Á kyndilmessu – Guðspjallasálmar Einars í Eydölum

Á kyndilmessu
Evangelíum Lúk. ij (22-32)
Tón: Kom skaparinn, helgi andi

Þá hreinsunardagur að hendi leið
herrans eftir lögmáli,
fullkomnuðust sem forðum téð,
þau fóru til Jerúsalem.

Barnið Jesúm þá bar með sér
hans blessaða móðir Máríá
og hafði offur sem herrann tér,
á hendur fólu hann Drottni þá.

Lögmál Drottins það sagði svá:
Ef sveinbarn opnar fyrst móðurkvið
helgaður Drottni heitir sá,
honum skal offur fylgja með.

Það eru dúfur turtils tvær
eður tveir ungar sem dúfan á.
Undir lögmál gekk Jesús kær
að oss leysti þess bölvan frá.

Í Jerúsalem var einn sá mann,
aldraður, sem Símeon hét,
anda Guðs að hafði hann,
hræddist Drottin og syndir grét.

Andsvar af Drottni áður fékk
að ekki skyldi hann dauðinn þjá
eða fá nökkurn af honum smekk
nema áður fengi hann Krist að sjá.

Sá kom þar að í samri stund
sveinn í musterið borinn var;
fyr helgan anda með hýrri lund
hann með armleggjum spennti þar.

Svo mælandi: Nú lát þinn þjón,
þýður Drottinn, af ást eg bið,
fyrir þitt orð, sem vís er von,
vera og fara í burt með frið.

Mín augu hafa þitt hjálpráð séð,
hvað þú tilreiddir öllum vel,
heiðinna ljós og lýsing með,
loflig dýrð þínum Ísrael.

Oss hefur frjálsa Jesús gjört
undan laganna hörðum sið.
Ljós og gleði þú lýðnum ert,
láttu oss sofna í burt með frið.

Vísan

Símeon segir hinn gamli
sem þá Guðs son kennir:
Láttu mig, dýrðar drottinn,
dofnaðan vært nú sofna
því séð hef eg með augum
endurlausn heimi senda;
ljós það heiðnum lýsir
lýð Guðs dýrð og prýði.

Fórn þá fyr því barni
færum nú með æru,
Jesúm að vér prísum
endurlausn hér nú senda.
Með Símeon seg eg gamla:
Sjáðu faðirinn náðar,
með friði í fögnuð æðra
feginn vil eg nú deyja.

(Vísnabók Guðbrands 1612; útg. 2000, bls. 24–25)