Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Síraks rímur 14Fjórtánda ríma [Jesús Síraksbók í rímur snúin]Bálkur:Síraks rímur
Fyrsta ljóðlína:Fornar dreggjar, Friggjar öl
bls.408
Viðm.ártal:≈ 1600
Tímasetning:1612
Flokkur:Rímur
Skýringar
Fyrsta og síðasta vísa hafa skothent rím í 1. og 3. línu, hvor vísa með sínu móti.
Fjórtánda ríma
1. Fornrar dreggjar Friggjar ölfjórtánda eg ljóða. Drykk er ekki á dýrum völ, dauft því verð eg bjóða.
2. Mér er ekki mærðin kenndmeistarans undir vendi, Eddan mín er ofan send almáttugs af hendi.
3. Vissa eg mína veika menntað vanda ræðu slíka, hefði mér eigi herrann sent hjálpar gáfu ríka.
4. Til áræðis anda sinneinn Guð mér til lagði. Hólastiktis herra minn hróðrar efnið sagði.
5. Af þeirra trausti tók eg magn,tæpan dug að herða, vild eg bæði gaman og gagn gumnum mætti verða. Þrítugasti og fimmti kapituli
6. Enn þó gefist offur prýttaf rangfengnum auði, andstygglegt og öngvu nýtt aktast það hjá Guði.
7. Illra gjöf er ógleðligfyr augum herrans sæta, ekki láta syndir sig með soddan gáfum bæta.
8. Fer þeim eins er fórnir gefuraf fátæks eignar baugum og þá soninn sæfðan hefur sjálfs fyrir föðurs augum.
9. Lítið brauð hinn aumi áeinum sér að veita, hvör það tekur hér fyrir má hans morðinginn heita.
10. Næring lífs ef nökkur tekurnáungans frá munni, í hans dauða að ei sé sekur aldrei verjast kunni.
11. Hvör sem vogar verðug launverkmanni að neita, blíðu lofar en bregst í raun blóðs má hundur heita.
12. Þá mann byggir efnið eittog aftur gjörir að brjóta, þar af kann ei annað neitt en erfiðið sjálft að hljóta.
13. Nýta bón þó biðji mannef bölvar strax á móti, síst er von að sjálfur hann sinnar bænar njóti.
14. Þeim um dauðan þreifar mannþvottur gildir valla, ef sá verður enn um hann aftur strax að fjalla.
15. Sá fyr syndir þunga þrautþreytir föstu langa, ónýt strax ef aftur braut er þeim skriftin stranga.
16. Herrans boð að halda rétthelst er offrið besta, mikils akta orðsins stétt ástarfórnin mesta.
17. Þakkar Guði sá er semursætleiks fórn það heitir, hann sem miskunn manni fremur mektugt offur veitir.
18. Aflát synda góð gjörð erog Guðs þjónustan manna, rangindum að hafna hér hlífðar offrið sanna.
19. Tómhentur ei hæfir þérherra að birtast þínum, honum í öllu hlýða ber í helgum ræðum sínum.
20. Offur helgra auðgan gefuraltarinu stærsta, sætan ilm og álit hefur í augliti hins hæsta.
21. Offurs gjafir guðlegs mannsgóða hylli bíða, almáttugum útlát hans aldrei úr minni líða.
22. Með glöðum augum gef þú dýrðGuði sem þér bæri, útlát þín með öngva kyrrð og ei sem skortur væri.
23. Alltíð sért í gjöfum glaður,gjarn og fús til náða, eftir því sem ert til maður efnin hljóta að ráða.
24. Hýrleg gjöf má helga mannog höllum launum valda, Guð vill síðar sæma þann og sjöfalt endurgjalda.
25. Í útlátum varast vístvesælingur að heita, af offri þínu allra síst orðlofs þér að leita.
26. Sumum herrann hefndin eren hjálpin aumra manna, augum hans ei aktast hér álit persónanna.
27. Föðurlaus þá fallinn græturfús vill Drottinn hlýða, ekkna bænir ekki lætur andsvars lengi bíða.
28. Ekkju tár af augum þráttþó ofan renna hljóti, þau kalla upp í himininn hátt heiptar manni í móti.
29. Guðs þénari góðfúsligurgeðjast Drottni næsta, þeim mun bænin sækja sigur send í loftið hæsta.
30. Bæn hins auma gengur greittí gegnum skýin þröngvö, þar til hún er heyrð og veitt hnekkir fær í öngvö.
31. Mun þá Drottinn dæma réttog dvelja ei að gjalda þessum straffið þeygi létt er þjáning aumra valda.
32. Ranglátra hið ríka valdreiður fellir herra, hvörjum einum greiðir gjald gjörðum eftir þeirra.
33. Fólks síns hefnir herrann sætur,hörðu steypir mengi, Guðs náð hina gleðjast lætur grát sem þoldu lengi.
34. Rótin þurr má regni bestréttan tíma kjósa, svo þá neyðin manns er mest miskunn fær hann ljósa. Þrítugasti og sjöundi kapituli
35. Mannsins kviður til sín tekurtærings fæðu marga, þó er matur misjafnt frekur mennsku lífi að bjarga.
36. Villibráðsins reiddan réttreynir tungan hreina, frá því sanna falsið slétt forsjáll kann að greina.
37. Prettvís einn má annan hértil ófalls stundum ginna, forsóttur sig vítum ver og verka gætir sinna.
38. Móðurin alla elskað geturarfa sína kæra, samt má dóttir sonum betur siðuga hegðun færa.
39. Kvinnan fríð sú kætir mannkær yfir hlutina alla, sé hún gæf og góð við hann garp má sælan kalla.
40. Þeim sem hefur holla frúhægðin skortar eigi, indæl hjálp og aðstoð trú er upp á treysta megi.
41. Bæ sinn enginn brotum verí burt ef garður væri, bresti konu bóndinn er beint sem viltur færi.
42. Reyfara þeim er ódyggð annenginn gjörir að trúa, er staða í milli stilla kann en stöðugur hvörgi búa.
43. Svo er ódyggð ötluð þeimsem ekkert hreiður hafði, leitar þar til húsa heim er húmið leiðir tafði.
44. Hollan vin sig heldur títthvör í ræðu sinni, nökkrir bera þó næsta blítt nafn en rentu minni.
45. Ef vina í milli þrútnar þráaf þungu heiftar nauði seggja enginn sættir þá sjálfur fyrr en dauði.
46. Hvað mun valda vondskap þeimer vex í millum sveita. Af falsleika sem fer um heim full má veröld heita.
47. Einum vin sem allvel genguraðrir gjarnan fagna en sem ekki er auðnan lengur ótrú við hann magna.
48. Sitt ógagnið syrgja meiren sjálfs hans neyð og vanda, hann þó falli hugsa þeir hættulaust að standa.
49. Góðum vin á gleðinnar tíðgleyma skaltu eigi, einkum þá þér auðnan blíð aftur vaxa megi.
50. Einn svo ráðin öðrum legguraldyggur sem væri, gagn sitt eigið sér þó seggur sjálfum hvað sér bæri.
51. Setnings glöggur sjá þú viðsoddan ráðaneyti. Þeirra mun þér lítið lið líklega þó breyti.
52. Hann ráðleggur sjálfum sérsitt gagn vinna vildi, en fyr byrðum beitir þér beint svo falla skyldi.
53. Af þeim þigg þú engin ráðsem öfund við þig geymir, óheill öngva drýgir dáð, dyggðum heldur gleymir.
54. Hvað mun ráð í randaél,ragur kunna að leggja, né kaupmaður virða vel vöruna ykkar beggja?
55. Skyldi hann sjálfur setja lagá sölupeninga þína, né óþokkinn örleiks hag öðrum fram að tína.
56. Hvað skal þessi að þiggja ráðsem þekkir öngva mildi, hvörnin maður nýta náð nökkrum veita skyldi?
57. Raunar enginn ráðgast þarfné reisa nökkra sinnu við leigudreng um dyggðar starf né dáðlausan um vinnu.
58. Ræk þú ekki orða hjal,óráð hollra granna, gjarnan heldur girnstu tal guðrækinna manna.
59. Þeir sem herrans halda boðog hníga að þínu sinni samharma og sýna stoð seggir ef rása kynni.
60. Hafðu þeirra hentug ráðhelst til gjörða þinna, ekki muntu æðri dáð annars staðar finna.
61. Herrans girnstu hjálpar liðí hvörri iðju þinni, gjörðir þínar greiða bið svo góðan enda finni.
62. Áður en þú þitt ætlað verkuppbyrjar að vinna hentug ráðin holl og merk haf til gjörða þinna.
63. Þenktu að hvað sem vinna viltvíst muni af sér leiða lof og gott eða last og illt, líf eða dauðann greiða.
64. Vel skikkaður oft er einnöðrum ráð að inna, heilræðin þó sjálfur seinn sér til gagns að vinna.
65. Klókleg hygg eg rekka ráðraunill verða kunni, sem hefjast ei af herrans náð og hreinum viskubrunni.
66. Sá af reynslu verður vísog vísdóms safnar föngum raunar fær af ráðum prís og rétt á hittir löngum.
67. Sá sem velur um visku magnveitir kennslu stærri, í ráðum mörgum gjörir hann gagn, getur og flestum nærri.
68. Mátinn skamtar mönnum fjörog mundangs tíminn rétti, annars lífsins eilíf kjör útvöldum Guð setti.
69. Maðurinn hygginn heiðurs rómhefur um sveitir víða, mannorð hans og minning fróm mun því varla líða.
70. Sveitum veitir visku dyggðvísan prís til handa. Hrærða mærð í málsins byggð mæta læt eg standa. (Vísnabók Guðbrands 1612 (útg. 2000), bls. 408–412) |
