Bænarvers iðrandi sálar

Hörð virðist hryggðarpína
hjartkærum hlut skiljast frá,
sárt er að missa sína
sæla vini jörðu á.
Meiri neyð mun sá reyna
mitt í deyð sem skal kveina
langt frá leið læknirs allra meina.

Flíkum því fyrst til handa
frægstum kóngi himnaranns,
ógn kann þar engin granda;
auga hefur séð ei manns
dásemd þá dýrð og sóma,
Drottinn á slær þeim ljóma,
hans lof má hver manna þar róma.

Sem hjörtur hart kann skunda
helþyrstur í kalda lind
flý eg til þinna funda,
frelsari minn! þín veslug kind.
Svala mér brunnur besti,
brjóstið sker þorstinn mesti.
Flýttu þér því farin er mannleg hreysti.

Þín boð og heitin blíðu
bæði knýja, Drottinn, mig,
og svo ungur með stríðu
að tilbiðja jafnan þig:
Kom til mín mæddi maður,
eg mun pín þér létta hraður.
Lofgjörð þín lát í frammi hraður.

Þetta eru þín heiti,
þar með skipun, herra minn!
að eg þín aumur leiti,
aldrei bregðist mér styrkur þinn.
Send þú mér sannleiks-anda,
syndum ver, lát mig standa
í trúnni hér, við tjóni hlíf og vanda.

Ósvinna ungdóms bresti
afpláni, Drottinn! miskunn þín,
og mína marga lesti
meðalgangarans fórnin fín.
Á hægri hlið, herra! þinni
hjálpa við sálu minni
hún svo frið hans í borgun finni.

Sjá þú af syndum mínum,
sanni Guð! eg beiði þig,
en hugleið harða pínu
herra þess sem dó fyrir mig.
Svo mun þín sefast bræði,
sála mín huggast bæði
og frá pín æðstu flutt í gæði.

Halt mér í helgan þinni,
himnafaðir á láði hér.
Snú hug og mínu minni
til mesta lofs og dýrðar þér.
Orðið þitt er mín hreysti,
angrið mitt hjarta leysti.
Synd er kvitt en sætnar trúarneisti.

Auk mig í æðstu dyggðum,
andi Guðs, með krafti þín,
en forða flærð og lygðum
fyrir míns herra Jesú pín.
Alla tíð ævi minnar
ástin blíð náðar þinnar
sigri stríð sérhvert andarinnar.

Föður og mína móður
mig lát elska Drottinn rétt,
systur og sérhvörn bróður.
Svo mun falla starfið létt:
Ástin hrein angri mætir,
annars mein vin ei kætir.
Góðvild ein gjarnan nauðsyn bætir.

Veit eg nú víst án efa
við það stillist sorgin mín
að systkin mín er sofa
séu nú öll í faðmi þín.
Þangað mig herrann hefur,
hjálpsamleg náð mér gefur
að önd við þig sér haldi hold þá sefur.

Gef þú mér, Jesú góði,
gleðilega dauðastund.
Af hættu heimsins flóði
hvíldar veittu sætan blund.
Við þér best búinn kalla
brotin verst og misgjörð alla
í djúpið mest, Drottinn! hafs lát falla.

Á mínu dauðadægri,
Drottinn, veittu aðstoð mér.
Mýk þú með hendi hægri
hörmung þá sem brjóstið sker;
ei lát mig í freistni falla.
Fast við þig, hlífðar hella!
haldi sig sál þá syndir hrella.

Heiður og hvörs kyns æra,
himna Guð! sé jafnan þér.
Best kann þín blessan næra
brjóstið það sem hörmung sker.
Verndin þín gjörla gæti
götu mín, raunir bæti.
Óður dvín, aldrei samt þín mæti.