Fjallið

Ég einblíni á ísþakta tindinn
er einmana stendur og frýs,
hve engilskær einstæðingsmyndin
þar ævilangt bústað ég kýs.
Ég veit ekki hvað þessu veldur
en víst er að þar finn ég yl
og innra í fjallinu er eldur
sem andi minn grefur sig til.

Og verkið er veglega hafið,
ég vanda í öllu þar til,
og alltaf er grafið og grafið
því gullið ég handsama vil,
og alltaf er ylurinn meiri
og eitthvað sem dregur til sín
og gullkornin fleiri og fleiri —
þar fegursti gimsteinninn skín. —