best og langgæða því lukku fengið.
198. Óvildarmennkvaðst ekki vilja neina nafnkenna né þess minnast heldur vinanna hrósa dygðum og heillum þeirra sem hann elskuðu.
199. Börn Einarsþá blessan fengu þau margfölduðust meðan hann lifði svo hans barnabörn honum best unnu og í hvörjum stað heiðran veittu.
200. Elligleði hansein var þessi þá augnaljósið allt hann missti að senda um landið sína kveðlinga með heillavísum svo hópinn kveðja.
201. Gaman hans var þaðalla ævi og dægurstytting að dikta kvæði, sagði í raunum sinn hug gleðjast vel af kröftugu vísnaorði.
202. Einninn þóttist hannærna blessan útvegað geta öllum börnum með vel vönduðu vísnasmíði því frá ungdómi sig á það vandi.
203. Og fyrst hann lifðisvo langa ævi að sæi hann auðlegð sinna barna vildi hann sjálfur vitni bera um gifting þeirra og Guði lof syngja.
204. Sjálfur Einarþví svo réð mæla þá seytján ár yfir sextugt hafði: Lof sé Guði fyrir langa ævi, barnaheill mína og blessun alla.
205. Á fæðingardaginnfyrst vil eg minnast þá Lutheri kenning ljóma náði. Með móðurmjólk rann þá mér til hjarta það sæta lífsins orð, lof sé Guði.
206. Því brýnda eg þaðfyrir börnum mínum af anda drottins þeim er mér sendist að mínar kvinnur með því náðu og börn þeirra öll blessun stórri.
207. Bestu giftingöll börnin fengu og nú að auki þess náðugt sæti því sóknarkirkju þau sjálfráð eiga og greiða skyldugan gjöra þar flestum.
208. Þó snerist nú öllí snjallar tungur höfuðhár mín með hvörju beini þá gæti eg aldrei Guði sem bæri lofgjörð innt fyrir líf og gæði.
209. Herrann Jesúsmig hefur um ævi borið sem móðir sitt barn í faðmi, furðulega mig frelst af voða, bið eg hann hjálpi svo börnum mínum.
210. Bæði súrt og sættsem þú skenkir á vorar skálir það viljum halda, hryggðar vatni fær hvörn dag snúið í gleðinnar vín og gefið með síðsta.
211. Láttu aldreiaf auði blindast, náðugi drottinn, niðja mína, gef þeim daglegt brauð svo duga megi, hreinu orði lát halda þínu.
212. Allt til endasvo stöðug standa í hreinni trú og héðan svo leiðast með dýrðlegum dauðasvefni svo vér hittunst öll í himnaríki.
213. Ævisöguflokkeg hefi þennan að beiðni látið skrá barna minna svo uppruna vissu ættar sinnar og dýrðarverk þau er drottinn gjörði.
214. Mun eg við aukameðan eg lifi um barnabörnin hvað ber til sagna. Þau eru nú á þessu ári sjötíu nærri sögð á lífi. |
