Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Um tófuna og úlfinnFyrsta ljóðlína:Tófa og úlfur tóku
Höfundur:Páll Vídalín Jónsson
Heimild:Sól er á morgun. bls.17–21
Viðm.ártal:≈ 1700–1725
1. Tófa og úlfur tókuað tala saman á grund, eina aftanstund með sér málbragð jóku.
2. Langt er, sagði hún, síðansá eg, frændi, þig, tengdan mjög við mig; á eg ætthring fríðan.
3. Viltu ei, karl minn kæri,kaupa ost af mér? Undra stór hann er; ódýr vildi eg hann væri.
4. Úlfurinn ógnar feginnauðginntur þá tér: Þekkt er þetta mér, vísa þú mér veginn.
5. Er hann í einum brunni,ansar tófa slæg, ei er eg svo fræg að upp honum koma kunni.
6. Tófan teygði ræðu,tunglið upp kom þá; úlfurinn, sem það sá, mælti hátt af mæðu:
7. Ef eg svo stóran ættiost að gamni mér og skjöldinn, sem þú sér, víst mér vænt um þætti.
8. Máske’ hann verði ei minni,mælti tófa þá, eg skal svo til sjá, því að eg þér unni.
9. Komu þau brátt að brunni,blankar tunglið þá breiðum botni á; klóklegt ráð hún kunni.
10. Hygg þú nú að, herra,hér er osturinn; reyndu rammleik þinn, ei lát orku þverra.
11. Farðu fyrst, mín kæra,fáðu ostinn mér, skal eg, sem skyldugt er, þýðar þakkir færa.
12. Ei svo orðum haga;utan njóti eg þín eigi megðan mín orkar hann upp að draga.
13. Farðu, frændi, niður,fljótt upp ostinn tak, undir ber þitt bak, eg skal hjálpa yður.
14. Sem þig svo upp halarsettu gómbein þitt skjótt í skottið mitt, drag þig svo án dvalar.
15. Eg mun yðar bíðauppi á bakkanum; hana! Hvað er um? Kastaðu öllum kvíða.
16. Úlfurinn ær því trúði,ofan í brunninn stökk, síðan niður sökk; leirinn mjög hann lúði.
17. Tófa tekur að brosa,tildrar augum vítt: Ferst þér, frændi, lítt þig úr leir að losa?
18. Úlfurinn kallar aftur:Æ þú, tófa mín, legg mér liðsemd þín; er minn eyddur kraftur.
19. Svo ef mætti segjasveikstu mig í trú; ráð mér nokkuð nú, eg mun annars deyja.
20. Hyggðu að heimsku þinni,hrekkvís tófa kvað, þakkaðu henni það meir en ótryggð minni.
21. Eg skal yfir þér syngjaog yrkja líka vess, ef þú óskar þess; eg sé yður þyngja.
22. Sómir ekki að sinnisoddan kjaftamas, umbrot þau né þras; lokið er lífsstund þinni.
23. Refurinn tryggða trauðurtölti síðan heim, skildi þar með þeim; úlfurinn er þá dauður.
24. Soddan sýnir þetta:Sá einfaldur við klókan semur sið sig mun sjálfan pretta. |
