Þorgils skarði bannfærður

Einrænn þótti’ og þögull maður
Þorgils skarði, en garpa bestur,
sterkur, djarfur, stórgeðjaður,
Sturlunganna’ í drengskap mestur.
Bliknaði hann lítt af biskups svörum,
þótt bólaði ögn á hörðum kjörum:

,,Ekki’ að nefna neinar sættir.
Nötra skulu’ af drottins reiði,
sálarheillum sundurtættir,
sólarvana’ á lífsins skeiði,
Þorgils menn og Satan soga
sjálfan hann í neðstu loga.“

,,Biskup ræður söngvum sínum,
en sýnt er ei hann bæti friðinn.
Raular hann vart úr vopnum mínum
viðsjált bit, né tryggir griðin.
Og vont að láta’ í Víti raka
voru liði’ án gildra saka.“

Hýrar vóru’ ei horfur friðar,
harður gnýr í Þorgils máli:
,,Barðir skulu biskupsliðar,
brytjaðir jafnvel hvössu stáli.“ —
Svo að kalla’ á samri stundu
svæsnir pústrar þéttan dundu.

Þegar bramlið biskup frétti,
að blóðugir gengu Hólasveinar,
draup’ann höfði’ og hljóðan setti.
,,Hrífa nú ei þulur neinar.
Engin hrelling hemur fyrða,
Helvíti sem lítilsvirða.“

Þann veg létti þessum skærum,
Þorgils var úr banni leystur;
skuldugum sálum, skekktum „ærum“
skilað úr veði’ og friður treystur.
Hófst þá mjög til mannvirðinga
mætur goðinn Skagfirðinga.