Söfn

Íslenska

Bragi

Íslenska

Kópavogur

Mosfellsbær

Borgarfjörður

Dalasýsla

Húnaflói

Skagafjörður

Haraldur (Svarfdælir)

Þingeyjarsýslur

Árnessýsla

Vestmannaeyjar

Persónuvernd:

Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn.

Innskráning ritstjóra

Flokkar

Allt (3139)

Afmæliskvæði (14)

Annálskvæði (1)

Ádeilukveðskapur (1)

Ákvæðaskáldskapur (1)

Ástarljóð (32)

Baráttukvæði (1)

Biblíuljóð (2)

Brúðkaupsljóð (9)

Bæjavísur (2)

Bænir (1)

Bænir og vers (25)

Eddukvæði (30)

Eftirmæli (41)

Ellikvæði (7)

Formannavísur (22)

Fræðsluljóð (3)

Gamankvæði (31)

Grýlukvæði (8)

Harmljóð (3)

Háðkvæði (4)

Hátíðaljóð (6)

Háttatöl / Háttalyklar (1)

Heilræði (10)

Heimsádeilur (8)

Helgikvæði (47)

Hestavísur (1)

Huggunarkvæði (2)

Hyllingarkvæði (2)

Jóðmæli (3)

Jólaljóð (5)

Kappakvæði (5)

Konungalof og fyrirmenna (2)

Kveðið fyrir börn (3)

Kvæði um biskupa (6)

Kvæði um heilaga menn (1)

Leppalúðakvæði (1)

Lífsspeki (5)

Ljóðabréf (18)

Matarvísur (1)

Minningar- og erfiljóð (29)

Náttúruljóð (52)

Rímur (204)

Sagnadansar (52)

Sagnakvæði (4)

Sálmar (417)

Sjóhrakningar (2)

Sorgarljóð (1)

Sónarljóð (14)

Særingar (1)

Söguljóð (13)

Tíðavísur (15)

Tregaljóð (6)

Vetrarkvæði (2)

Vikivakar (13)

Vögguljóð (5)

Ýkjukvæði (5)

Þjóðkvæði (1)

Þorrakvæði (4)

Þululjóð (5)

Þulur (2)

Ættjarðarkvæði (54)

Ævikvæði (6)

Ævintýrakvæði (3)

Gömul gátuþula

Fyrsta ljóðlína:Kringum oss flækist eitt kvikindisgrey

Heimild:Heimdragi 3.

bls.143–144

Viðm.ártal:≈ 0

Flokkur:Þululjóð

Skýringar

Kristmundur Bjarnason hefur skráð kvæðið og segir um það neðanmáls: „Þulu þessa hef ég í nokkrum afskriftum og ber ekki alveg saman. Mér hefur verið sagt, að höfundur hennar sé Eiríkur á Brúnum, en ekki veit ég neinar sönnur á því. Ærna ástæðu hefur þó Eiríkur haft til að setja saman slíka lýsingu á lyginni.“

Kringum oss flækist eitt kvikindisgrey.

Kvikindi þetta sé ég núna,

fótalaust, höfuðlaust, þei, þei, þei!

Þarna höfum við gömlu frúna.

Gamla frúin er gömlu í hettunni,

gengur þó staflaust á hæðum og sléttunni,

skjögrandi, veltandi, skríðandi, smjúgandi,

skoppandi, hoppandi, stökkvandi, fljúgandi,

laðandi, geisandi, lötrandi, fjúkandi,

líðandi, þrammandi, dansandi, rjúkandi

fer hún um gjörvallan gamlan heim.

Gestinum taka menn höndum tveim.

Í Ástralíu og Ameríku

álíta flestir hana píku.

Einstöku menn segjast ei vilja sjá hana.

Alls staðar býr hún,

öllu við snýr hún,

fjölræðin er hún,

furðumargt sér hún.

Hún á bú í brunnunum

og burðarkvenna munnunum.

Hún tekur víns úr tunnunum

tappann og segir: „Gott!"

Hún predikar með prestunum,

hún prangar á gömlu hestunum,

hún liggur í vagnalestunum

og lifir nokkuð flott.

Oft er hún falin í fallegu nöfnunum,

feitlagin er hún í stórbókasöfnunum.

Fylgir hún ætíð og alls staðar póstunum,

ungfrúnna stundum hún hallast að brjóstunum.

Hún setur dómþing að dáins vörum,

hún drýpur af manna og kvenna svörum,

hún skrafar í réttarskjölunum,

hún skríkir í fundarsölunum,

hún flakkar á leikhúsfjölunum,

hún fyllir kirkjur af reyk.

Hún slær bumbu í blöðunum,

hún blindar flesta í stöðunum,

breiðist út hjá blöðunum

við borð hún situr keik.

Ómandi í ljóðunum,

laðandi í hljóðunum,

ískrandi í peysunum,

pískrandi í hreysunum.

Hún er sá andsvali ísþokumökkur

sem ísböndum reyrir mannkynið allt.

Hún er það eilífa alheimsrökkur
sem allt gerir dimmt og kalt.