Skúli alþm. Thoroddsen yngri

Þeysir öld af öllum mætti
yfrí lausnir duldra rúna.
Dunar hátt í hófaslætti
heiðin lífs á milli brúna.
Berja feigðar fótastokkinn
fylkir jafnt og kotungshnokkinm.

Flestir vilja’ að vegur sléttur
veröld sina’ á enda liggi,
forðast aura’ og allar slettur,
illuklif og gljúfrahryggi.
En sumir fara höldar heldur
heiðarslörkin,—urð og keldur.

Þeir fá elg, — og því er furða,
þegar kemur niðr’í slakkann,
ef slíkir eiga yfirburða
orðstírs-fák með reistan makkann,
og tafarlaust i tjaldstað hinsta
taka sætið hæsta og innsta.

Þú varst einn af þests kyns mönnum,
þótti ei mark að ruddum tröðum.
Slóst í för með gljúfraglönnum,
gæddir þér á tæpum vöðum.
Brosað gast við húmi’ og hrapi,
þó hvorugt væri’ að þínu skapi.

Þér var fjarri að flýja og víkja
fyrir reigðum hleypidómi.
Englamyndum eftir líkja
eflaust fannst þér hæpinn sómi.
Með sjálfs þín verðleik sæmd að finna
sýndist þér til meira að vinna.

Engar spár er um að tala
inn í dauðans myrku sveitir –
hvar þeir horfnu aldur ala;
illa heppnast skemri leitir.
En mikill var þinn morgumroði
og merkra starfa fyrirboði.