Undir svefn

I

Að spilla heyjum reiknast sjálfsagt synd
en sængin reynist mjúk er taðan gefur.
Á morgun bóndinn bölvar þeirri kind,
sem beðjar heyið, meðan fólkið sefur.

Mig saka varla Buslubænir hans
— hann bölvar hæst og mest ef smár er skaðinnn —
ef breyti eg eftir boði frelsarans
og blessa þennan heiðursmann í staðinn.

II

Um þreytta limu líður sælukennd.
Ég lít með brosi yfir farna vegi
og hlægir það, er aftur upp ég stend,
hvað yfirstíga má á næsta degi.

Og er það ekki mesta gæfa manns
að milda skopi slys og þrautir unnar,
að finna kímni í kröfum skaparans
og kankvís bros í augum tilverunnar?