Þrek og tár

Hann:
„Viltu með mér vaka' er blómin sofa,
vina mín, og ganga suður' að tjörn?
Þar í laut við lágan eigum kofa, –
lékum við þar okkur saman börn.
Þar við gættum fjár um fölvar nætur,
– fallegt var þar út við hólinn minn. –
– Hvort er sem mér sýnist að þú grætur?
Seg mér hví er dapur hugur þinn?“

Hún:
„Hví ég græt? – Ó, burt er æskan bjarta,
bernsku minnar dáin sérhver rós!
– Það er sárt í sínu unga hjarta
að sjá hve slokkna öll hin skærstu ljós!
Ó, hve fegin vildi' eg verða aftur
vorsins barn og hérna leika mér.
Nú er lamað þrek mitt, þrotinn kraftur,
þunga sorg á herðum mér ég ber.“

Hann:
„Hvað þá? – gráta gamla æskudrauma,
gamla drauma, bara óra og tál!
Láttu þrekið þrífa stýristauma,
það er hægt að kljúfa lífsins ál.
– Kemur ekki vor að liðnum vetri?
Vakna‘ ei nýjar rósir sumar hvert?
Voru hinar fyrri fegri, betri?
Felldu‘ ei tár en glöð og hugrökk vert!“

Hún:
„Þú átt gott, þú þekkir ekki sárin,
þekkir ei né skilur hjartans mál.
Þrek er gull en gull eru líka tárin,
guðleg svölun hverri þreyttri sál!
Stundum þeim er þrekið prýddi' og kraftur,
þögul, höfug féllu tár um kinn.
En sama rósin sprettur aldrei aftur
þótt önnur fegri skreyti veginn þinn.“