Guðspjallasálmar Einars í Eydölum 37

Evangelíum Jóh. x (11–16)
Með lag: Hæsti Guð herra mildi
Gyðingum Jesús greinir
góður hirðir hann sé,
lífs hættu hollur reynir,
hirðir fyrir sitt fé;
en kaupdýr þræll sá ótrúr er
sér úlfur sauðum týnir,
svikull í burtu ber.

Því flýr sá þrællinn leiði
þegar hann úlfinn sér,
að dyggð hans aldrei dugði,
dáðlaus við sauði er;
þá eltir í burt hið ólma dýr
og suma sundur tuggði
en svikadrengurinn flýr.

Eg em, kvað Jesús góði,
einn eðla hirðir sá
sem kenni vel sjálfs míns sauði
og set mitt mark á þá
svo þeir einneginn þekkja mig
af hýru hirðirs hljóði
og hafa þar eftir sig.

Svo sem faðirinn sæti
sjálfur að kennir mig
og gaf mér það eg gæti
gjörla kennt líka sig,
svo þekki eg líka sauði mín
að fyrir þá líf mitt léti,
líð eg því dauðans pín.

Enn hef eg aðra sauði
og ekki við húsið mitt
hvörja eg hingað leiði
svo hreppi nú fóðrið sitt;
hljóðin skulu þeir heyra mín
að hér sé hús og greiði,
hirðir og hjörðin ein.

Fagnandi fyrir mér virði,
frelsari, Jesú minn,
að þú ert minn þýður hirðir,
þekkir mig, sauðinn þinn,
og hjálpar mér í minni stétt
svo lömb þín eg líka nærði
lát mig það stunda rétt.
Amen.
Vísan

Góður hirðir, Guð dýrðar,
gætir vor og vel leitar,
Jesús einkum því hrósar
að auðkennt hafi sér sauði;
að sönnu svo sem mig kennir
(segir hann) faðirinn, þanninn
og okkar hvör annan þekkir
endilega þá kennd eg.

Gætum hvað Guðs son veitir,
góðir menn, kristnum þjóðum:
Dyggðugur líf út lagði
að leita þeim fóstran veita,
kennir oss ef vér unnum
orði hans, það er vor forði,
renni sú ást eð innra
ört í góðfús hjörtu.