Guðspjallasálmar Einars í Eydölum 62

Evangelíum Lúk. xvij (11–19)
Með lag: Oss lát þinn anda styrkja
Eitt sinn þá Jesús vildi
til Jerúsalem fram
reisa meistarinn mildi,
í mitt Samaríam
í Galílei landsbyggðum
í kauptúni einu,
Jesús þar staðar nam.

Tíu menn til hans kómu
með trega og sáran móð,
höfðu vanheilsu auma
og hófu upp raddarhljóð;
fjarlægir stóðu upp fyrst í stað:
Sýn oss líkn, sæti herra,
sérhvör með tárum bað.

Fari þér brátt að bragði
í burt til kennimanns,
sýni þér, Jesús sagði,
sjúkdóm þann valdi hans.
Það gjörðist sem þeir gengu af stað,
urðu allir hreinir;
fyr herrans orðið það.

Einn þeirra þá það kenndi,
þegar var orðinn hreinn;
aftur með auðmýkt vendi,
og var samverskur einn,
heiðrandi Guð með hárri raust,
á kné sín fram réð falla;
för hans var lofgjörð traust.

Kómu ei til mín tíu,
talaði Jesús þá,
hvar eru hinir níu
er heilsubót réðu fá;
sneri nú ekki aftur neinn
virðing Guði að veita
nema útlendingurinn einn?

Hinum samverska sagði
sonur Guðs loksins þá,
trúnni þann lofstír lagði,
ljúfur, sem heyra má:
Farðu héðan í friði nú;
þú ert heill þinna meina,
það gjörði þín góða trú.

Líkþráin ljótra synda,
lausnarinn, þvingar mig
svo af þeim frelsan fynda,
fer eg á vit við þig;
góði Jesú, mín græðir mein;
lát mig þá lækning þekkja
svo lofgjörð verði hrein.
Vísan

Líkþráir menn til tóku
tvennir fimm Jesúm kenna.
Græðing fyrir trú góða,
þá gengu burt, allir fengu.
Einn snýr aftur gjarna
með ágætu þakklæti
en út af óþakklætis
illri rót níu spillast.

Leys mig, ljúfi Jesú,
af líkþrá að eg nú slíka
þér þá fórn að færi,
fagurt lof alla daga;
með þakklæti þýða
þín orð stoða sál mína
því undir sárlegra synda
særa mig, læknir kæri.